“French Music For Bassoon, Corrette, Boismortier, Devienne en Ozi”, door Danny Bond, Richte van der Meer en Robert Kohnen, op het label Accent. Verrukkelijk en onderhoudend. | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

Net als de hobo heeft de fagot zijn wortels in Frankrijk. Geen wonder dus dat het al vroeg een eigen repertoire ontwikkelde, niet zelden gecomponeerd door virtuozen op het instrument. Tegen het einde van de 17^de eeuw, kon de fagot zich vestigen als een belangrijk solo-instrument.De eerste virtuozen kwamen uit Frankrijk, waar de fagot als basinstrument werd gebruikt in militaire orkesten en de uitmuntende fagottisten zich ook in concert konden vestigen. De Amerikaanse fagottist, Danny Bond, die actief is in veel van Europa’s toonaangevende oude-muziekensembles, wijdde tussen 1983 en 2000, 3 albums, uitgebracht op het Accent-label aan het Frans repertoire voor solofagot. Nu werden de 3 cd’s samen uitgebracht. Men koos voor werk van Joseph Bodin de Boismortier (1691-1755), Michel Corrette (1709-1795), François Devienne (1759-1803) en Etienne Ozi (1754-1813). De eerste cd belicht de Franse barok met sonaten van Michel Corrette en Joseph Bodin de Boismortier, terwijl op de andere twee cd’s, sonaten van twee tijdgenoten van Mozart staan, de gevierde fagotvirtuozen, Francois Devienne en Etienne Ozi. De uitvoerders zijn Danny Bond, fagot, Richte van der Meer, cello en Robert Kohnen, klavecimbel.

Michel Corrette werd geboren in Rouen. Zijn vader was er organist en componist. In 1726 deed Corrette mee aan een wedstrijd voor de functie van organist in de kerk van Sainte-Madeleine-en-la-Cité in Parijs, maar werd niet geselecteerd. Daarna werd hij muziekleraar en in 1727 publiceerde hij zijn eerste verzamelingen sonates voor verschillende instrumenten (fluit, viool, koperblazers, musette en draailier). In 1733 trouwde hij met Marie-Catherine Morize, met wie hij twee kinderen kreeg, Marie-Anne, en een zoon, Pierre-Michel, die ook organist werd. In 1737 werd Corrette organist van de kerk van Sainte-Marie in Parijs, een functie die hij 54 jaar bekleedde tot 1791. Hij was ook organist aan het jezuïetencollege in Parijs van 1758 tot zijn ontslag in 1762. In 1780 werd hij benoemd tot organist van de hertog van Angoulême. In 1791 verloor hij zijn langdurige positie in de Sainte-Marie-kerk als gevolg van de Franse Revolutie.In Parijs brak aan het einde van de barok, met de opkomende bourgeoisie, na het overlijden van koning Lodewijk XIV in 1715, een nieuw tijdperk aan voor componisten. Joseph Bodin de Boismortier was op het juiste moment op de juiste plaats en wist met zijn vlotte pen aan de groeiende vraag te voldoen. “Bienheureux Boismortier, dont la fertile plume peut tous les mois, sans peine, enfanter un volume”. Joseph Bodin de Boismortier (1689-1755) (foto) leefde en werkte o.a. in Metz, Perpignan en Parijs. Zijn fluitsonaten combineerden de Franse en Italiaanse stijl. Hij componeerde o.a. airs, concerti en motetten, schreef een harmonisch woordenboek en publiceerde als theoreticus, een methode voor fluit. Boismortier componeerde voor bijna alle instrumenten. We herontdekken momenteel bv. zijn onlangs verschenen sonaten voor pardessus de viole (sopraan gamba) en zijn collecties voor doedelzak (musette) en vièle, twee pastorale instrumenten die in zijn tijd erg in de mode waren. De musette behoorde tot de hobo familie. Veel van Boismortiers werk was gewijd aan de fluit (flûte traversière). Hij componeerde een enorme hoeveelheid makkelijk te spelen kamermuziek, die hij zelf publiceerde. Boismortier was nl. de eerste componist zonder beschermheer en gaf als uitgever zijn eigen composities uit.

Francois Devienne, soms ook wel de ‘Franse Mozart’ genoemd, stond bekend om zijn talenten als fluitist en fagottist. Hij was een van de eerste professoren aan het Conservatorium van Parijs, opgericht in de beginjaren van de Republiek. Devienne wijdde een groot deel van zijn composities, in verschillende vormen, aan de twee instrumenten, fluit en fagot, waarvan hij een virtuoze exponent was. Zijn solistendebuut maakte hij 1782 bij de Concerts Spirituels, waar hij zijn eerste fluitconcert uitvoerde. Vanaf 1789 speelde hij als fagottist in het orkest van het “Théâtre de Monsieur” in Parijs. Eveneens was hij in 1790 actief lid van het harmonieorkest van de Franse Garde Nationale, en was hij één van de belangrijkste figuren in het Parijs muziekleven gedurende de periode van de Franse revolutie. Na de oprichting van het Conservatoire national supérieur de musique in Parijs in 1795, werd hij er de eerste fluitdocent. Lijdend aan een zenuwkwaal kwam hij 1803 terecht in de instelling, “Asile de Charenton” in Parijs, waar hij kort daarna overleed.Etienne Ozi, geboren in Nîmes, kwam rond 1777 naar Parijs. Hij was daar fagotleraar en werd spoedig de 1^ste fagottist van La Chapelle et la Chambre du Roy. Vanaf 1779 tot 1790 speelde hij 37 keer als solist op de Concerts Spirituels, waar hij ook een deel van zijn eigen werken interpreteerde. Ook als pedagoog en componist was hij heel actief. Na de Franse Revolutie werd hij lid van de Parijse Nationale Garde en werd tegelijkertijd docent aan de muziekschool van deze garde. In 1793 werd deze school het Institut National de Musique, waaruit in 1795, het befaamd Conservatoire National Supérieur de Musique werd gevormd. In 1788, publiceerde hij zijn fagotmethode, “Nouvelle Méthode de basson”, hoewel het instrument toen nog ver afstond van de perfectie van vandaag. Vanwege de grote kwaliteit van deze methode werd zij ook in het Duits, Italiaans en Spaans vertaald. Vanzelfsprekend speelde Ozi ook een belangrijke rol voor de kwalitatieve verbetering van het instrument. Later speelde hij ook in de Chapelle van Napoleon.