Na tien jaar chef-dirigent te zijn geweest van het WDR Funkhausorchester, het tweede orkest van de Westdeutscher Rundfunk, gaat Wayne Marshall als een internationaal en wereldwijd bekend musicus op zoek naar nieuwe uitdagingen. Deze heel bijzondere cd is een document van zijn werk met het WDR Funkhausorchester. U ontdekt nl. ook de Cubaanse jazzsaxofonist en klarinettist, Paquito D’Rivera, en de Amerikaanse jazzmuzikant van Argentijnse afkomst, Daniel Freiberg.
De Engelse Wayne Marshall was acht jaar oud toen hij thuis in Engeland voor het eerst Gershwin op de radio hoorde – een cruciale luisterervaring, zoals hij zich vijftig jaar later herinnert. Het heeft wellicht zijn leven een wending gegeven en uiteindelijk geleid naar Keulen waar hij chef-dirigent van het WDR Funkhausorchester werd. Marshall is niet alleen bekend als dirigent, maar ook een gevierd pianist en organist. Gevormd door jazz, Broadway en de kerk legde hij zich uiteindelijk toe op een carrière in de klassieke muziek. Als pianist en organist geeft hij talloze recitals en concerten en als dirigent leidde hij befaamde orkesten als het London Symphony Orchestra, de Wiener Symphoniker en het Gewandhausorchester Leipzig. Ook op het gebied van opera is hij actief. Zo leidde hij producties bij de Washington National Opera, de Opéra-Comique in Parijs en de Staatsoper Unter den Linden in Berlijn.
Wayne Marshall (° 1961) werd in 2007 gastdirigent van Orchestra Sinfonica di Milano Giuseppe Verdi en is een gevierde vertolker van George Gershwin, Leonard Bernstein en andere Amerikaanse componisten uit de 20ste eeuw. Marshall was de eerste dirigent die in de Queen Elizabeth Hall in Londen, het veelgeprezen debuutconcert van het Chineke Orchestra dirigeerde, Europa’s eerste professioneel orkest voor zwarte en etnische minderheden. Hij heeft Gershwins complete werken voor piano en orkest opgenomen met het Aalborg Symfoniorkester, als dirigent en pianosolist. Marshall trad op als pianist met Kim Criswell, Tasmin Little, Natalie Clein, Ole Edvard Antonsen en Willard White, en speelde veelal met de Berliner Philharmoniker en het Philharmonia Orchestra. Daarnaast is Marshall als organist op veel van ’s werelds beste locaties verschenen. De afgelopen seizoenen omvatten recitals in de Notre Dame de Paris; de Royal Festival Hall; Symphony Hall, Birmingham en Westminster Abbey. Hij is ook organist in residentie in de Bridgewater Hall in Manchester.
Zijn eerste opgenomen werk gaat terug tot 1990, en later, in 1994, met de Saint-Saëns Organ Symphony en Mariss Jansons op EMI. In 1998 dirigeerde hij Porgy en Bess om het eeuwfeest van Gershwin te vieren. In oktober 2004 speelde hij James MacMillans orgelconcert “A Scotch Bestiary” in première met het Los Angeles Philharmonic Orchestra o.l.v. Esa-Pekka Salonen.
Hij werkt regelmatig samen met Kim Criswell, de eminente Amerikaanse zangactrice, in zowel recital- als orkestprojecten, en heeft ook samengewerkt met jonge muzikanten, evenals met een aantal jeugd- en conservatoriumorkesten , waaronder het Cherubini Orchestra, opgericht door Riccardo Muti. Op 6 december 2015 dirigeerde Marshall de Europese première van John Harbison’s opera The Great Gatsby in Semperoper, Dresden. In maart 2013 dirigeerde hij Jake Heggie’s Dead Man Walking in het Montreal Opera House en keerde in 2014 terug om Gershwin’s Porgy and Bess te dirigeren. Andere gastopdrachten waren onder meer die met Royal Scottish National, Taipei Symphony en Malaysian Philharmonic.
In de afgelopen seizoenen dirigeerde Wayne Marshall opera bij de Washington National Opera, de Dallas Opera, de Opera Comique in Parijs met het New World Symphony Orchestra, Dresden Semperoper en Staatsoper Berlin. Marshall treedt regelmatig op als pianosolist met het London Symphony Orchestra en de Berliner Philharmoniker, en recente recitals waren onder meer in de kathedraal van Florence, de Luxemburgse Philharmonie, de Royal Albert Hall en het National Grand Theatre in Beijing.
De Cubaanse jazzsaxofonist en klarinettist, Paquito D’Rivera (°1948) uit Havana, studeerde klarinet, compositie en harmonie aan het conservatorium van Havana, in 1965 was hij soloklarinettist bij een radio- en televisieprogramma van het Cuban National Symphony Orchestra. Vanaf 1967 was hij lid van het nieuwe jazzorkest Orquesta Cubana de Música Moderna, dat hij twee jaar regisseerde. In 1973 was hij een van de oprichters van het ensemble van Irakere, dat een mix van jazz, rock, klassieke en traditionele Cubaanse muziek speelde. De groep, geleid door pianist Chucho Valdés, was een sensatie op de jazzfestivals van Newport en Montreux in 1978, kreeg twee Grammy-nominaties en won een Grammy Award.
In 1979 organiseerde D’Rivera de Havana Jam, een evenement dat duizenden rock- en jazzmuzikanten in Cuba’s hoofdstad bijeenbracht en werd vastgelegd in twee dubbele lp’s. Tijdens een rondreis door Spanje in 1981 vroeg hij asiel aan bij de Amerikaanse ambassade. Na zijn aankomst in de Verenigde staten werd hij ondersteund door muzikanten als Dizzy Gillespie, Dave Amram, Mario Bauzá en Bruce Lundvall, die hem kansen gaven om op te treden als solist en hij bracht twee albums uit in 1981-1982.
Tijdens de daaropvolgende jaren toerde hij met zijn eigen band, het Havana/New York Ensemble, door de Verenigde Staten en Zuid-Amerika, Europa en Japan en trad hij op met muzikanten als Carmen McRae, McCoy Tyner, Toots Thielemans, Claudio Roditi, Roger Kellaway, Dizzy Gillespie en Benny Carter. In 1988 was hij een van de oprichters van het United Nation Orchestra, met wie hij op tournee ging (live in de Royal Festival Hall, 1989).
In hetzelfde jaar speelde hij de wereldpremière van Roger Kellaway’s “David Street Blues” met het National Symphony Orchestra als gastsolist en trad hij ook op met andere symfonieorkesten uit de Verenigde Staten, Europa en Latijns-Amerika, evenals klassieke kamermuziekensembles. Hij richtte een aantal van zijn eigen bands op: de Paquito D’Rivera Big Band, het Paquito D’Rivera Quintet, het kamermuziekensemble Triangulo en de Calypso en Salsa band Caribbean Jazz Project. In 1989 componeerde hij de “New York Suite” voor het Gerald Danovich Saxophone Quartet en in 1994 voor het Aspen Wind Quintet “Aires Tropicales”. In 2019 was hij solist in de Latin American Chronicles van Daniel Freiberg, waarmee hij in première ging met de WDR Funkhausorchester Köln.
Hij ontving een eredoctoraat van de Berklee School of Music in 2003, werd met talloze Grammy’s (waaronder voor het album Portraits of Cuba in 1996 en de compositie Merengue, uitgevoerd door de cellist Yo-Yo Ma 2005) en Latin Grammys onderscheiden en door de Jazz Journalists Association in 2004 en 2006 geëerd als klarinettist van het jaar. In 2008 ontving D’Rivera de Frankfurt Music Prize. In 2005 ontving hij de NEA Jazz Masters Fellowship.
De Amerikaanse jazzmuzikant (piano, compositie, arrangementen) van Argentijnse afkomst, Daniel Freiberg (°1957) uit Buenos Aires, kreeg klassieke pianolessen. Een album van Dave Brubeck, dat hij van zijn schoolvrienden kreeg als verjaardagscadeau, veranderde zijn leven en aangetrokken door jazz besloot hij op 21-jarige leeftijd naar New York te verhuizen. Daar studeerde hij compositie, klassieke orkestratie, klassieke piano en hedendaagse muziek aan de Juilliard School of Music, maar ook bij Don Sebesky, Earle Hagen, Jaki Byard, Hal Galper, Gil Goldstein en Andy Laverne jazzarrangement, filmmuziek en jazzpiano. Vooral zijn mentor, Jorge Calandrelli, heeft hem beïnvloed.
Op aanbeveling van Ignacio Berroa ontmoette Freiberg, Paquito D’Rivera, met wie hij vijf jaar als pianist door Noord-Amerika en Europa toerde. Zijn jazzarrangementen werden uitgevoerd door Stéphane Grappelli, de Dizzy Gillespie All Stars Big Band met D’Rivera, de Wynton Marsalis Jazz in Lincoln Center Orchestra, Regina Carter, Claudio Roditi, de WDR Big Band Keulen, de Swiss Big Band en Jorge Dalto ( met Eddie Gomez).
Freibergs compositie For Lenny is opgenomen op D’Rivera’s album Song for Maura, dat in 2014 de Grammy won voor ‘Best Latin Jazz Album of the Year’ en een Latin Grammy Award. Zijn werk is ook te horen op albums van Marc Anthony, José Feliciano, Chayanne, José José, Olga Tañón, Ednita Nazario, Cheo Feliciano, Jerry Rivera en Willie Colón. Voor Cristian Castro schreef hij Amarte a ti, wat een nummer 1 hit werd op de Billboard Hot Latin Tracks. In 2015 gaf het WDR Rundfunkorchester Freibergs “Latin American Chronicles” de opdracht en ging in première met de solist Andy Miles. De receptie met muzikanten en publiek leidde tot de ingebruikname van Northern Journey en de première ervan door hetzelfde orkest onder leiding van Wayne Marshall in 2017. Aan het begin van de Freiberg Jazz Days 2019 componeerde hij het Freiberg Saxofoonconcert, waar saxofoniste, Anja Bachmann, zich op richtte. Freiberg werkt ook als film- en televisiecomponist.
Het WDR Funkhausorchester klinkt hier verrassend anders. Het publiek wordt getrakteerd op een breed scala aan genres, van klassiekers uit musicals, opera’s en operettes, filmmuziek en onbekende juwelen uit de klassieke tijd tot symfonische jazz, en zelfs Rap en Dubstep Crossover. Andere uitvoerders zijn Andy Miles saxofoon, Omar Rodriguez Calvo bas en Rolando Villalón, percussie. Magnifiek. Niet te missen!
Tracklist :
From: Brazilian Fantasy (2010) (arr. by Daniel Freiberg)
No. 1 Corcovado (Jobim)
No. 2 Doce di Coco (do Bandolim)
No. 3 Um a zero (Pixinguinha & Lacerda)
Rhapsody No. 2, for Piano and Orchestra (1931) (Gershwin)
The elephant and the clown (2010) (Paquito D’Rivera)
Gershwin :
Strike up the Band: Ouverture (1927) (Orchestration by Don Rose)
Girl Crazy: Ouverture (1930)
Of thee I sing: Ouverture (1931) (Arr. by Don Rose)
Rhapsody in Blue (1924) (Orchestration by Ferde Grofe)
Born to play Wayne Marshall Gershwin WDR Funkhausorchester cd AVI 8553007