De concerti, meer dan 130 sonates en solo werken geven een mooi sonoor beeld van de door Tartini uitgevonden, moderne strijkstoktechniek, de combinatietoon, en de vele voorbeelden van tremoli, rubato, toonladders, appogiaturas en messa di voce spel, zoals beschreven in zijn “Trattato delle Appoggiatur”, (1771) en zijn “Trattato di musica secondo la vera scienza dell’armonia” (1754). 
Giuseppe Tartini (1692-1770), het best bekend om zijn Sonate in sol klein, “Duivelstriller-sonate”, (“La Sonata del Diavolo”), (de naam werd bedacht door Madame Blavatsky), componeerde ca. 200 vioolconcerti. De meeste zijn echter onbekend. In 1721 werd hij eerste violist en Maestro aan de Basiliek di Sant’Anonio in Padua. In hetzelfde jaar richtte hij een vioolschool op, waar leerlingen uit heel Europa onderricht kregen. Tartini had ten minste zeventig buitengewone leerlingen uit verschillende landen, wat hem de benoeming “Maestro delle nazioni” opleverde. Tartini bespeelde, als één van de eersten, een Stradivarius viool uit 1715, die later bekend werd als de “Lipinski Stradivarius” (naar de Poolse vioolvirtuoos, Karol Józef Lipiński (1790-1861), en de “Antonio Stradivarius ex-Vogelweith” uit 1711 (naar de Franse luthier, Pierre Vogelweith, die zijn atelier had in Straatsburg).
David Plantier en Annabelle Luis (foto) kozen de 5 ongepubliceerde sonates van dit programma uit het “Manuscript 9796”, bewaard in de Nationale Bibliotheek van Frankrijk, dat in 1796 door het Napoleontisch leger, uit Bologna meegebracht werd als oorlogsbuit. Ze hebben alle de extreme virtuositeit gemeen die nodig is voor hun interpretatie, en eisen ook een perfecte beheersing van het instrument om het typisch cantabile van de Italiaanse componist, op een natuurlijke wijze, weer te geven. David Plantier is ongetwijfeld de barokviolist die daarvoor het meest geschikt is, hij die nl. Tartini en zijn repertoire al jarenlang hartstochtelijk verdedigt.
Giuseppe Tartini speelde van 1728 tot 1748, in de voorname “Accademia dei Ricoverati” (Accademia galileiana di scienze lettere ed arti), en tijdens de ceremonieën van de “Pia Aggregazione di Santa Cecilia”, heel vaak duetten met zijn vriend, Antonio Vandini (1690-1778). Vandini was de cellist van S. Maria Maggiore in Bergamo (foto), van de ″Veneranda Arca″ van de Basilika S. Antonio in Padua (foto), (waar Tartini concertmeester was), en was, samen met Vivaldi, verbonden was aan het Ospedale della Pietà in Venetië. 
Van 1723 tot 1726 speelde hij ook samen met Tartini in het instrumentaal ensemble van graaf Kinsky in Praag, en Vandini en Tartini speelden ook samen in Assisi en in Rome. Het lot van deze twee formidabele musici was onafscheidelijk, en het is dit historisch duo dat het Duo Tartini op deze cd wil doen herleven. Hun viool en de cello geven aan deze overvloedige muziek een fluweelzachte klank, en geven het de schoonheid en moderniteit om het hart van de hedendaagse luisteraar te raken. Warm aanbevolen.
David Plantier viool, bespeelt een Giovanni Battista Guadagnini uit 1766, en Annabelle Luis, cello, bespeelt een Nicolas Augustin Chappuy uit 1777.De cd werd opgenomen in de église Saint-Rémi de Franc-Waret (foto’s) in het noorden van de provincie Namen/Namur in België. Voor de opname en montage, tekende Frédéric Briant. Ontdek bij deze ook eens hun cd, “Continuo,Addio!” (mu-031) (foto onderaan).
Vertigo Giuseppe Tartini The Last Violin Sonatas Duo Tartini David Plantier Annabelle Luis cd muso mu-040
