Ontdek op deze cd een samenwerkingsproject tussen Steve Reich, de schilder Gerhard Richter en de Duitse filmproducente, Corinna Belz. Tussen Opening en Ending, staan Patterns & Scales en Cross fades, een compositie voor 2 fluiten, 2 hobo’s, 2 klarinetten, 2 vibrafoons, 2 piano’s, 2 violen, altviool en cello.
Steve Reich (°1936) studeerde privé compositie bij Hall Overton en ging daarna naar de Juilliard School in New York om te studeren bij William Bergsma en Vincent Persichetti (1958 tot 1961). Vervolgens ging hij naar Mills College in Oakland, waar hij les kreeg van Luciano Berio en Darius Milhaud (1961-63) en een master in compositie behaalde. Steve Reich heeft niet alleen westerse klassieke muziek omarmd, maar ook de structuren, harmonieën en ritmes van niet-westerse en Amerikaanse muziek, met name jazz. In april 2009 ontving Steve Reich de Pulitzer Prize for Music voor zijn compositie “Double Sextet”. Nonesuch heeft drieëntwintig albums van Steve Reich uitgebracht, te beginnen in 1985 met “The Desert Music” en inclusief twee boxen.
Steve Reich wordt door de New York Times terecht ‘onze grootste levende componist’ en door de New Yorker terecht ‘de origineelste muzikale denker van onze tijd’ genoemd. “Er zijn maar een handvol levende componisten die legitiem kunnen beweren dat ze de richting van de muziekgeschiedenis hebben veranderd, en Steve Reich is daar één van”, schreef “The Guardian”. De wekelijkse tabloidkrant “The Village Voice” uit New York City noemde Reich begin 2007 de belangrijkste levende Amerikaanse componist. Het woord minimalisme werd voor het eerst gebruikt in de muziek in 1968 door Michael Nyman in een recensie van “The Great Digest” van Cornelius Cardew. Later breidde Nyman zijn definitie van minimalisme in de muziek uit in zijn boek “Experimental Music: Cage and Beyond” (1974). Componisten van minimalistische muziek zijn o.a. Morton Feldman, John Adams, Philip Glass, Steve Reich en Terry Riley. La Monte Young wordt beschouwd als de ‘vader’ van het minimalisme.
Het Ensemble Intercontemporain (EIC) is gevestigd in Parijs, Frankrijk. Het werd in 1976 opgericht door Pierre Boulez en Jean Maheu met de steun van Michel Guy (destijds minister van Cultuur) en de samenwerking van Nicholas Snowman met het project om hedendaagse muziek te promoten en te verspreiden. Dit project wordt uitgevoerd in samenhang met een programma van voorlichting en de opleiding van jonge instrumentalisten. Sinds haar oprichting heeft de EIC de premières gegeven van meer dan 200 hedendaagse werken.
Nonesuch bracht ook Steve Reichs “Pulse” en “Quartet” uit, uitgevoerd door het International Contemporary Ensemble. “Pulse”, voor houtblazers, strijkers, piano en elektrische basgitaar, werd in 2015 voltooid en was gedeeltelijk een reactie op Quartet, waarin hij de toonaarden vaker veranderde dan in elk ander werk. In “Quartet” zijn er enkel twee vibes (vibrafoons) en twee piano’s. Het stuk is één van de meer gecompliceerde composities, het verandert vaak van toonaard en breekt vaak de continuïteit af om te pauzeren of om nieuw materiaal op te nemen. Hoewel de verschillende partijen niet al te moeilijk zijn, vereist een uitvoering een hoge mate van ensemble-virtuositeit.
De voorbije 40 jaar componeerde Reich trouwens veel stukken die legitiem ‘Puls’ genoemd konden worden. In 1974 begon hij aan wat zijn kenmerkendste werk zou worden, “Music for 18 Musicians”. Het was opgebouwd rond een cyclus van elf akkoorden, die in het begin worden geïntroduceerd, gevolgd door een klein stukje muziek rond elk akkoord en uiteindelijk een terugkeer naar de oorspronkelijke cyclus. De secties werden toepasselijk ‘pulses’ genoemd. Dit was Reichs eerste poging om voor grotere aantallen muzikanten te componeren en de uitbreiding van het aantal uitvoerders in een groter psycho-akoestisch effect te doen resulteren.
Steve Reich Reich/Richter Ensemble Intercontemporain, conducted by George Jackson cd Nonesuch 075597911893