Ontdek op deze buitengewonde cd, Airs, Romances en Mélodies uit het Frans 19de eeuws operarepertoire, gezongen door de Franse tenor, Cyrille Dubois. Ontdek op deze cd o.a. de nu vergeten violisten/componisten, Charles Luce-Varlet (1781-1853) en Louis Clapisson (1808-1866).
In navolging van opera’s van onder meer van Gluck en Spontini, beleefde de Grand Opéra een hoogtepunt met Auber (“La Muette de Portici”, 1828), Rossini (“Guillaume Tell”, 1829), Halévy (“La Juive”, 1835) en vooral Meyerbeer (“Robert le diable”, 1831 en “Les Hugeunots”, 1836). Het genre fascineerde veel buitenlandse componisten, zoals Wagner die “Tannhäuser” reviseerde voor de Parijse uitvoeringen van 1861, en Verdi die zijn “Les Vêpres siciliennes” en “Don Carlos” componeerde voor de Franse hoofdstad. In vier of vijf bedrijven was de Grand Opéra meestal geïnspireerd door een historische gebeurtenis, in een voldoende ver verleden (vaak de middeleeuwen of de renaissance) om aan de censuur te ontsnappen. Het vermenigvuldigde de contrasten, vooral tussen intieme momenten en spectaculaire, collectieve scènes met de verplichte aanwezigheid van een ballet, en grootse ceremonies. De virtuoze aria’s, waar de Italiaanse stijl versmolt met de Franse declamatie, wisselden af met “romances” en “mélodies” uit de komische opera. De spectaculaire enscenering was gebaseerd op archiefdocumenten om de kostuums en decors met maximale precisie en realisme te ontwikkelen.
Het programma van de cd, ‘So Romantique!’, illustreert de diep sentimentele kant van de Franse opera van de jaren 1830 tot 1900, die echter geleidelijk aan als overspannen werd beschouwd, en tot gedeeltelijke vergetelheid was gedoemd. “Ik ben ervan overtuigd dat dit komt doordat de interpretatieprincipes verloren zijn gegaan”, vertelt de tenor. “Daarom heb ik dit programma samengesteld, waarin zeldzaamheden centraal staan en tegelijkertijd het theatraal karakter en het gebruik van registers die zo kenmerkend waren voor de Franse ténor de grâce, worden benadrukt, in de hoop dit kostbaar Frans erfgoed in zijn oude glorie te herstellen”. Het speurwerk van Palazzetto Bru Zane hebben deze frisse en jeugdige, elegante, eenvoudige en gracieuze, dappere, dromerige of meer verheven en dramatische schatten bijeengebracht, door Bizet, Gounod, Saint-Saëns, Auber, Halévy, Donizetti, Thomas en Delibes, te combineren met de minder bekende Godard, Dubois en Silver, en de vrijwel onbekende Clapisson en Luce-Varlet, die de komische opera, “L’élève de Presbourg” componeerde, over de jeugd van… Joseph Haydn.
Met het Orchestre National de Lille onder leiding van Pierre Dumoussaud, ontplooit de Franse tenor het volledig spectrum van zijn lyrisch kunstenaarschap, indrukwekkend hoge tonen, een uitzonderlijk heldere toon met een ongeëvenaarde zekerheid, souplesse en gratie, en een perfecte Franse dictie, gevat in gracieuze fraseringen. Dit is Top! Warm aanbevolen.
De tenor, Cyrille Dubois werd in 1985 geboren in Ouistreham aan de Normandische kust. Op zesjarige leeftijd zong hij al in het koor van zijn geboortestad en het jaar daarop trad hij toe tot het kinderkoor van de “Maîtrise de Caen” o.l.v. Robert Weddle. Hij maakte snelle vorderingen als zanger, sprak Engels en verscheen op 12-jarige leeftijd in een productie van Benjamin Brittens “The Turn of the Screw” in de Opéra de Lyon. Na zijn stemmutatie, koos hij tijdelijk voor een wetenschappelijke carrière, maar keerde terug naar de muziek en schreef zich in aan het Conservatoire National Supérieur d’art dramatique in Parijs. Na zijn studie bij Alain Buet, trad hij toe tot het opleidingscentrum van de Opera van Parijs en heeft daar ondertussen al belangrijke rollen gezongen: Sam Kaplan in Kurt Weills Street Scene (2010) en Goncalves in Maurice Ravels eenakter “L’heure espagnole” (2011). 
Reeds als jonge solist zong hij “Pie Jesu” in de Requiems van Fauré, Duruflé en Andrew Llyod Weber, de Chichester Psalms van Bernstein en de rol van Miles in “The Turn of the Screw” (“Le Tour d’Ecrou”) van Benjamin Britten in de Opera’s van Lyon en Chambéry. Maar zijn grote passie ligt in de interpretatie van het Lied en de Mélodie. Tegenwoordig wordt hij trouwens beschouwd als één van de beste uitvoerders van dit repertoire. Door zijn contact met Anne Le Bozec en Jeff Cohen met wie hij in recitals optrad, ontdekte hij dit repertoire. Hij vormde met de pianist Tristan Raës het “Duo Contraste”, en door ontmoetingen met geweldige artiesten, met name met Helmut Deutsch tijdens een masterclass voor de Lieder, en met François Le Roux voor de Mélodie, konden ze hun repertoire verdiepen en uitbreiden. Als “Duo Contraste” wonnen Dubois en Tristan Raës prijzen op de Lili en Nadia Boulanger Wedstrijd en op de Wedstrijd voor kamermuziek in Lyon, en traden ze ook op in de Wigmore Hall in Londen.
Pierre Dumoussaud (foto), bereikte de internationale operascène, dankzij de prijs die hij in 2017 won op het Concours International de Chefs d’Orchestre d’Opéra, georganiseerd door de Opéra Royal de Wallonie. Hij raakte als fagottist gefascineerd door het symfonisch repertoire en volgde een opleiding tot orkestdirigent aan het Conservatoire de Paris tot 2014, toen hij de eerste prijs won op de “Talents Chefs d’Orchestre” van ADAMI. Het jaar daarop, toen hij 25 werd, verving hij op het laatste moment Alain Lombard voor een televisieconcert met het Orchestre National Bordeaux Aquitaine. Hij heeft een bijzondere band met deze instelling onderhouden en werd assistent-dirigent, waarna hij aan het hoofd stond van verschillende operaproducties en balletten.
Hij werd uitgenodigd om het orkest van het Festival de Pâques de Deauville te dirigeren en werkte nauw samen met Renaud Capuçon, Bertrand Chamayou en Nicholas Angelich. “Helder en modern, maar ook welsprekend en levendig”, om Christian Merlin (Le Figaro) te citeren, wordt Pierre Dumoussaud zowel door instrumentalisten als door zangers en dansers gewaardeerd. De jonge dirigent trad trouwens voor het eerst op in de Opéra National de Paris in mei 2021, in de productie, “Hommage à Roland Petit”. “Zijn dirigeren roept niets dan lof op, waarbij hij een fijn evenwicht vindt tussen analytische helderheid en het theatrale leven, terwijl hij tegelijkertijd de buitengewone moderniteit van deze bedwelmende muziek naar voren brengt”, schreef Christian Merlin nog in Le Figaro.
Tracklist:
Daniel-François-Esprit Auber La barcarolle, S. 38, Act II: Air. “Asile où règne le silence” (Fabio)
Benjamin Godard Pedro de Zalamea, Op. 79, Act I: Romance. “Combien de fois j’ai rêvé d’elle” (Alvar)
Ambroise Thomas Le roman d’Elvire, Act II: Récitatif et air. “Ah ! Vive Dieu !. . . Suprême puissance” (Gennaro)
François-Adrien Boieldieu La Dame blanche, Act II: Cavatine. “Maintenant, observons… viens, gentille dame” (Georges)
Fromental Halévy Les mousquetaires de la reine, Act III: Couplets. “Enfin un jour plus doux se lève” (Olivier)
Louis Clapisson Gibby la cornemuse, Act I: Romance du sommeil. “Rêvons qu’un plus beau jour” (Gibby)
Gaetano Donizetti La fille du régiment, Act I: Cavatine. “Ah ! Mes amis, quel jour de fête !” (Tonio)
Charles Gounod Le médecin malgré lui, CG 3, Act II: Fabliau. “Je portais dans une cage” (Léandre)
Charles Luce-Varlet L’élève de Presbourg: Air. “De ses illusions… Viens, ô mélodie” (Haydn)
Georges Bizet La jolie fille de Perth, GB 6, Act III: Air. “C’est donc ici… ô cruelle” (Smith)
Théodore Dubois Xavière, Act II: Air. “Au clair matin” (Landry)
Charles Silver Myriane, Act III: Air. “Seul, ai-je dit” (Henri)
Ambroise Thomas Mignon, Act II: Mélodie. “Adieu, mignon !” (Wilhelm)
Léo Delibes Lakmé, Act I: Air. “Prendre le dessin d’un bijou… fantaisie aux divins mensonges” (Gérald)
Ambroise Thomas Raymond, Act III: Cavatine. “Fils de roi… point de pitié” (Raymond)
Camille Saint-Saëns Le timbre d’argent, Act I: Mélodie. “Humble et pauvre… demande à l’oiseau” (Bénédict)
Louis Clapisson Le Code noir, Act III: Romance. “Non, vous n’aurez pas… Adieu, toi ma pauvre mère” (Donatien)
So Romantique! Cyrille Dubois, Orchestre National De Lille, Pierre Dumoussaud cd Alpha Classics ALPHA924