Gecomponeerd toen Reynaldo Hahn nog geen achttien jaar oud was, bezat “L’Île du rêve” reeds de kwaliteiten van de grote werken uit die periode. Het onthulde de coloristische talenten van Bizet, de gepassioneerde uitbarstingen van Massenet en Gounod, en zelfs reeds de prosodische originaliteit van de jonge Debussy. 
“L’île du rêve”is een Idylle polynésienne in 3 akten naar “Le Mariage de Loti” van Pierre Loti. “Le Mariage de Loti”, ook bekend als “Rarahu de Tahiti”, was een autobiografische roman uit 1880 van de Franse auteur, Pierre Loti. Het was Loti’s tweede roman en de eerste die hem grote bekendheid bezorgde. Pierre Loti, eigenlijk Julien Viaud (1850-1923) (foto) was een Frans marineofficier. Hij baseerde zijn literair werk vooral op zijn reizen naar exotische landen. De roman beschrijft Loti’s romantische relatie met een exotisch, Tahitiaans meisje, genaamd, Rarahu. Het was de basis van twee opera’s, “Lakmé” van Léo Delibes en “L’île du rêve” van Reynaldo Hahn. De première van de opera van Reynaldo Hahn was in maart 1898 in de Opéra-Comique in Parijs.
De roman van Loti weerspiegelde de heersende imperialistische houding ten opzichte van de koloniën en zag de inboorlingen als onschuldige en wilde kinderen van het bos die waren blootgesteld aan de angstaanjagende en oude vaderlijke Europese cultuur. Dit was tijdens de periode 1880 tot 1900, waarin het Europees imperialisme zijn hoogtepunt had bereikt en het “romantisch exotisme” als genre, populair was. Het vertelt over de liefdesrelatie van een Franse marineofficier, “Harry Grant” in de roman, met een jong Polynesisch meisje. Deze romantische idylle duurt slechts zolang de hoofdpersoon op het eiland verblijft, aangezien zijn minnares besluit hem niet te volgen, bang dat ze, eens weg van huis, zal verwelken en hij haar niet langer aantrekkelijk zal vinden, eenmaal weg uit de exotische omgeving van hun eerste ontmoeting. 
Dit onderwerp, dat ook muzikaal werd behandeld door Puccini in zijn “Madama Butterfly”, werd door de jonge Reynaldo Hahn, benaderd in een bijna symbolistische stijl. De romantiek van de muziek stond nl. in contrast met een contemplatieve, introspectieve behandeling van het verhaal. De jonge Hahn schitterde vooral in de hymne aan Bora-Bora, in de verschillende liefdesscènes voor Loti en Mahénu (met name het duet “Restons encore les paupières mi-closes” als finale van de 1ste akte), en in de toch wel heel, heel bijzondere en originele orkestprelude tot de 2de akte.
In de vroege jaren 1890 bewerkten de librettisten Georges Hartmann en André Alexandre, verschillende romans van Pierre Loti. Dit resulteerde in twee opera’s, “Madame Chrysanthème” van André Messager en “L’Île du rêve”, de eerste opera van de jonge, Reynaldo Hahn. Hoewel de behandeling van de muziek van Reynaldo Hahn, de invloed vertoonde van Jules Massenet, de leraar van de componist, aan wie het werk werd opgedragen, onderscheidde de muziek zich door de manier waarop alle nummers in elkaar overgingen, wat indruk maakte op de critici. Zich afkerend van de verhoogde emoties van de romantische opera, zocht Hahn een eenvoud die hem, in de woorden van Philippe Blay, “naar een meditatief en melancholisch wonder” leidde.
Gecomponeerd toen Reynaldo Hahn (foto) nog zijn tienerjaren was, was zijn eerste opera over de Franse officier die verliefd wordt op een jonge Polynesische vrouw, doorspekt met echo’s van Gounod en Massenet (die een enthousiaste voorstander van het werk was) en bevat het een liefdevol eerbetoon aan de Air des clochettes uit “Lakmé” van Delibes. De eigen ontluikende stem van de jonge componist was weliswaar al aanwezig in de twee liefdesduetten tussen Mahénu en Loti, die reeds dezelfde sentimentaliteit en directheid uitstraalden die zijn latere melodieën zouden kenmerken.
In het bijbehorend boek leest u “Une idylle polynésienne à l’époque de Gaugin” (Vincent Giroud), “Un entretien avec Hahn” (Léon Parsons), “Le soir de la première” (Arthur Pougin) en “Dans l’atelier du compositeur : échange de lettres entre Hahn et son ami Edouard Risler”. Philippe Blay, een specialist van Reynaldo Hahn, behandelde het onderwerp tijdens zijn proefschrift. De uittreksels uit de brieven van Reynaldo Hahn aan pianist Edouard Risler, hier weergegeven in het Frans en Engels, zijn uit dit proefschrift afkomstig. Vincent Giroud vertelt de gebeurtenissen uit Loti’s roman in chronologische volgorde en een interview met Hahn dat op 24 maart 1989 in “La Presse” verscheen en de recensie van “Menestrel” van 27 maart 1898, completeren de documentatie, geïllustreerd met foto’s. Deze exotische “idylle polynésienne”, vol exotische sfeer en sensuele melodieën is een herontdekking. Niquet dirigeert stijlvol en stemmen van de solisten, Hélène Guilmette en Cyrille Dubois, zijn uitermate geschikt voor de personages.
De uitvoerders :
Hélène Guilmette (foto) : Mahénu
Cyrille Dubois (tenor) (foto):Georges de Kerven (dit Lotti)
Anaïk Morel: Oréna
Artavazd Sargsyan: Tsen-Lee/1e Officier
Ludivine Gombert: Téria/Faïmana
Thomas Dolié: Taïrapa/Henri/2e Officier
Münchner Rundfunk Orchester, Chœur du Concert Spirituel, o.l.v. Hervé Niquet
Reynaldo Hahn L’île du rêve 1898 Münchner Rundfunk Orchester Hervé Niquet cd + boek Palazzetto Bru zane BZ1042