Frank Bridge werd geboren in Brighton en studeerde van 1899 tot 1903 o.a. bij Charles Villiers Stanford, aan het Royal College of Music in Londen. Hij speelde altviool in een aantal strijkkwartet ensembles, en was dirigent, soms ter vervanging van Henry Wood, voor hij zich toelegde op compositie en hij een mecenas vond in de persoon van Elizabeth Sprague Coolidge, een Amerikaans pianiste en mecenas van muziek, vooral van kamermuziek.Elizabeth Sprague Coolidge (1864-1953) (foto), was de dochter een vermogende groothandelaar uit Chicago. Ze was muzikaal getalenteerd en studeerde zowel piano als compositie. Ze trouwde de arts Frederic Shurtleff Coolidge die stierf aan syfilis die hij tijdens een operatie van een patiënt had opgelopen, en liet haar achter met hun enig kind, Albert. Kort daarna overleden ook haar ouders. Zij erfde een fortuin en besloot het uit te geven ter promotie van de kamermuziek, een missie die zij zou volhouden tot aan haar overlijden op 89-jarige leeftijd in Cambridge (Massachusetts). Ze gaf compositieopdrachten aan de grootste componisten van de 20^ste eeuw, en vanwege het beroep van wijlen haar man, gaf ze ook financiële steun aan medische instellingen.Volgens Benjamin Britten had Frank Bridge sterke pacifistische overtuigingen en was hij diep verontrust door de Eerste Wereldoorlog. Tijdens de oorlog en onmiddellijk daarna componeerde Bridge een aantal pastorale en elegische stukken waarin hij leek te zoeken naar spirituele troost, o.a. “Lament”, “Summer”, “A Prayer” voor koor en orkest, en een reeks pastorale pianowerken.Frank Bridge gaf privéles aan Benjamin Britten, die later de muziek van zijn leraar verdedigde en hem eer betoonde in zijn “Variations on a Theme of Frank Bridge” (1937), gebaseerd op een thema uit het tweede van Bridge’s “Three Idylls for String Quartet” (1906). Bridge leek zich als compositieleraar eerder te hebben gericht op esthetische kwesties, idiomatisch schrijven en duidelijkheid, in plaats van op een uitgebreide technische opleiding. Britten sprak nochtans zeer lovend over zijn lessen. Toen Benjamin Britten in 1939 met Peter Pears naar de Verenigde Staten vertrok, overhandigde Bridge hem zijn Giussani altviool. Bridge overleed in 1941 zonder Britten ooit nog terug te zien.Op de cd staan de Pianosonate (1921-1924), “Lament for Catherine” (1915), 3 “Miniature Pastorals” (1917) (Allegretto con moto, Tempo di Valse, Allegretto ben moderato) en “Solitude” uit “4 Characteristic Pieces” (“Solitude”, “Ecstasy”, “Sunset” en “Arabesque”) (1913-1914).De Eerste Wereldoorlog liet diepe sporen na bij Frank Bridge. Binnen zijn kennissenkring verloor de pianist Douglas Fox (1893-1978) (foto), zijn rechteronderarm in de loopgraven in Vlaanderen/Frankrijk, zijn collega componist, Ernest Bristow Farrar (1885-1918) (foto), liet na amper twee dagen aan het front, het leven aan de Somme, en nog binnen zijn kennissenkring, verloor Bridge ene Catherine. Fox kreeg van Bridge oefeningen voor de linkerhand, “Drie improvisaties voor de linkerhand”, Catherine werd herdacht in “Lament for Catherine” en aan Farrar werd de hier opgenomen Pianosonate, opgedragen.

Op 7 mei 1915 werd het schip RMS “Lusitania”, tijdens een reis van New York naar Liverpool, tijdens de duikbotenoorlog, door de Duitsers tot zinken gebracht in de Atlantische Oceaan, voor de kust van Kinsale. De Duitse onderzeeër U 20 had met een torpedo een gat geschoten in de stuurboordboeg van de Lusitania. Kort daarop volgde een tweede explosie en het schip zonk in amper 18 minuten. Daardoor kon slechts een beperkt aantal sloepen tijdig te water worden gelaten, wat fataal werd voor de meeste passagiers en bemanningsleden. Volgens de meest waarschijnlijke gegevens kwamen 1.198 van de 1.962 opvarenden om het leven, waaronder 128 Amerikaanse staatsburgers.Frank Bridge componeerde “Lament for Catherine” oorspronkelijk voor piano solo, ter nagedachtenis van het negenjarig meisje, Catherine, dat omkwam bij de torpedering van de Lusitania. Bridge schreef zijn muzikale nagedachtenis neer in juni 1915 en maakte ook een versie voor strijkorkest, die hij in september 1915, als dirigent van het New Queen’s Hall Orchestra in de Queen’s Hall, in première speelde. De rest van het programma “Popular Italian music”, werd die avond gedirigeerd Henry Wood.Een andere vriend van Bridge, de vooraanstaande pianist, Harold Samuel (1879-1937) (foto), ook een ex-leerling van Stanford en de latere pianoleraar van Benjamin Britten, zou de Pianosonate als eerste uitvoeren, maar vond de compositie verbijsterend. Samuel was met Walter Gieseking, één van de eerste pianisten die, in de 20ste eeuw, Bach op piano uitvoerde. De sonate van Bridge week nl. sterk af van Bridge’s eerdere werken, die Samuel wel als eerste uitvoerde. In plaats van Samuel, speelde de legendarische, Joods-Engelse pianiste, Myra Hess (1890-1965) het werk in oktober 1925 in de Wigmore Hall in première. Harold Samuel bleek echter min of meer gelijk te krijgen. Door de wisseling van tonale met bitonale passages, akkoorden door de superpositie van een majeur en een mineur toonaard (het “Bridge akkoord”), veel wisselingen in tempo en maatsoorten, en een steeds wisselend stemmingsbeeld, eerst gelaten, dan weer fel en protesterend, waren de recensies na de eerste uitvoering, vernietigend.Kelvin Grout kreeg zijn eerste pianoles toen hij drie was en won zijn eerste wedstrijd toen hij zes was. Hij studeerde pianobegeleiding aan de Guildhall School of Music and Drama in Londen, onder meer bij Graham Johnson, Paul Hamburger, Gerald Moore, David Wilde en Geoffrey Parsons. Tijdens zijn studie werd hij uitgenodigd om Elisabeth Schwarzkopf (1915-2006) te assisteren in haar studio in haar huis in Zürich en bij veel van haar masterclasses in heel Europa, een samenwerking die meer dan zes jaar duurde. Vervolgens bouwde hij een internationale carrière als vocale begeleider uit en werkte samen met veel van ’s werelds grootste liedzangers, waaronder Jessye Norman, Gundela Janowitz, Inessa Galante, Elly Ameling, Sarah Walker, Nancy Argenta, Tom Krause, Robert Tear en Maarten Koningsberger. Na Elisabeth Schwarzkopf (foto) te hebben begeleid bij haar lessen in Amsterdam, besloot Kelvin om zich in Nederland te vestigen, les te geven aan het Rotterdams Conservatorium en les te geven aan vele andere instellingen in Nederland en rond Europa. Hij gaf les aan de Boston University in de VS, waar hij de functie van afdelingshoofd aangeboden kreeg. Zijn specialiteit als begeleider van liederen van Hugo Wolf werd duidelijk door het citaat van Elisabeth Schwarzkopf, ‘Als je liederen van Hugo Wolf gaat zingen, heb je beslist Kelvin Grout nodig, aan de piano.’Kelvin speelde en gaf talloze concerten en lezingen onder de naam ‘Behind the Notes’, waarbij hij op humoristische wijze, de geheimen van het leven van een begeleider van zangers, onthulde. Dit kreeg lovende kritieken en werd als filmdocumentaire geproduceerd. Onlangs verscheen Kelvin Grout als een van de zes pianisten in concerten en op cd (label Zefir) met “Nightmusic”  uit de nieuwe compositie ‘Grote Archipel’ (foto) van de Nederlandse componist, Daan Manneke (°1939).

In de afgelopen jaren is Kelvin teruggekeerd naar het solopodium met veel recitals, wat geleid heeft tot de oprichting van de “British Piano Music Society” (BPMS) om muziek van de grote, Engelse componisten te promoten. De eerste opname van deze vereniging is nu uitgebracht op het Etcetera-label, met pianomuziek van Frank Bridge, inclusief zijn meesterwerk, de Pianosonate. Deze opname kreeg veel lof en werd onlangs beschreven als de definitieve uitvoering van deze moeilijke muziek. Als componist schreef hij muziek voor ballet, zijn stuk ‘Quiet Strength’ verschijnt regelmatig in Europese huizen en werd onlangs uitgevoerd op het Bayreuth Festival. Kelvin Grout is directeur van de Lieder Academy, een internationaal instituut gevestigd in Nederland.Frank Bridge Piano Sonata Miniature Pastorals Lament & Solitude Kelvin Grout piano Etcetera KTC 1675  
  https://www.stretto.be/2018/11/02/albion-refracted-bridge-britten-phibbs-en-turnage-door-het-piatti-quartet-op-het-label-champs-hill-records/