Miljarden jaren lang was de aarde een onherbergzame en buitenaardse plek, met kolkende zeeën, vulkaanuitbarstingen en meteorietinslagen. Ondanks dit alles ontstond er leven en dat leven paste zich steeds maar weer aan de wisselende omstandigheden aan. Dit boek bespreekt die bijzondere evolutionaire stappen van het leven in slechts 12 beknopte hoofdstukken.
De geschiedenis van het leven, zoals het daadwerkelijk is gebeurd, gaat miljarden jaren terug en kan dus een eindeloos lang verhaal worden. Henry Gee pakt het anders aan en maakt van deze bijzondere geschiedenis een spannend verslag dat je makkelijk kan onthouden en navertellen. Het is een overlevingsverhaal, vol cliffhangers, avonturen, helden en schurken, en dat allemaal gebaseerd op de laatste wetenschappelijke onderzoeken. In het begin was de aarde een onherbergzaam buitenaardse plek in constante, chemische flux, bedekt met kolkende zeeën, die haar landschap vormden door onophoudelijke vulkaanuitbarstingen. Te midden van al dit tumult en rampspoed begon het leven.
De vroegste levende wezens waren niet meer dan membranen die gespannen waren over microscopisch kleine gaten in rotsen, waar kokend hete stralen, mineraalrijk water uit de scheuren in de oceaanbodem gutsten. Hoewel deze membranen lek waren, werd de omgeving erin anders dan de woedende maalstroom daarbuiten. Deze omgeving verfijnde langzaam, leverde de opwekking van energie en gebruikte ze om membraangebonden bellen te vormen, die grotendeels trouwe kopieën van hun voorouder waren, een schuimend schuim van zeepbelcellen die als kleine gebalde vuisten, uitdagend tegenover de levenloze wereld stonden. De evolutietheorie leidt nl. tot de hypothese dat alle levende en uitgestorven organismen, een gemeenschappelijke voorouder moeten hebben. Het leven op deze planeet gaat al millennia op vrijwel dezelfde manier door, zich aanpassend aan letterlijk elke denkbare tegenslag die levende organismen kunnen tegenkomen en bloeien, van dit nederigste begin tot het opwindend en onwaarschijnlijk verhaal van onszelf.
In “Een (zeer) korte geschiedenis van het leven op aarde”, werkt Henry Gee zich met aanstekelijk enthousiasme en intellectuele nauwkeurigheid, door de laatste 4,6 miljard jaar. Gebruikmakend van de nieuwste wetenschappelijke inzichten en schrijvend in een duidelijke, toegankelijke stijl, vertelt hij een fascinerend verhaal over overleven en volharding, over dat delicaat evenwicht, waarbinnen (het) leven altijd heeft bestaan. Henry Gee maakt dit caleidoscopisch verhaal begrijpelijk én opwindend. In de traditie van Richard Dawkins, Bill Bryson en Simon Winchester, is dit een onderhoudende en uniek geïnformeerde vertelling van het levensverhaal van het leven. “A (Very) Short History of Life on Earth” werd vertaald door Margreet de Boer en Martine Both.
Henry Gee (°1962) is een Britse paleontoloog, evolutiebioloog en hoofdredacteur van het wetenschappelijke tijdschrift “Nature”. Hij behaalde een Bachelor of Science- graad aan de Universiteit van Leeds en voltooide in 1990, zijn doctoraat aan de Universiteit van Cambridge als een postdoctorale student aan het Fitzwilliam College, Cambridge. Zijn promotieonderzoek onderzocht de evolutie van bizons in Groot-Brittannië in de ijstijd. Gee trad in 1987 in dienst bij Nature als verslaggever en is nu Senior Editor, Biological Sciences. Hij schreef o.a. In Search of Deep Time (1999), A Field Guide to Dinosaurs (geïllustreerd door Luis Rey) (2003) en Jacobsladder (2004). Naast zijn professionele activiteiten is Gee blues muzikant en Tolkienist. Hij was de redacteur van Mallorn, het tijdschrift van de Tolkien Society , voor negen nummers (2008-13). Zijn sciencefiction-trilogie The Sigil, die eerder in conceptvorm online beschikbaar was, werd in augustus en september 2012 gepubliceerd door ReAnimus Press.
Henry Gee, Een (zeer) korte geschiedenis van het leven, 4, 6 miljard jaar in 12 korte hoofdstukken 320 bladz. uitg. Spectrum ISBN 978 90 00 37589 9
Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.
Michel Dutrieue.
