De Goddelijke Liturgie van St. John Chrysostomus is de belangrijkste eredienst van de Oosters-Orthodoxe Kerk en de muziek van de Russisch-Orthodoxe Kerk was een essentieel onderdeel van de muzikale achtergrond van Sergei Rachmaninov. Reeds als jongen was hij diep ontroerd door de unieke klank van de kathedraalkoren van Sint-Petersburg, en melodieën die doen denken aan liturgische gezangen doordringen zijn muziek.
Johannes van Antiochië werd in 398 na Christus gekozen tot bisschop van Constantinopel, grotendeels vanwege de reputatie van zijn toegewijde en inspirerende preken (de Griekse bijnaam ‘Chrysostom’ betekent ‘gouden mond’). Ondanks verzet tegen zijn pogingen om het leven en de moraal van de burgers te hervormen door keizerin Eudora (en zijn uiteindelijke ballingschap door haar in 404 na Christus), werd hij beschouwd als een vader van de vroege kerk, en kort na zijn dood werd hij heilig verklaard. Onder zijn overgebleven werken zijn zijn stralende preek voor Paasdag, een gebed (‘ …wanneer twee of drie samen zijn in Uw naam…’) en zijn versie van de orthodoxe liturgie. 
Waarschijnlijk was de ‘Liturgie van Sint-Jan Chrysostomus’ een latere bewerking van twee eerdere liturgieën, deze van Sint-Basilius en Sint-Jacobus, en slechts opgedragen aan de hervormende patriarch met wie het proces van verandering begon. Gedurende vele eeuwen is de ‘Chrysostomische Liturgie’ weliswaar de meest gebruikte versie van de liturgie in de Orthodoxe Kerk. Toen Rusland in de 10de eeuw het Orthodox geloof aannam, werd de Liturgie, vertaald in het Kerkslavisch, overgenomen.
Rachmaninov componeerde 2 religieuze meesterwerken, de Liturgie van Johannes Chrysostomos en Vespers. De Liturgie bestaat uit een opeenvolging van gebeden, psalmen en hymnen, die gezongen worden door de verschillende deelnemers aan de dienst. Rachmaninov componeerde het werk in juli 1910 op zijn zomerlandgoed Ivanovka, na zijn Amerikaanse tournee in 1909. Het ging in première op 25 november 1910 in Moskou.
Russisch-orthodoxe kerkelijke autoriteiten maakten echter bezwaar tegen de “geest van modernisme” van het werk en weigerden het te gebruiken tijdens kerkdiensten. Rachmaninov deed zelf niets om het werk zelf te promoten en het raakte al snel in de vergetelheid. Een deel van de liturgie werd wel op in januari 1914, tijdens een concertuitvoering in New York gebracht, door het mannenkoor van de Russische kathedraal van Sint-Nicolaas, onder leiding van Ivan Gorokhov, en een nieuwe editie, gereconstrueerd uit overgebleven deelboeken in een orthodox klooster in de VS en een microfilm in de US Library of Congress, werd in 1988 gepubliceerd door Anthony Antolini, muziekdirecteur van de Episcopal Church of St. John Baptist in Thomaston, Maine, en lid van de St. Vasilios Greek Orthodox Church in Peabody, Massachusetts.
De Liturgie bestaat uit 18 delen voor gemengd koor a capella. Drie delen bevatten solopassages, deel 2 (Blagoslovi, dushe moia, Ghospoda/Bless the Lord, O my soul) voor alt, deel 10 (Veruiu/The Nicene Creed) voor bas, en deel 12 (Tebie poiem/To Thee we sing) voor treble of sopraan. Twee delen werden gecomponeerd voor dubbelkoor. Rachmaninov maakte geen gebruik van bestaande gezangen (zoals hij later zou doen in zijn Vespers), maar koos ervoor om hun stijl en geest te weerspiegelen met geheel eigen muziek. De sonoriteiten die hij creëert worden zelden bereikt door gewoon vierstemmig schrijven, in plaats daarvan zijn de stemmen vaak verdeeld, komen solo’s uit het koor en het scala aan texturen getuigt van grote verbeeldingskracht. De liturgie wordt hier uitgevoerd in de warme akoestiek van de Niguliste-kerk in Tallinn door het Estonian Philharmonic Chamber Choir – in 2020 door het BBC Music Magazine tot de tien beste koren ter wereld gerekend – onder leiding van Kaspars Putniņš. Solisten zijn Raul Mikson (celebrant, tenor), Olari Viikholm (diaken, bas).
Het Estonian Philharmonic Chamber Choir (EPCC) is een professioneel koor gevestigd in Estland. Het werd in 1981 opgericht door Tõnu Kaljuste, die twintig jaar dirigent was. In 2001 volgde Paul Hillier de ambtsperiode van Kaljuste op en werd hij chef-dirigent en artistiek directeur van het EPCC tot september 2008, toen Daniel Reuss de taak overnam. Sinds 2014 is Kaspars Putniņš de chef-dirigent van het koor. Het repertoire van de EPCC varieert van gregoriaans tot modern werk, vooral dat van de Estse componisten Arvo Pärt en Veljo Tormis. De groep is genomineerd voor talloze Grammy Awards, en won tweemaal de Grammy Award voor Best Choral Performance: in 2007 met Arvo Pärt‘s Da pacem en in 2014 met Pärt’s Adam’s Lament, de laatste werd gedeeld met Tui Hirv & Rainer Vilu, Sinfonietta Riga & Tallinn Chamber Orchestra; Lets Radio Koor & Vox Clamantis. In 2018 won Estonian Philharmonic Chamber Choir de prestigieuze Gramophone Award met zijn opname van Magnificat en Nunc dimittis van Arvo Pärt en Psalms of Repentance van Alfred Schnittke (dirigent Kaspars Putniņš).
Kaspars Putniņš (°1966) begon in september 2014, als artistiek leider en chef-dirigent van het Estonian Philharmonic Chamber Choir. Sinds 1992 is hij dirigent van het Latvian Radio Choir. In 1994 richtte hij de Latvian Radio Chamber Singers op, een ensemble van solisten gevormd uit de leden van het Lets Radiokoor. Hij treedt regelmatig op als gastdirigent bij vooraanstaande Europese koren zoals de BBC Singers, RIAS Kammerchor, Berliner Rundfunkchor, NDR Kammerchor, Groot Omroepkoor, Collegium Vocale Gent, en Flamish Radio Choir. Putniņš is een ervaren vertolker van polyfone renaissancewerken en de aanzwellende emoties van het romantische tijdperk, maar zijn belangrijkste doel is altijd geweest om nieuwe en uitstekende koormuziek te promoten. Door nauwe relaties met een aantal Scandinavische en Baltische componisten heeft hij bijgedragen aan uitvoeringen en opnames van nieuwe koorwerken. Kaspars Putniņš is sinds 2020/21, artistiek directeur en chef-dirigent van het Swedish Radio Choir.
Rachmaninov Liturgy of St. John Chrysostom Estonian Philharmonic Chamber Choir Kaspars Putniņš cd BIS-2571