Twee jaar na haar opname van Mozarts pianoconcerti KV 271 en KV 459, keert Olga Pashchenko terug naar het ensemble Il Gardellino voor de hemelse concerti KV 466 en KV 488. KV 466 is in D mineur, een toonsoort die Mozart vaak gebruikte om de woede van zijn vrouwelijke personages in zijn opera’s uit te beelden. KV 488 werd een jaar later, in 1786, gecomponeerd en staat in de heldere toonsoort A majeur, maar zonder de theatrale dynamiek van KV 466 te verliezen. Ze vertegenwoordigen een bijna dramatische, pre-romantische theatraliteit als voorlopers van twee van Mozarts grootste meesterwerken: zijn Requiem en Le nozze di Figaro. Olga Pashchenko bespeelt hier een replica van een Anton Walter-pianoforte (ca. 1792), gebouwd door Paul Mc Nulty. 
In januari 1783 adverteerde Mozart in Wenen de publicatie van drie nieuwe, onlangs voltooide pianoconcerti (K413-415), die, zo stelde hij, zelfs enkel met kwartetbegeleiding konden worden gespeeld, waardoor een breder publiek kon worden bereikt. Op dezelfde manier vertelde hij zijn vader in een brief “dat de concerti heel briljant en aangenaam waren voor het oor. Hier en daar zullen alleen kenners tevreden zijn op zodanige wijze”, schreef hij, “dat ook de niet kenners tevreden zullen zijn, zonder te weten waarom”.
Mozarts Pianoconcerto nr. 20 in re klein, K. 466, werd gecomponeerd in 1785. De eerste uitvoering vond plaats in februari 1785, in het Mehlgrube Casino in Wenen, met de componist als solist. Een paar dagen na die eerste uitvoering schreef de vader van de componist, Leopold, die op bezoek was in Wenen, aan zijn dochter Nannerl over het recent succes van haar broer: “Ik hoorde een uitstekend nieuw pianoconcerto van Wolfgang, waaraan de kopiist nog steeds aan het werk was toen we hier aankwamen, en je broer had niet eens tijd om het rondo te spelen omdat hij toezicht moest houden op de kopieeroperatie”.
De jonge Ludwig van Beethoven bewonderde dit concerto en bewaarde het op zijn repertoire. Componisten die er cadensen voor schreven waren onder meer Beethoven (WoO 58), Charles-Valentin Alkan, Johannes Brahms (WoO 14), Johann Nepomuk Hummel, Ferruccio Busoni en Clara Schumann. Een van Mozarts favoriete piano’s die hij bespeelde toen hij in Wenen woonde, had een pedaal dat met de voeten werd bediend, zoals dat van een orgel. Deze piano die Mozart bezat, wordt tentoongesteld in het Mozarthuis in Salzburg, maar heeft momenteel geen pedaal. Het feit dat Mozart een piano met een pedaal had, wordt vermeld in een brief van zijn vader, Leopold, die zijn zoon bezocht terwijl hij in Wenen woonde. Van de pianowerken van Mozart is er geen expliciet geschreven met een partij voor een pedaal. Volgens Leopolds rapport gebruikte Mozart, die solist en dirigent was, bij de eerste uitvoering van Pianoconcert nr. 20 in D Minor (K. 466) echter zijn eigen piano, uitgerust met een pedaal. Vermoedelijk werd het pedaalbord gebruikt om het linkerhandgedeelte te versterken, of om lagere noten toe te voegen dan het standaardtoetsenbord kon spelen. 
De Weense concerti, vanaf nr. 11, alle gecomponeerd na 1781, waren, met uitzondering van KV 449 en KV 453, gecomponeerd voor Barbara Ployer, bedoeld voor uitvoering door Mozart zelf tijdens de abonnementsconcerten die hij zelf organiseerde. Volgens Mozarts eigen catalogus was zijn pianoconcerto nr. 23 in A, K. 488 voltooid op 2 maart 1786, twee maanden vóór de première van zijn opera, Le nozze di Figaro, en ongeveer drie weken vóór de voltooiing van zijn volgend pianoconcert. Het was een van de drie abonnementsconcerten die dat voorjaar werden gegeven en werd waarschijnlijk door Mozart zelf gespeeld tijdens een van die concerten. Het concerto werd gecomponeerd voor een bezetting van één fluit, twee klarinetten, twee fagotten, twee hoorns en strijkers. Dit hemels Concerto KV 488 belichaamde het speciaal vermogen van Mozart om de enorme en vaak angstaanjagende tegenstellingen van de menselijke ervaring over te brengen in een omhullende, op de een of andere manier optimistische, omhelzing. Critici en uitvoerders hebben de prachtige melodieën, kleurrijke orkestraties, virtuositeit en expressie bewonderd in de pianoconcerti van Mozart sinds hij op zijn eerste uitvoeringen veel van de solopartijen improviseerde. Ze bevatten enkele van Mozarts meest innovatieve formele experimenten en ingewikkelde motivische ontwikkelingen.
Olga Pashchenko (1986) studeerde piano aan het Tchaikovsky Conservatorium in Moskou bij Alexei Lubimov, klavecimbel en pianoforte bij Olga Martynova, en orgel bij Alexei Sjmitov. In 2010 begon ze aan doctoraatsstudies onder de leiding van Alexei Lubimov en in 2011 volgde ze masteropleidingen pianoforte en klavecimbel aan het Conservatorium van Amsterdam bij Richard Egarr. Ze volgde daarnaast mastercursussen bij Bart van Oort, Bob van Asperen, Trevor Pinnock, Malcolm Bison, Davitt Moroney, Andreas Staier, Christine Schornsheim, Ludger Lohmann, Christopher Stembridge, e.a. en treedt op als klaveciniste, pianiste, organiste en pianoforte speelster in Moskou en andere Russische steden, Wit-Rusland, Italië, Oostenrijk, België, Frankrijk en Duitsland.
In maart 2017 is Olga Pashchenko benoemd tot docent fortepiano aan het Conservatorium van Amsterdam. Haar discografie had haar tot nu toe naar Beethoven gebracht, haar grote passie, maar ook naar Dussek en Mendelssohn. Een cruciale figuur ontbrak tot nu toe: Wolfgang Amadeus Mozart. Nu is er de opname van Mozarts pianoconcerti nrs. 9 & 17. Deze samenwerking met het ensemble Il Gardellino, is een primeur die in de komende jaren moet worden voortgezet met andere Mozartconcerti.
ll Gardellino is een Vlaams barokensemble dat in 1988 onder impuls van hoboïst Marcel Ponseele en fluitist Jan De Winne werd opgericht. Dit ensemble werkt af en toe samen met ensembles als de Cappella Amsterdam en het Gesualdo Consort. Het ensemble is al 20 jaar actief in het veld van de oude muziek en een toonaangevende medespeler op het gebied van de HIP (Historically Informed Performance). Il Gardellino bestudeert de historische context van de muziek, interpreteert die om ze vervolgens in een eigentijds kader te herscheppen. De naam van het ensemble is ontleend aan Vivaldi’s concerto da camera “del Gardellino”,het muzikaal portret van een virtuoze distelvink. In 1988 gingen hoboïst Marcel Ponseele en fluitist Jan De Winne van start met kamermuziekconcerten waarbij onder andere Marc Minkowski fagot speelde. Na enkele jaren vooral kamermuziekconcerten te hebben gegeven, werden vanaf 1998 een vaste kern van vijf strijkers in 1998 toegevoegd om zo een veel groter repertoire te kunnen ontsluiten.
Mozart Piano Concertos 20 & 23 Il Gardellino Olga Pashchenko cd ALPHA 942