In de jaren ’30 traden de Engelse componisten, Bliss, Britten en Berkeley met hun bijdragen aan de uitbreiding van het repertoire voor strijkorkest, in de voetsporen van Elgar en Vaughan Williams. Ze worden op deze cd vergezeld door Frank Bridge wiens “Lament” werd gecomponeerd tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dit is de vierde opname van John Wilson met de Sinfonia of London.
Op de cd staan de Serenade for Strings, op. 12 van Lennox Berkeley, Music for Strings van Arthur Bliss, Lament van Frank Bridge en de Variations on a theme of Frank Bridge, op. 10 van Benjamin Britten. Arthur Bliss (foto) componeerde zijn “Music for Strings” nadat hij de filmmuziek voor de sciencefictionfilm uit 1936 van William Cameron Menzies, “Things to Come” (foto) naar H.G.Wells, had voltooid, gedreven door zijn verlangen om pure muziek te componeren, waarin hij zijn eigen ideeën uitdrukte in plaats van die van anderen. “Music for Strings” was, ondanks zijn neutrale titel, een romantisch werk, dat zijn eerste uitvoering beleefde tijdens de Salzburger Festspiele in 1935, toen Adrian Boult de Wiener Philharmoniker dirigeerde tijdens een concert met Engelse muziek.
Benjamin Brittens “Variations on a Theme of Frank Bridge”, gecomponeerd in mei 1937, in opdracht van de dirigent, Boyd Neel (1905-1981) voor de Salzburger Festspiele, zomer 1937, hielp bij het vestigen van de internationale reputatie van de jonge componist. Opgedragen aan zijn leraar, Frank Bridge, ontleende hij het thema aan de tweede van de “Three Idylls” voor strijkkwartet uit 1906 van Bridge. Van de “Three Idylls”, is de tweede Idylle daardoor bekend geworden. De eerste, Adagio molto espressivo, is aangrijpend emotioneel en zwaarmoedig, de tweede Idyll, Allegretto poco lento, heeft de wenk van een wals, maar met elliptisch, bitterzoete harmonieën, anticiperend op de gekwelde lyriek van Alban Bergs “Lyrische Suite”, tot wie Bridge en zijn leerling Britten zich erg aangetrokken voelden.
Lennox Berkeley (op de foto met Britten) componeerde zijn “Serenade for Strings” voor de magnifieke concertzaal, Snape Maltings (foto) in Suffolk. Tegen de tijd van de voltooiing was het land echter in oorlog en de muziek lijkt de angstige stemming van de componist te weerspiegelen terwijl de wereld een onzekere toekomst tegemoet ging. Bridge’s “Lament”, werd geïnspireerd door de dood van een kind tijdens de ondergang van de Lusitania in 1915. 
Op 7 mei 1915 werd het schip RMS “Lusitania”, nl. tijdens een reis van New York naar Liverpool, tijdens de duikbotenoorlog, door de Duitsers tot zinken gebracht in de Atlantische Oceaan, voor de kust van Kinsale. De Duitse onderzeeër U 20 had met een torpedo een gat geschoten in de stuurboordboeg van de Lusitania. Kort daarop volgde een tweede explosie en het schip zonk in amper 18 minuten. Daardoor kon slechts een beperkt aantal sloepen tijdig te water worden gelaten, wat fataal werd voor de meeste passagiers en bemanningsleden. 
Volgens de meest waarschijnlijke gegevens kwamen 1.198 van de 1.962 opvarenden om het leven, waaronder 128 Amerikaanse staatsburgers. Frank Bridge componeerde “Lament for Catherine” oorspronkelijk voor piano solo, ter nagedachtenis van het negenjarig meisje, Catherine, dat omkwam bij de torpedering van de Lusitania. Bridge schreef zijn ontroerend, muzikaal nagedachtenis neer in juni 1915 en maakte ook een versie voor strijkorkest, die hij in september 1915, als dirigent van het New Queen’s Hall Orchestra, in de Queen’s Hall in Londen, in première speelde. De rest van het programma, “Popular Italian music”, werd die avond gedirigeerd door Henry Wood.
De oorspronkelijke Sinfonia of London werd in 1955 door Gordon Walker, een lid van de vooraanstaande, Engelse fluitisten familie (foto), speciaal opgericht voor het opnemen van filmmuziek. Het orkest ontstond toen er een breuk was in de toekomstige visie van het London Symphony Orchestra, waarbij veel LSO-leden vertrokken om zich bij de Sinfonia of London aan te sluiten om het lucratiever filmgeluidswerk op zich te nemen. Het orkest speelde de muziek van veel Britse en Amerikaanse films uit de jaren vijftig en zestig, en maakte o.a. de opname van de soundtrack uit 1958 van de Alfred Hitchcock-thriller “Vertigo”, met muziek van Bernard Herrmann, o.l.v. e Schotse dirigent, Muir Mathieson (1911-1975), “head of the music department” van Alexander Korda’s Denham Film Studios, voor Mercury Records.
Eén van de meest gevierde commerciële, klassieke opnames van het origineel orkest was de eerste opname o.l.v. Colin Davis, van Mozarts Symfonieën 29 en 39, uitgegeven door World Record Club (TZ 130), samen met de opnames uit 1963 o.l.v. Sir John Barbirolli, van de Serenade for Strings van Elgar en de Fantasia op een thema van Thomas Tallis van Ralph Vaughan Williams voor EMI Classics. Hans Swarowsky dirigeerde het orkest voor de opname voor World Record Club Ltd. (WRC T 11) van Beethovens 5de symfonie en Egmont Ouverture (foto). Het oorspronkelijke orkest hield op met optreden in de jaren ‘60.
In 1982 werd de naam, Sinfonia of London, gekocht door Peter Willison en Howard Blake met het doel een naam te hebben voor de eerste opname van de sublieme muziek van Blake bij de meesterlijke animatiefilm, “The Snowman” (foto). In februari 1998 werd Bruce Broughton na Blake, benoemd tot tweede muzikaal leider van het orkest. Onder leiding van Peter Willison nam het orkest veel soundtracks op voor grote Hollywood-films, waaronder ‘Batman’, ‘The Mummy Returns’, ‘Lara Croft’, ‘Tomb Raider’, ‘Lost in Space’, ‘The Lawnmower Man’, ‘Stargate’, ‘Tombstone’, ‘RoboCop’ en ‘Young Sherlock Holmes’. 
Sinfonia of London werd in 2018 door John Wilson (°1972) (foto) omgevormd tot zijn derde incarnatie om een reeks opnameprojecten te realiseren, te beginnen met een opname (foto) van Korngolds Symfonie in fis op. 40, uit 1947-1952, voor het label Chandos.
English Music For Strings Britten, Bliss, Bridge, Berkeley Sinfonia of London John Wilson cd Chandos CHSA5264