“Solitude, Piano Works by Florent Schmitt”, door Biljana Urban, op het label Grand Piano. Een ontdekking! | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

Florent Schmitt (1870-1958), bekend van Psaume XLVII voor sopraan, gemengd koor, orgel en orkest, op. 38 en “La tragédie de Salomé”, op. 50, was een opvallend originele componist wiens invloeden even gevarieerd waren als zijn eigen rusteloze en fantasierijke muziek. Een aantal van zijn solo pianowerken is maar weinig bekend maar biedt een belangrijk inzicht in zijn compositorische ontwikkeling. De internationaal vermaarde pianiste, Biljana Urban, presenteert een selectie van deze verwaarloosde pareltjes uit de Franse pianoliteratuur, waaronder verschillende wereldpremières.Na eerste muzieklessen in Nancy, (hij werd geboren in Blâmont (Blankenberg in Lothringen) in het departement Meurthe-et-Moselle), studeerde Florent Schmitt (foto’s) harmonie, contrapunt, fuga en compositie aan het Conservatorium van Parijs bij Lavignac, André Gedalge, Massenet en Fauré. In 1900 won hij de Prix de Rome met zijn cantate (Scène lyrique), “Sémiramis”, op een tekst van de broers Eugène (1854-1923) en Edouard Adenis (1867-1952). Na zijn verblijf in de Villa Medici in Rome, maakte hij concertreizen door Duitsland – waar hij zijn evocatie van 8 Duitse steden (“Reflets de l’Allemagne huit valses pour piano à 4 mains”, op. 28), componeerde – Oostenrijk, Hongarije en Turkije.Hij was samen met Ravel, Fauré, de componist en criticus, Émile Vuillermoz, Louis Aubert, Charles Koechlin en de nu vergeten organist en componist, Jean Huré, medeoprichter van de “Société musicale indépendante”, was lid van de “Société nationale de musique”, en van de kunstenaarsclub, “Les Apaches” (foto), opgericht in 1902. Van 1921 tot 1924 gaf hij les aan het conservatorium van Lyon en van 1929 tot 1939 was hij chroniqueur van de krant Le Temps. Vanwege zijn collaboratie met de Vichy-regering werd hij echter na de Bevrijding genegeerd en werd zijn werk nauwelijks meer uitgevoerd.Florent Schmitt was niet alleen één van de origineelste en invloedrijkste, Franse componisten van zijn tijd, hij was ook een formidabel pianist. Zijn pianomuziek is dan ook kleurrijk, vol avontuurlijke harmonische innovatie, stilistische bravoure en goed humeur. Het piano oeuvre van Schmitt bevat o.a. “Musiques foraines” op. 22, “Ombres” op. 64 en “Mirages” op. 70. Florent Schmitt beoefende alle mogelijke pianistische genres, van subtiel eenvoudig tot heel virtuoos. Hij noteerde zijn vaak complexe pianomuziek soms op drie tot wel vier notenbalken.Toch bleven de meeste van die stukken jaren lang onaangeraakt. Het is ook onduidelijk of veel van Florent Schmitts werken voor piano duet ooit op concerten zijn gespeeld. Een aantal lijkt door Schmitt gecomponeerd als piano études, in het bijzonder Sur cinq notes, op. 34 en de Huit courtes Pièces, op. 41. Enkel het ooit beroemd, Frans pianoduo Robert en Gaby Casadesus, nam in 1956, “Une semaine du petit-elfe Ferme-l’oeil”, op. 58 en Trois Rapsodies, op. 53 op voor Columbia Masterworks. Meer recent namen de pianisten Andrey Kasparov en Oksana Lutsyshyn (Invencia Piano duo), het op zich om zijn complete werken voor vierhandig piano (Duet) en voor 2 piano’s (Duo) (foto) op te nemen. De genrestukken (14 opusnummers) voor piano vierhandig en voor twee piano’s, werden gecomponeerd tussen 1899 en 1916. Ze zijn vaak teder en schattig maar bijwijlen ook grotesk en grillig. Ze zijn speels of charmant, in aantrekkelijke salonstijl à la Ensors “La Gamme d’amour”, gecomponeerd, dromerig à la Schumann, dansant-ironisch of intiem-poëtisch. Schmitts stukken ademen soms de geest van een mazurka van Chopin, zijn gecomponeerd in de lijn van Fauré, of zijn innemend met de tederheid van een wiegenlied.“Het was een buitengewoon avontuur om de onbekende pianostukken van Florent Schmitt tot leven te brengen”, vertelt de pianiste. “Als tijdgenoot van Debussy en Ravel, was Schmitt een prominente figuur uit de Gouden Eeuw van de Franse muziek, met een pluralisme van stijlen, romantiek, impressionisme, symbolisme, kubisme, Ballets Russes en oriëntalisme. Ik koos Opus 27 vanwege de tedere muzikale expressie die doet denken aan Schmitts mentor, Gabriel Fauré. Chanson melancolique, Romance sans paroles, Sicilienne en Prelude triste, drukken alle Faurè-achtige welsprekende terughoudendheid en de kracht van pianissimo uit. Dit album is opgedragen ter nagedachtenis aan mijn geliefde moeder die, sinds mijn kindertijd, in mij een liefde voor “La douce France” heeft aangewakkerd.”Biljana Urban studeerde aan de Muziekacademie van de Universiteit van Zagreb en de École Normale de Musique de Paris Alfred Cortot. Ze was artist in residence aan de California State University in Fresno en werkt momenteel samen met het exil.arte Center van de University of Music and Performing Arts in Wenen. Haar internationale carrière bracht haar naar prestigieuze concertzalen als het Concertgebouw in Amsterdam, het Théâtre de la Monnaie in Brussel en het TivoliVredenburg in Utrecht. Ze trad op in het International Foundation Centre Nadia en Lili Boulanger in Parijs, en in 2012, gaf ze het 40-jarig jubileumrecital als onderdeel van de Philip Lorenz Memorial Keyboard Concerts-serie in Californië. Als kamermusicus trad ze op met de solisten van het Koninklijk Concertgebouworkest, La Monnaie Symphony Orchestra en het Prague Philharmonic Orchestra. Ze heeft 3 veelgeprezen cd’s uitgebracht voor Grand Piano met een overzicht van de muziek van de Tsjechische componist Jan Václav Hugo Voříšek (1791-1825) (Grand Piano GP670-672), en voor Naxos heeft ze de pianowerken (Klavieralbum) opgenomen van haar in Tsjechië geboren grootvader, Jan Urban (18765-1952) (Naxos 9.70120) (foto).Tracklist: