Pascal Rogé’s affiniteit met de Franse stijl en empathie met jazz, maken hem bijzonder geschikt voor dit repertoire. Zijn opnames van Franse pianomuziek zijn bekroond met Gramophone, Grand Prix du Disque en Edison. Naast het klassiek-romantische repertoire van de Weense en Duitse scholen, is ook de 20ste -eeuwse Franse muziek één van zijn specialiteiten.
Op de dubbel cd staan Rhapsody in Blue, An American in Paris en het Pianoconcerto in F van George Gershwin, en het Pianoconcerto in D (pour la main gauche) en het concerto en sol van Maurice Ravel. Gedreven, energiek, kleurrijk en temperamentvol. Een schitterende dubbel cd!. Niet te missen.
George Gershwin, eigenl. Jacob Gershowitz (1898-1937), bracht jazz in de Amerikaanse concertzaal. Zijn populaire An American in Paris, gecomponeerd in 1928, was de inspiratie voor de film uit 1951, met dezelfde naam. Dit jazzy symfonisch gedicht portretteert een Amerikaanse bezoeker die als hij wandelt door de lichtstad, bezwijkt aan heimwee. Gershwin noemde de partituur, die effectief vier taxihoorns bevat, als referentie naar New York, “een vrolijk stuk”. Het Concerto in F werd gecomponeerd in 1925. Het was Gershwins eerste eigen, symfonische orkestratie, met verschillende jazzstijlen uit die periode, blues, ragtime en Charleston.
Ook het concerto en sol van Maurice Ravel, is ontstaan onder invloed van het jazzidioom. Ravel leerde dat idioom en de harmonieën nl. kennen op zowel zijn tournee door de Verenigde Staten, als in Parijs, waar de jazz opgang maakte. Ravel wilde zelf de solopartij spelen op de première en bereidde zich voor door het spelen van études van Liszt en Chopin. Wegens zijn matige gezondheid en oververmoeidheid werd de pianopartij op de première weliswaar gespeeld door de legendarische Marguerite Long, aan wie Ravel zijn pianoconcerto had opgedragen. Marguerite Long speelde de première op 14 januari 1932, waarbij Ravel dirigeerde. Enige dagen na de succesvolle première gingen ze samen op tournee langs 20 Europese steden, waar het meesterwerk overal enthousiast werd ontvangen. De eerste Noord-Amerikaanse uitvoeringen werden simultaan gegeven op 22 april 1932 door zowel het Boston Symphony Orchestra als het Philadelphia Orchestra in hun respectievelijke eigen concertzalen!
Het geniaal Concerto pour piano “(pour la main gauche seule”), in D van Ravel, werd gecomponeerd tussen 1929 en 1931. Het concerto ging op 5 januari 1932 in première met als solist de Oostenrijkse pianist, Paul Wittgenstein (foto). In 1929, een jaar na het voltooien van “Boléro”, ontving Ravel ongeveer tegelijkertijd, twee opdrachten voor het componeren van een concerto. De eerste kwam van de orkestdirigent, Serge Koussevitzky, ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van het Boston Symphony Orchestra. Deze opdracht resulteerde in het Pianoconcerto in G (en sol). De tweede opdracht kwam van Paul Wittgenstein. Deze pianist, broer van de beroemde filosoof, Ludwig Wittgenstein, had nl. in de Eerste Wereldoorlog zijn rechterarm verloren. Hij wilde desondanks als uitvoerend pianist blijven spelen en spoorde veel grote componisten aan om een werk te willen componeren voor de linkerhand, o.a. Richard Strauss (Parergon, op.73, 1925 en Panathenäenzug, op.74, 1927), Korngold (Pianoconcert in C, op.17, 1923), Benjamin Britten (Diversions, 1940) en Sergej Prokofjev. Prokofjev componeerde in 1931, naar aanleiding van dat verzoek, zijn Vierde pianoconcerto (voor de linkerhand) op. 53.
In 1960 maakte de nog piepjonge Pascal Rogé (° 1951), zijn eerste publiek optreden als pianist met de Préludes van Claude Debussy. Hij won al snel de 1ste prijs voor piano en kamermuziek aan het Conservatorium van Parijs en ging verder studeren bij de legendarische, Julius Katchen. Hij was nog maar zeventien toen hij zijn eerste recitals gaf in Londen en Parijs en een exclusief contract kreeg van het Decca-label. Hij werd een wereldberoemde vertolker van Debussy, Fauré, Ravel en Poulenc. Hij speelt ook kamermuziek, met o.a. het Pasquier-trio, Pierre Amoyal of Michel Portal, met wie hij Poulenc en Tsjaikofski opnam. Hij geeft recitals over de hele wereld, en met de Zwitserse dirigent, Charles Dutoit (°1936), werd hij regelmatig uitgenodigd in Canada om op te treden met het Orchestre symphonique de Montréal.
De Franse dirigent Bertrand de Billy (°1965) ging naar een jezuïetenschool, maar begon pas met muziekstudies toen hij ongeveer 14-15 jaar was. Hij studeerde piano en viool. Na zijn carrière als instrumentaal muzikant, begon de Billy zijn dirigeer carrière in Parijs. Later verhuisde hij naar Duitsland en bouwde hij zijn carrière op als operadirigent. Zijn professioneel operadebuut als dirigent was met La Traviata in Oviedo in Spanje, in 1991, waar hij op korte termijn een dirigent verving. Hij was van 1993 tot 1995, algemeen muziekdirecteur van het Anhaltisches Theater in Dessau en bij de Weense Volksoper, bekleedde hij van 1996 tot 1998, de functie van eerste dirigent. Van 1999 tot 2004 was Bertrand de Billy, chef-dirigent van het Gran Teatre del Liceu in Barcelona, na de heropening van het theater. Sinds 2002 is Bertrand de Billy chef-dirigent van het Weense Radio Symfonie Orkest (RSO Wien). Zijn optredens met het orkest omvatten operaproducties op het Festival OsterKlang en op het Sommerfestival Klangbogen. Met de RSO Wien nam hij trouwens Eugen d’Alberts opera, “Tiefland” op. Bertrand de Billy is lid van de raad van bestuur van de in Wenen gevestigde European Academy of Music Theatre.
Gershwin & Ravel Piano Concertos Pascal Rogé Vienna Radio Symphony Orchestra, Bertrand de Billy 2 cd Oehms OC1901