Ontdek de dirigent en koorleider, Günther Theuring, op de cd “Hanns Eisler Deutsche Sinfonie, op.50” door het ORF Vienna Radio Symphony Orchestra en het Wiener Jeunesse Chor, op het label Capriccio. Niet te missen. Een hoogtepunt! | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

Hanns Eisler (1898-1962) wilde met zijn op. 50 muzikaal stelling nemen tegen het fascisme. Hij wilde samen met zijn vriend en librettist Bertolt Brecht, aan de wereld laten zien dat er niet alleen een nazi-Duitsland was, maar dat er ook een ander en een beter Duitsland was. De Duitse symfonie, uniek in zijn ingenieuze combinatie van symfonie, cantate en oratorium, was daarom misschien wel zijn belangrijkste werk.“Deutsche Sinfonie”, voor solisten, spreekstemmen, koor en orkest, is meer een cantate dan een symfonie. Gecomponeerd tussen 1935 en 1947, maar pas voltooid in 1957, is het een elfdelige toonzetting van gedichten van Bertolt Brecht, voornamelijk uit 1934, en, voor het gedeelte “Bauernkantate”, op teksten uit de roman,“Pane e vino” (1936), van de Italiaanse schrijver en politicus, Ignazio Silone (1900-1978) (foto), en het “Bauernliedchen” uit de opera, “Der Bergsee”, uit 1911, van de Oostenrijkse rechter, ambtenaar op het Ministerie van Justitie en componist, Julius Bittner (1874-1939) (foto). De Deutsche Sinfonie” ging in zijn volledige vorm pas in première in de Duitse Staatsopera in Oost-Berlijn, in 1959. Brecht was reeds in 1956 overleden en eind 1955 had Eisler de beklemmende, Mahleriaanse muziek voor de KZ Documentaire “Nuit et brouillard”, over de gruwel van het concentratiekamp Auschwitz, van de Franse filmregisseur, Alain Resnais (1922-2014), gecomponeerd.Van bijzonder belang voor Eisler was het principe van synthese, waarbij een verscheidenheid aan muzikale esthetiek tot een autonoom geheel werd samengevoegd, terwijl hij ook met zijn muziek ‘de wereld’ wilde veranderen. De Oktoberrevolutie van 1917 en de machtsovername door de bolsjewieken in Rusland hadden de jonge componist voor de rest van zijn leven gevormd. In de jaren ‘30 tijdens zijn jaren van ballingschap, was er geen onderwerp dat hem meer bezighield dan het aanhoudend protest tegen het nationaalsocialisme.Hoewel Eislers thema de opmars van het nazisme in Duitsland was, ondervond de componist veel moeilijkheden bij zowel de receptie als de uitvoering van het werk tijdens de lange periode van compositie en ontwikkeling. Toen de eerste twee bewegingen (in dit stadium met de ondertitel “Een Anti-Hitler Symfonie”) een prijs wonnen op het 15^de Festival van de International Society for Contemporary Music, en een beloofde uitvoering ervan kregen op de Wereldtentoonstelling in Parijs in 1937, slaagde het naziregime er in de Franse regering te overtuigen om de voorstelling te laten annuleren. Na 1933 werd het werk van Hanns Eisler (1898-1962) (foto) en Bertolt Brecht door het nazibewind in de ban gedaan. Eisler zocht daarop zijn toevlucht in de Verenigde Staten. In Los Angeles waar hij zich kort voor het begin van de Tweede Wereldoorlog vestigde, schreef hij de muziek voor verschillende Hollywood-films. Bertolt Brecht en Hanns Eisler waren naar Californië geëmigreerd om te ontsnappen aan de nazi’s. Eisler kreeg er steeds meer opdrachten. Tijdens zijn tienjarige ballingschap in de VS werd hij als componist van filmmuziek zelfs tweemaal genomineerd voor een Oscar. Behalve de opdrachten om den brode, componeerde hij in deze periode ook het “Hollywood Songbook”, dat 28 Brecht-teksten bevatte, evenals de “Hölderlin-fragmenten”, met een breed scala aan muzikale en literaire stijlen. Eisler keerde in 1948, vervolgd omwille van zijn communistisch sympathieën, terug naar Duitsland en vestigde zich in Oost-Berlijn.Pas in 1995 kreeg zijn Deutsche Sinfonie eindelijk een studio-opname, met solisten en het Leipzig Gewandhaus Orkest onder leiding van Lothar Zagrosek, die werd uitgebracht in de reeks Entartete Musik van Decca Records. De solisten op deze Capriccio uitgave van de Live opname uit 1989 in het Konzerthaus in Wenen, geremastered door Erich Hofmann, zijn Ursula Targler, sopraan, Hanna Fahlbusch-Wald, mezzosopraan, Michael Ebbecke, bariton, Jaroslav Štajnc, bas, en Gottfried Neuner en Christian Schramm, sprekers. Het Wiener Jeunesse-Chor en het ORF Vienna Radio Symphony Orchestra worden gedirigeerd door Günther Theuring. In het bijbehorend boekje staan alle teksten en leest u een heel interessante tekst over het werk van de Weense componist en musicoloog, Hannes Heher (°1964), de Oostenrijkse vertegenwoordiger van het Internationaal Hanns Eisler-Gesellschaft Berlin. Niet te missen!De Oostenrijkse dirigent en koorleider Günther Theuring (1930-2016) foto) ontving zijn eerste muzikale opleiding bij de Wiener Sängerknaben en studeerde later orkestdirectie bij Ferdinand Grossmann en Hans Swarowsky aan wat nu de Universiteit voor Muziek en Podiumkunsten Wenen is, de toenmalige Akademie für Musik und darstellende Kunst, Wien. In 1955 droeg Ferdinand Grossmann hem de leiding over van het kamerkoor van de Weense Muziekacademie, waarmee hij onder leiding van Columbia Artists New York, vier tournees naar de Verenigde Staten maakte. In 1959 richtte hij het “Wiener Jeunesse Chor” op, dat onder zijn leiding uitgroeide tot een van de meest gerenommeerde koren in Europa en een van de favoriete vocale ensembles was van Paul Hindemith en Leonard Bernstein. Met het Jeunesse Chor nam hij al zijn vocale en instrumentale werken op plaat op. In 1975 was het Jeunesse-koor trouwens het eerste West-Europees koor dat koorwerken uitvoerde van de 2^de Weense School in Moskou en Leningrad onder leiding van Günther Theuring.In 1971 richtte hij het “Ensemble Contraste Wien” op, een vocaal en instrumentaal ensemble dat naam maakte in Europa met de uitvoering van o.a. de muziek van de 2^de Weense School. Sinds 1960 werkte Günther Theuring niet alleen als dirigent in Oostenrijk, maar ook in onder meer België, Duitsland, Israël, Spanje, de VS en Japan. Als dirigent voerde hij ook campagne voor de uitvoering van vocale symfonische muziek van de 20^ste eeuw. Hij was onder meer te gast en nam deel aan de Wiener Festwochen, het Festival de Barcelona, het Israel Festival, het Festival de Monreale, Palermo en de 200ste verjaardag van de Scala van Milaan. In 1973 werd Günther Theuring benoemd tot lid van de Universiteit voor Muziek en Podiumkunsten in Wenen, waar hij tot zijn pensionering in 1999, hoogleraar was van een directieklas voor vocale symfonische muziek. In 1975 richtte hij samen met de stad Wenen de “Wiener Meisterkurse” op, waarvan hij artistiek directeur was. In 1987 was hij artistiek leider van het eerste “Weltsymposium für Chormusik“ in Wenen, dat georganiseerd was door de Österreichischen Gesellschaft für Chormusik“ en de „Internationale Federatie voor koormuziek.Tracklist: