Voor dit 30ste deel in de reeks “Opéra français”, stelt het Palazzetto Bru Zane de eerste opname voor van de originele versie van “La fille de Madame Angot”, uitgevoerd door schitterende solisten, het Orchestre de chambre de Paris en het Choeur du Concert Spirituel o.l.v. Sébastien Rouland.
Charles Lecocq, geboren in een arm gezin en deels gehandicapt, had een moeilijke jeugd. Zijn enige geluk was dat Joseph Crèvecœur, de toekomstige leraar van Édouard Lalo, ter hand werd genomen. Zijn opleiding gaf Lecocq een stevige basis in de muziek, waardoor hij in 1849, lessen kon volgen bij Benoist (orgel), Bazin (harmonie) en Halévy (compositie) aan het Conservatorium van Parijs. Ondanks enkele bemoedigende onderscheidingen (eerste prijs in harmonie in 1850), moest hij in 1854 zijn studie afbreken en de kost verdienen door pianolessen te geven of te werken als begeleider van dans- en balletlessen. Zijn carrière als componist kwam pas goed op gang in 1856, toen hij samen met zijn voormalige klasgenoot Georges Bizet, met ‘Le Docteur miracle’, de eerste prijs won in een door Offenbach georganiseerd operetteconcours. 
Een zestigtal werken volgden met wisselend succes, waaronder Fleur-de-Thé (1868), Les Cent Vierges (1872), Giroflé-Girofla (1874), Le Petit Duc (1878) en vooral La Fille de Madame Angot (1872), die vandaag nog steeds regelmatig opgevoerd wordt. De lichte, bruisende stijl van Lecocq, hoewel niet vernieuwend, is herkenbaar aan een buitengewoon hoog niveau van schrijven, gebaseerd op een onmiskenbaar gevoel voor drama. Gecultiveerd en intelligent, maar ook scherpzinnig, omringde hij zich met de beste librettisten en hielp hij een genre te promoten dat zich ergens tussen de opéra comique en de operette bevond. Met Offenbach, Hervé en vervolgens Messager, was hij ongetwijfeld een van de leidende meesters van dit repertoire.
“La Fille de Madame Angot” werd gecomponeerd in 1872. In het Parijs van het Directoire moet Clairette Angot (Anne-Catherine Gillet), een wees die werd opgevoed door de vrouwen van de markt van Les Halles, trouwen met de kapper Pomponnet (Artavazd Sargsyan). Véronique Gens speelt de rol van actrice Mademoiselle Lange. La Fille de Madame Angot, een opéra-comique in drie bedrijven, ging op 4 december 1872 in première in het Théâtre des Fantaisies-Parisiennes in Brussel en behaalde een soortgelijke triomf in Frankrijk op 21 februari 1873. De partituur van Lecocq, met zijn opeenvolging van hitnummers, wekte zo’n enthousiasme dat het een serie van meer dan vierhonderd uitvoeringen genoot in de Folies-Dramatiques, voordat het de Franse provincies veroverde en vervolgens de hele wereld in verschillende vertalingen. Het werk is zelfs vandaag de dag nog steeds een relatief populair hoofdbestanddeel van het lichte operarepertoire. Het Palazzetto Bru Zane presenteert hier de eerste opname van de originele versie, met zijn ongebruikelijke orkestratie en verschillende nummers die in de vergetelheid zijn geraakt.
Het Directoire, Parijs, 1794. De terreur is voorbij, maar Parijs is nog steeds een gevaarlijke plek voor tegenstanders van de regering. De heldin is Clairette, een charmante jonge bloemiste. Ze is de dochter van Madame Angot, een voormalige marktvrouw van Les Halles, die beroemd was om haar schoonheid, haar amoureuze avonturen en haar scherpe tong. Ze overleed echter toen Clairette drie was, en het kind werd opgevoed door meerdere adoptieouders uit Les Halles. Ze kreeg weliswaar een goede opleiding op een prestigieuze school. Tegen haar wil is echter een huwelijk met Pomponnet, een lieve en zachtaardige kapper, voor haar gearrangeerd. Ze is verliefd op Ange Pitou, een onstuimige dichter en politiek activist, die voortdurend problemen heeft met de autoriteiten. Zijn nieuwste tekst, “Jadis les rois”, hekelt de relaties tussen Mlle. Lange – een actrice en de minnares van Barras – en Barras’ vermeende vriend, Larivaudière. Deze laatste heeft Pitou betaald om het lied te onderdrukken, maar Clairette krijgt het te pakken en, om haar huwelijk met Pomponnet te vermijden, zingt ze het in het openbaar en wordt, zoals ze verwacht, gearresteerd, zodat haar huwelijk onvermijdelijk wordt uitgesteld.
In de 2de akte roept Lange het meisje op om de reden voor haar aanval te achterhalen en is verrast haar te herkennen als een oude schoolvriendin. Pomponnet protesteert luidkeels tegen de onschuld van Clairette en zegt dat Ange Pitou de auteur is van de verzen. Lange kent Pitou al en let niet op zijn charmes. Hij is uitgenodigd voor haar aanwezigheid en arriveert terwijl Clairette daar is en het interview wordt gekenmerkt door meer dan hartelijkheid. De jaloerse Larivaudière verschijnt ondertussen en, om zichzelf te zuiveren, verklaart Lange dat Pitou en Clairette geliefden zijn en naar het huis zijn gekomen om deel te nemen aan een bijeenkomst van samenzweerders tegen de regering die om middernacht zal worden gehouden. Clairette ontdekt dat ze niet het monopolie van Pitou’s genegenheid geniet en dat hij met Lange omgaat. De samenzweerders arriveren op tijd, maar midden in de procedure wordt het huis omringd door Huzaren, Lange verbergt de insignes van de samenzweerders, “kragen zwart en getaande pruiken”, en de affaire lijkt op niets gevaarlijker dan een bal. De Huzaren doen zelfs vrolijk mee aan de dans.
Om zich te wreken, nodigt Clairette in de 3de akte, de marktvrouwen van Les Halles uit voor een bal, waar ze Lange en Pitou naartoe lokt door hen elk een vervalste brief te schrijven, schijnbaar ondertekend door de ander. Op het bal worden Pitou en Lange ontmaskerd, Larivaudière is woedend, maar realiseert zich dat hij de zaken moet stilleggen om Barras van een schandaal te redden. Na een levendig duet waarin de twee jonge vrouwen heftig ruzie maken, is er een schermutseling, beëindigd door Clairette die een hand uitsteekt naar haar vriend en verklaart dat ze de trouwe Pomponnet verkiest boven de wispelturige Pitou. Pitou herinnert zich de amoureuze vluchten van Madame Angot en blijft hopen dat Clairette op haar moeder zal lijken en ooit weer in hem geïnteresseerd zal zijn.
De solisten zijn Anne-Catherine Gillet (Clairette), Véronique Gens (Mademoiselle Lange), Mathias Vidal (Ange Pitou), Artavazd Sargsyan (Pomponnet), Matthieu Lécroart (Larivaudière), Antoine Philippot (Louchard), Ingrid Perruche (Amaranthe, Hersilie, Javotte, Babette), Flannan Obé (Trénitz, Guillaume, Buteux), en David Witczak (Un Incroyable, Un Officier, Cadet). De opname werd gemaakt in het Auditorium de La Seine Musicale in februari 2021. In het boek (180 bladz.) leest u in het Frans en in het Engels, Alexandre Dratwicki, “A facelift for Madame Angot’s daughter”, Gérard Condé, “The score in its context”, Charles Lecocq, “Recollections of the creation”, Micromégas, “Madame Angot” en Adolphe Jullien, “A master of operetta”.
Charles Lecocq La fille de Madame Angot 1872 Anne-Catherine Gillet Véronique Gens Mathias Vidal Artavazd Sargsyan Matthieu Lécroart Orchestre de Chambre de Paris Choeur du Concert Spirituel Sébastien Rouland boek + 2 cd Bru Zane BZ1046