“Schöne, strahlende Welt”, Peter Schreier en het Großes Rundfunkorchester Berlin o.l.v. Robert Hanell, op het label Berlin Classics. Uniek! | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

Met zijn stem en zijn charisma wist Peter Schreier zelfs mensen te betoveren die anders nooit naar de opera gingen. In 1977 bracht hij op het DDR-label, ETERNA, de plaat, “Schöne, strahlende Welt” uit. Het label Berlin Classics beheert grote delen van de oude ETERNA-catalogus en bracht deze bijzondere opname nu voor het eerst uit op cd. Als bonus , 5 tracks van zijn album, “O Sole Mio”.De tenor, Peter Schreier (1935-2019), was niet alleen legendarisch in de DDR. Tegenwoordig is er nauwelijks een beroemd operahuis tussen Wenen en New York, Berlijn en Buenos Aires, en geen belangrijke concertzaal tussen Moskou en Toronto, Salzburg en Helsinki, waar een gastoptreden van Peter Schreier niet garant stond voor volle zalen. De zanger, die in Dresden en in Berlijn woonde, was een van de beroemdste artiesten in zijn vakgebied. De periode waarin hij zich ontwikkelde van de eerste lyrische tenor van de Opera van Dresden tot de eerste lyrische tenor wereldwijd, was verbazingwekkend kort.De steile stijging van lokale roem naar wereldfaam had in zijn geval veel diepere wortels dan op het eerste gezicht leek. Peter Schreier werd geboren in 1935 in Meißen. Hij groeide op in het nabijgelegen Elbe-dorp, Gauernitz, en werd als zoon van een leraar en voorzanger, geboren met liefde voor muziek. In de eerste kerstvespers die het Kreuzchor na de oorlog hield, trad hij voor het eerst op als solist in het openbaar. Aanvankelijk drong de reputatie van de jonge kunstenaar echter niet ver buiten de grenzen van de Elbe-stad door. Zelfs toen de jongen in het Kreuzchor was uitgegroeid tot dé lyrische tenor van de Staatsopera van Dresden, veranderde dat nog niet veel. Pas na zijn debuut bij de Deutsche Staatsoper Berlin in 1962, groeide hij in een kleine vijf jaar tijd uit tot een zanger van wereldformaat. In 1961 was hij voor het eerst op een operapodium, de eerste gevangene in Beethovens “Fidelio” in Dresden. Sinds de gedenkwaardige uitvoering van Bachs h-moll Messe o.l.v. Karl Richter in 1965, was hij een vaste gast in de Weense Staatsopera en in de concertzalen van de Donau-metropool, evenals in Salzburg. Al in 1967 zong hij Tamino op de Salzburger Festspiele, en in hetzelfde jaar zong hij diezelfde rol in de Metropolitan Opera in New York. Zijn debuut in La Scala in Milaan volgde in januari 1968.Maar, de meest gewilde vertolker van Bach en Mozart, beperkte zich zeker niet alleen tot deze twee grootmeesters. Zijn interpretatie van Loge en David in “Rheingold” en “Meistersinger”, o.l.v. Herbert von Karajan, tijdens het Salzburgs Paasfestival in het voorjaar van 1973 en 1974, trok evenveel aandacht als zijn klassieke interpretaties van Mozarts tenorrollen o.l.v. Karl Böhm, Josef Krips. en Wolfgang Sawallisch. Ook zijn recitals tijdens het zomerfestival in Salzburg en in alle andere, grote kunstmetropolen, werden unaniem bejubeld. Want, Peter Schreier had niet alleen een van de mooiste en veelzijdigste lyrische tenorstemmen, hij was ook een van de meest intelligente uitvoerders.Twee jaar na zijn succes, “Peter Schreier singt Weihnachtslieder”, de meest succesvolle, klassieke plaat in de DDR, probeerde de zanger opnieuw populair materiaal uit en mixte hij zijn favorieten uit het niet zo ernstig repertoire, operette, klinkende bewerkingen van bekende melodieën, en bekende opera-hoogtepunten. Naast de onbetwiste amusementswaarde, was het eigenlijk een nieuwigheid om de gewezen jongen van het Kreuzchor, de gewezen “Knabenalt”, een prachtig “Grüß mir die Süßen, die reizenden Frauen” van Kalman te horen zingen, en om hem o.a. in parels als “Frühlingszeit” van Reinhold Becker op een tekst van Friedrich von Bodenstedt, van een lyrische zanger te zien veranderen in een stralende held.De opnames met de schitterende arrangementen van Gerhard Kneifel (1927-1992), de leider van het Rundfunk-Tanzorchester Leipzig en Chefarrangeur van het Friedrichstadtpalast in Berlijn, werden geremasterd en gerestaureerd. In een klein stukje Chopin, in de jaren ’30 bekend als de “afscheidswals”, voorzien van een tekst “In mir klingt ein Lied”, door Ernst Marischka, de Oostenrijkse filmregisseur en auteur, die bekend werd van de Sissi-trilogie, liet Schreier horen wat een verfijnde stem kan doen met een étude van Chopin. Na “Ich liebe dich” van E. Grieg, op een tekst van H. Chr. Andersen, wieg je mee met “Granada” (muziek en tekst van Augustin Lara), en ben je blij met deze aanstekelijke kers op de taart van de lichte muziek. Het Große Rundfunkorchester Berlin o.l.v. Robert Hanell laat de castagnetten klapperen en biedt een brede klank waarin je je kan laten meeslepen. Verder geniet je o.a. van de Serenade op. 6 (Fern im weiten Land) van Enrico Toselli op tekst van Carl Böhm, Vaghissima sembianza (Arie im alten Stil) van Stefano Donaudy, het Chianti-Lied (Tarantella) van Gerhard Winkler, op een tekst van R. M. Siegel, en “Heute Nacht oder nie” van Mischa Spolansky, op een tekst van Marcellus Schiffer.Het hoeft niet altijd Bayreuth te zijn. Je kan ook prachtig zingen als je de Sierra Nevada ziet. En wie anders dan Peter Schreier nam dit alles zo geweldig op? De Tsjechische dirigent en componist, Robert Hanell (1925-2009) (foto), was trouwens ook niet de eerste de beste. Hij was sinds 1943 koorrepetitor en koordirigent in Teplitz, In 1944 werd hij dirigent in Meiningen, tussen 1945 en 1948 was hij muziekleider in het Zwickauer Theater en van 1948 tot 1950, in het Theater Gera. In 1952 werd hij stadsmuziekdirecteur van Görlitz en in 1955 eerste kapelmeester aan de Komischen Oper Berlin. In 1965 werd Hanell uiteindelijk chefdirigent van het Großen Rundfunkorchesters Berlin, maar was daarnaast ook gastdirigent aan de Berliner Staatsoper, het Opernhaus Leipzig, de Staatsoper Dresden en het Opernhaus Chemnitz.In tegenstelling tot veel tenoren uit zijn tijd wist Peter Schreier heel goed wat zijn stem wel en niet kon. “En ook wanneer het tijd is om te stoppen”, zo zei de tenor aan het einde van zijn carrière in 2005. “Het is moeilijker om een reputatie op oudere leeftijd te verdedigen, en ik wil niet dat mensen op een gegeven moment zeggen, dat had hij beter niet gedaan.” Na vele momenten waarop de zacht pulserende, maar krachtige stem van Peter Schreier, zelfs op de hoogste hoogten, hier in een volledig nieuw muzikaal landschap te horen is, kan men zeggen, het is goed dat dit uniek document uit 1977 bestaat! Onbetaalbaar. Vielen Dank, Peter.Tracklist: