Na de veelgeprezen opname van Beethovens 9 symfonieën, presenteert de Wiener Symphoniker nu onder leiding van hun vertrekkende muziekdirecteur, Philippe Jordan, een nieuwe cyclische opname, de 4 magistrale Symfonieën van Johannes Brahms. De vier symfonieën waren niet alleen ontroerende verklankingen van het landschap van de menselijke ziel, ze waren ook de centrale, creatieve erfenis van de grote, romantische componist. 
Het duurde wel 15 jaar, vooraleer de 43-jarige Johannes Brahms, zijn Eerste symfonie in 1876 voltooide. Al in 1854 probeerde de toen 21-jarige Brahms nl. een Pianosonate voor vier handig klavier, tot een symfonie te bewerken. Ook het openingsdeel van het Pianoconcerto nr. 1, op 15, was oorspronkelijk als een symfonische beweging opgezet (1856). Pas vanaf 1862 was er sprake van een eerste opzet van ten minste de eerste beweging van een “echte” symfonie. Op dat moment ontbrak nog het un poco sostenuto. In de zomer van 1876, tijdens een vakantie op het eiland, Rügen (foto), kwam de doorbraak. 
De hoekdelen (kennelijk het eerst klaar) werden nl. eind september al aan Clara Schumann voorgespeeld op de piano, en op 10 oktober was de hele symfonie af. Dat betekent dat Brahms vanaf de zomer, ononderbroken aan de symfonie gewerkt heeft. In een maand tijd werden daarna de verschillende, afzonderlijke partijen gemaakt. Felix Otto Dessoff (1836-1892) dirigeerde de symfonie met de Badische Staatskapelle in Karlsruhe in première, en Brahms zelf was 3 dagen later de dirigent in Mannheim. Wenen volgde enkele weken later.
Johannes Brahms componeerde zijn Tweede Symfonie op. 73, in de zomer van 1877. Het werk kreeg als bijnaam de “Pastorale”. Hij was eigenlijk nog bezig met het piano-uittreksel van zijn 1ste symfonie, toen hij in het paradijselijk Pörtschach am Wörthersee (foto) in Karinthië, aan de 2de symfonie begon. Deze symfonie in D had een volledig ander karakter. Ze klonk vriendelijk, zelfs vrolijk. Het werk aan de symfonie vorderde snel. Voor de première had Brahms eerst aan Berlijn gedacht maar het werd dan toch de Wiener Philharmoniker o.l.v. Hans Richter. Het werk had veel succes, maar het succes in januari 1878, o.l.v. Brahms in Leipzig, was daarentegen maar matig. 
Brahms componeerde zijn Derde Symfonie op. 90 in de zomer van 1883, ongeveer zes jaar na zijn tweede symfonie, in Wiesbaden. In de tussentijd componeerde hij wel enkele andere meesterwerken, zoals het Vioolconcerto en het tweede Pianoconcerto. De eerste uitvoering van de 3de symfonie vond plaats in december 1883, door de Wiener Philharmoniker, opnieuw o.l.v. Hans Richter. Brahms begon omzeggens meteen met het componeren van zijn Vierde Symfonie op. 98 in 1884, een jaar nadat hij zijn derde symfonie had voltooid. Dit romantisch en lyrisch werk, voltooid in 1885, wordt samen met Ein deutsches Requiem, terecht beschouwd als zijn magnum opus. Brahms dirigeerde zelf de première in Meiningen in oktober 1885. Eerder had hij de nieuwe symfonie voor een klein publiek gespeeld in een versie voor twee piano’s.
Voor deze uitgave werden alle vier symfonieën live opgenomen in de Gouden Zaal van de Wiener Musikverein, een zaal die als geen ander geschikt is en voldoet aan de klankvereisten voor een uitvoering van deze meesterwerken. Nadat reeds twee van de vier symfonieën hier in première waren gepeeld, werden nl. ook de twee andere, hier voor het eerst in Oostenrijk uitgevoerd. Deze nieuwste cd-productie van de Wiener Symphoniker, een orkest opgericht in 1900, gehuisvest in het magnifiek Wiener Konzerthaus (foto), markeert het einde van Philippe Jordans ambtsperiode als muziekdirecteur van het traditioneel Weens orkest, maar vertegenwoordigt tevens de bekroning en het hoogtepunt van hun internationaal gevierde artistieke samenwerking. Met de nieuwe publicatie presenteert de Wiener Symphoniker de eenentwintigste release op hun eigen label, opgericht in 2012.
De Zwitserse dirigent, Philippe Jordan (°1974), is de zoon van de beroemde, Zwitserse dirigent, Armin Jordan (1932-2006). Hij studeerde piano en viool en ging op zijn 16de naar het conservatorium van Zürich. In 1994 assisteerde hij Jeffrey Tate bij diens uitvoering van Wagners Der Ring des Nibelungen in het Théâtre du Châtelet in Parijs. Het seizoen erop debuteerde hij als dirigent in de Koninklijke Muntschouwburg in Brussel. In het seizoen 2008/2009 dirigeerde hij zijn eerste Ring in de opera van zijn geboortestad. Sinds 2009/2010 is hij chef-dirigent van het Orchestre de l’Opéra national de Paris, heeft hij tal van toporkesten gedirigeerd, en was te gast op de Bayreuther en Salzburger Festspiele. Met ingang van het seizoen 2014/2015 werd hij benoemd tot chef-dirigent van de Wiener Symphoniker.
Brahms Symphonies Wiener Symphoniker Philippe Jordan 4 cd Wiener Symphoniker WS021