“Sabine Devieilhe, Bach Handel”, met Pygmalion o.l.v. Raphaël Pichon, op het label Erato. Meesterlijk! | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

Van Cleopatra tot een zondaar/zondares, verdriet maar ook vreugde, uitgedrukt in religieuze en wereldlijke aria’s en cantates, zijn de thema’s van Sabine Devieilhe’s nieuwste cd met muziek van Bach en Händel. Opgenomen met het Pygmalion ensemble o.l.v. Raphaël Pichon, met een gastoptreden van de bariton Stéphane Degout (duet) en de luitspeler Thomas Dunford, staan Bachs cantates ‘Mein Herze schwimmt im Blut’ BWV 199 en ‘Jauchzet Gott in allen Lande’, BWV 51, samen met fragmenten uit Händels “Brockes Passion”, zijn opera, “Giulio Cesare”, en zijn oratorium, “Il trionfo del Tempo e del Disanganno”, op het programma. Niet te missen!Johann Sebastian Bach componeerde ca. 220 cantaten. Aangaande kerkelijke of geestelijke cantaten componeerde Bach er voor vijf jaargangen. Zo een cantatejaargang bevatte voor elke zondag en voor elke kerkelijke feestdag een cantate in functie van de Lutherse Gottesdienst. Muziek en tekst volgden daarbij de Lutherse Bijbellezing van die bepaalde zondag. Daarnaast componeerde Bach ook cantaten ter gelegenheid van de inwijding van een orgel, voor de wisseling van de raad of voor huwelijken en begrafenissen, maar ook wereldlijke cantaten voor zowel het hof, de adel als voor de burgerij. Bachs cantaten staan voor waardige, muzikale welsprekendheid vol poëzie en diepe spiritualiteit.Ontdek hier de adembenemende interpretatie door Sabine Devieilhe van de cantaten ‘Mein Herze schwimmt im Blut’ (1714), in Weimar gecomponeerd op een tekst van Georg Christian Lehms (foto), die in 1711, in Darmstadt, werd uitgegeven in de bundel, “Gottgefälliges Kirchen-Opffer”, de bekende solo cantate (met solo trompet), ‘Jauchzet Gott in allen Lande’ (1730, Leipzig), en het Geistliches Lied, “Mein Jesu! was vor Seelenweh befällt dich in Gethsemane”, BWV 487, in 1736, uitgegeven in het Gesang-Buch van Georg Christian Schemelli (ca.1678-1762).Barthold Heinrich Brockes’ passietekst is één van de meest voorkomende in de muziekgeschiedenis en was de enige Duitse tekst die door Händel werd gebruikt als tekst voor een grootschalige, religieuze compositie. Händels originele partituur is verloren, maar er bestaat een versie, die gekopieerd werd door Johann Sebastian Bach. De tekst van de “Brockes Passion” werd bewonderd en werd wel dertien keer op muziek gezet in het barokke Duitsland. In Brockes’ versie vertelt een tenorevangelist in recitatieven, gebeurtenissen uit alle vier de evangeliën over Jezus’ lijden en dood. Personen van het evangelieverhaal (Jezus, Petrus, Pilatus, e.a.) hebben dialoogpassages in recitatieven, een koor zingt passages die de declamatie van de menigte weergeven, en poëtische teksten, soms in de vorm van aria’s, soms in koralen reflecteren de gebeurtenissen.Sommige van de aria’s zijn voor de personages van de Passie, Jezus zelf, Petrus, e.a., Maria, de moeder van Jezus, die niet voorkomt in de Evangelieverantwoording van de Passie, heeft ook een zingende rol, en fictieve karakters zoals de Dochter van Zion en vier Gelovige zielen, observeren en becommentariëren ook. De bekendste toonzetting van Brockes’ tekst is deze van Händel, HWV 48. Onder de twaalf andere componisten die deze tekst hebben getoonzet waren o.a. Reinhard Keiser (1712), Telemann (1716), Johann Mattheson (1718), Johann Friedrich Fasch (1723) ), Gottfried Heinrich Stölzel (1725) en Johann Caspar Bachofen (1759). Vier van de op dat moment bekende toonzettingen, deze van Kaiser, Telemann, Händel en Mattheson, werden in 1719, 1722, 1723 en 1730, uitgevoerd gedurende vier avonden. Het is niet precies bekend waarom of wanneer Händel de tekst van de Brockes Passion, op muziek zette, maar het is bekend dat het werk in 1719 in Hamburg werd uitgevoerd.Händels dramma per musica, “Giulio Cesare in Egitto”, op een libretto van Nicola Francesco Haym, die zich afspeelt in Egypte na de Slag bij Pharsalus, 48 v.Chr., ging in februari 1724, in première in het King’s Theatre in Londen. “Dit is misschien wel het meest persoonlijke programma dat ik tot nu toe heb opgenomen,” zegt Sabine Devieilhe, “en ik heb het geluk gehad om het op te nemen met het Pygmalion ensemble en mijn echtgenoot, Raphaël Pichon. We wilden echt het idee overbrengen van menselijke emotie die ons begrip soms te boven gaat, en die muziek van buitengewone dramatiek doet ontstaan.”De sopraan, Sabine Devieilhe, in 1985, geboren in Normandië, studeerde aan het Conservatorium van Caen, de universiteit van Rennes en het Conservatorium van Parijs, waar ze naast zang, ook cello en musicologie studeerde. Ze werkte met vooraanstaande Franse barokensembles, als Pygmalion, Le Concert Spirituel, Les Musiciens du Louvre, Les Arts Florissants en Le Concert d’Astrée, en maakte in 2012 haar subliem belcanto-debuut als Amina in Bellini’s “La sonnambula”. Ze blinkt uit in coloratuurrollen zoals Mozarts Königin der Nacht (waarmee ze in 2017 debuteerde in het Royal Opera House), Lakmé, Marie in Donizetti’s “La fille du régiment”, en Zerbinetta in Strauss’ “Ariadne auf Naxos”.Raphaël Pichon (°1984) begon zijn muzikale opleiding aan de Maîtrise des Petits Chanteurs de Versailles en studeerde zang, viool en piano aan de Parijse Conservatoria (CRR, CNSMDP). Als jonge contratenor zong hij onder leiding van Jordi Savall, Gustav Leonhardt, Ton Koopman en Geoffroy Jourdain, met wie hij hedendaagse muziek uitvoerde. In 2006 richtte hij zijn eigen ensemble “Pygmalion” op, dat een koor en periode-instrumenten combineert. Het repertoire van het ensemble bestaat in de eerste plaats uit muziek die Bach verbindt met Mendelssohn, Schütz met Brahms, en Rameau met Gluck en Berlioz. Samen met zijn ensemble, dat ondertussen een geassocieerd ensemble is van de Opéra de Bordeaux, wordt hij uitgenodigd op de belangrijkste festivals, waarop hij schittert met zijn interpretaties van religieuze muziek van Bach en met zijn uitvoering van Tragédies lyriques van Rameau.De Franse luitist, Thomas Dunford (°1988), de zoon van de Amerikaanse altviolist, Jonathan Dunford en de altvioliste, Sylvia Abramowicz, ontdekte de luit op negenjarige leeftijd dankzij zijn eerste leraar Claire Antonini. Hij voltooide zijn studie in 2006 aan het Conservatoire de Paris (CRR), waar hij een unanieme 1e prijs cum laude behaalde in de klas van Charles-Edouard Fantin. Hij vervolgde zijn studie aan de Schola Cantorum in Basel bij Hopkinson Smith en nam deel aan verschillende masterclasses bij Rolf Lislevand en Julian Bream, en aan workshops van Eugène Ferré, Paul O’Dette, Pascale Boquet, Benjamin Perrot en Eduardo Eguez. In 2009 behaalde hij zijn bachelordiploma. Hij begon zijn carrière als luitspeler in Shakespeare’s Twelfth Night op het podium van de Comédie Française in 2005. Zijn eerste solo-cd Lachrimae , in 2012, opgenomen voor het Alpha-label, werd in 2013 bekroond met de Caecilia-prijs. BBC Music Magazine noemde hem de “Eric Clapton van de luit”. Zijn tweede cd “Labirinto d’Amore”, werd bekroond met de “Choc” van het tijdschrift Classica. Hij speelt samen met ensembles als Les Arts Florissants, het Centre de Musique Baroque de Versailles, Le Concert Spirituel en Le Concert d’Astréen en solo en met andere toonaangevende musici.Tracklist: