Carlo Graziani (?-1787) was één van de Italiaanse componisten die in de loop van de 18de eeuw de cellotechniek ontwikkelde. Graziani was zelf cellist. Hij eindigde zijn carrière als celloleraar van Friedrich Wilhelm II, de kroonprins van Pruisen, die in 1786 zijn vader, Frederik de Grote, opvolgde als koning van Pruisen. Graziani droeg de zes sonaten op deze dubbel cd op aan de kroonprins/cellist Friedrich Wilhelm.

Graziani werd geboren in Asti, ten zuidoosten van Turijn. We weten niet in welk jaar en er is niets bekend over zijn activiteiten in Italië. Op een gegeven moment verhuisde hij naar Parijs waar hij waarschijnlijk speelde op de Concerts Spirituels, de belangrijkste concertreeks van dat moment. De concerten getuigden van de populariteit van de cello in Frankrijk. Geminiani profiteerde daarvan door zijn sonaten op. 5 in Parijs uit te geven. Graziani deed hetzelfde. In 1758 werden zijn eerste zes sonaten  er gedrukt, een paar jaar later gevolgd door nog een reeks van zes cellosonaten. Hij sloot zich aan bij het orkest van de belastingpachter van koning Lodewijk XV, Alexandre-Jean-Joseph Le Riche de La Pouplinière, die bekend was als de beschermheer van Jean-Philippe Rameau. Dit was een prestigieuze positie omdat het toen het beste orkest in Parijs was (“le meilleur concert de musique qui fût connu dans ce temps-là.”). Tweeëntwintig jaar lang werd het orkest geleid door Jean-Philippe Rameau, die opgevolgd werd door Johann Stamitz en daarna door François-Joseph Gossec. De beste Italiaanse musici, violisten en zangers woonden bij Le Riche in, aten mee aan zijn tafel en speelden concerten in zijn Salon. Voltaire profiteerde van zijn generositeit en Maurice Quentin de La Tour schilderde zijn portret.

Na de dood van La Pouplinière in 1762 trad Graziani in dienst van de mecenas, instrumentenverzamelaar, violist en componist Charles Ernest baron de Bagge, een gewezen leerling van Tartini. Enkele jaren later verhuisde Graziani naar Londen, waar hij de belangrijkste cellist werd van het orkest van het Haymarket Theatre. In 1770 verhuisde hij naar Frankfurt en Berlijn, waar hij verschillende concerten gaf. In Berlijn kwam hij in contact met de kunst minnende, Pruisische kroonprins. Graziano overleed in Potsdam.

De eerste reeks sonaten was duidelijk bedoeld voor amateurs. De tweede, hier opgenomen op. 3 was aanzienlijk veeleisender. Graziani schreef in deze verschillende speeltechnieken voor, vooral in de finale bewegingen, waarvan sommige in de vorm van een thema met variaties. De sonaten maken gebruik van het volledig gamma van de cello en vragen om geavanceerde ritmische technieken en strijktechnieken, o.a. arpeggio’s. We moeten echter de vaardigheden van de amateurs van die tijd niet onderschatten. In de vorige reeks waren ook reeds bewegingen aanwezig bestaande uit dubbelgrepen en staccato-spel. Een puike uitvoering door solist Stefano Cerrato (°1987), net als Graziani, afkomstig uit Asti, Marco Demaria violoncello di continuo en Michele Barchi, klavecimbel. Met z’n drieën vormen ze het barokensemble “Armoniosa”. Aanbevolen.

Carlo Graziani Six Sonatas for Violoncello & Continuo Op. 3 Armoniosa: Stefano Cerrato Marco Demaria Michele Barchi 2 cd RUBICON RCD1018