“Rhapsody in Blue”, bij de première in 1924, gepresenteerd als “An Experiment in Modern Music”, maakte George Gershwin beroemd en hij maakte al snel een versie voor piano solo, hier opgenomen door Claire Huangci. Met haar eerste solo-cd voor Alpha Classics wilde Claire Huangci dit eeuwfeest vieren naast haar wortels in Amerika, waar ze werd geboren, waar ze muziek studeerde en op negenjarige ! leeftijd debuteerde als concertpianiste. Naast George Gershwin (1898-1937), koos ze voor uitzonderlijke muziek van Amy Beach (1867-1944), Samuel Barber (1910-1981) en Earl Wild (1915-2010). Niet te missen!

De briljante improvisator en transcribent, Earl Wild (1915-2010) nam de songs van Gershwin (“Liza”, “Fascinatin’ Rhythm”, “Somebody Loves Me”, “I Got Rhythm”, “Embraceable You”, “Oh, Lady Be Good” en “The Man I Love”), als basis voor zijn unieke “7 Virtuoso Etudes” voor solo piano. Even virtuoos was de Sonate op. 26 van Samuel Barber, die door Vladimir Horowitz (die het werk in december 1949 in Havana in première speelde), beschouwd werd als een van de weinige Amerikanen die in staat was om echt voor piano te componeren. De in New Hampshire geboren componiste Amy Beach werd geïnspireerd door de volksmuziek van de Nieuwe Wereld en de Balkan, maar behield haar harmonische taal die ze van de romantici had geërfd. Haar Variaties op. 60 (1904) getuigden van deze invloeden.

George Gershwin, eigenl. Jacob Gershowitz, bracht jazz in de Amerikaanse concertzaal. Zijn populaire “An American in Paris”, gecomponeerd in 1928, was de inspiratie voor de film uit 1951, met dezelfde naam. Dit jazzy symfonisch gedicht portretteert een Amerikaanse bezoeker, die als hij wandelt door de lichtstad, bezwijkt aan heimwee. Gershwin noemde de partituur, die effectief vier taxihoorns bevat, als referentie naar New York, “een vrolijk stuk”. Zijn geniaal Concerto in F werd gecomponeerd in 1925. Het was Gershwins eerste eigen, symfonische orkestratie, met verschillende jazzstijlen uit die periode, blues, ragtime en Charleston.

De impact die George Gershwin had op de Amerikaanse cultuur was niet te overzien. Op 25-jarige leeftijd veroverde hij de concertwereld met zijn baanbrekende Rhapsody in Blue, en slechts 13 jaar later overleed hij na een operatie om een hersentumor te verwijderen. Maar in die tragisch korte tijd was hij een soort muzikale caleidoscoop geworden van Amerika, van een smeltkroes van blues en grootstedelijke waanzin. “They All Laughed”, op tekst van broer Ira, was een van Gershwins laatste nummers, gecomponeerd voor de film “Shall We Dance” uit 1937, gezongen door Ginger Rogers tijdens een duizelingwekkend dansnummer met…Fred Astaire!

De Amerikaanse componiste en pianiste van Schotse afkomst, Amy Beach (1867-1944) foto), geboren als Amy Marcy Cheney, was een wonderkind. Ze leerde zichzelf op driejarige leeftijd lezen en componeerde reeds eenvoudige walsen toen ze vier was. Van haar moeder kreeg ze haar eerste lessen toen ze zes was, en een jaar daarna gaf ze haar eerste recitals. Ze speelde werken van Händel, Beethoven, Chopin, en eigen werk. In 1875 verhuisden haar ouders naar Boston. Toen ze veertien was, kreeg Amy haar enige officiële compositieopleiding van Junius W. Hill, bij wie ze een jaar lang harmonieleer en contrapunt studeerde.

De sublieme Pianosonate in Es klein, op. 26, van de Amerikaanse componist Samuel Barber, werd in opdracht van de Amerikaanse songwriters Irving Berlin en Richard Rodgers gecomponeerd voor het vijfentwintigjarig jubileum van de “League of Composers”. De sonate werd gecomponeerd van 1947 tot 1949, bestaat uit vier bewegingen, en werd voor het eerst uitgevoerd door Vladimir Horowitz in december 1949 in Havana, Cuba, gevolgd door uitvoeringen in Washington en New York City in januari 1950. De sonate wordt beschouwd als een hoeksteen van de Amerikaanse pianoliteratuur en een van Barbers belangrijkste werken. Critici prezen het als een bepalend moment in de muziek van het midden van de 20^ste eeuw, waarbij The New York Times het omschreef als de “eerste sonate die echt volwassen werd door een Amerikaanse componist uit deze periode.”

Earl Wild, een van de laatste grote romantische pianisten in een lange rij van geweldige virtuoze pianisten/componisten, was de eerste pianist die in 1939, een recital op de Amerikaanse televisie gaf en de eerste die in 1997, een optreden via internet streamde. Er was vanaf het begin geen twijfel dat Wild muzikaal bijzonder was. Hij begon nl. op 3-jarige leeftijd met pianolessen bij Selmar Janson aan het Carnegie Institute of Technology, en later bij Marguerite Long en Egon Petri. Elke grote virtuoze romantische pianist was een meester in het componeren van pianotranscripties. Earl Wild was een directe afstammeling van die gouden eeuw van pianotranscripties. Hij werd “de beste transcriptieschrijver van onze tijd” genoemd. Hij had grote handen, een absoluut gehoor, een aantrekkelijke podiumuitstraling en een uitzonderlijk groot talent als bladmuzieklezer en improvisator. Reeds als tiener begon Wild duivels moeilijke transcripties van romantische muziek te produceren. En het is dan ook niet verwonderlijk dat Wild zijn aandacht zou richten op de muziek van George Gershwin. Gershwins songs zijn miniatuurmeesterwerken, vol charme, melodieuze aantrekkingskracht en fonkelende humor. Earl Wilds arrangementen zijn een liefdevolle ode van de ene Amerikaanse virtuoos aan de andere. Zoals Wild schrijft: “Uit respect voor Gershwins originele notatie heb ik geen enkele ritmische waarde van de melodieën in mijn transcripties van de “Seven Virtuoso Études” veranderd”.

Tracklist:

George Gershwin: Rhapsody in Blue

Amy Beach: Variations on Balkan Themes op. 40

Samuel Barber: Klaviersonate op. 26

Earl Wild: 7 Virtuoso Etudes after Gershwin

De fenomenale, Amerikaanse pianiste, Claire Huangci (1990), begon op 6-jarige leeftijd bij Ursula Ingolfsson-Fassbind in de Settlement Music School in Philadelphia. Op 8-jarige leeftijd won het wonderkind de gouden medaille op de World Piano Competition in Cincinnati. Ze studeerde verder aan het Curtis Institute of Music en vervolmaakte zich bij de legendarische pianopedagoog Arie Vardi (1937) aan de Hochschule für Musik, Theater und Medien in Hannover. Reeds op negenjarige leeftijd begon ze met steun van beurzen concerten te spelen en onderscheidingen te winnen op wedstrijden. Ze was tien jaar wanneer ze een privé-concert speelde voor Bill Clinton. Na haar studies aan het Curtis Institute in Philadelphia, besloot ze naar Duitsland te gaan. Sindsdien woont en studeert ze in Hannover en speelt ze regelmatig concerten in binnen- en buitenland. Ze concerteerde met het Stuttgart Radio Orchester, het China Philharmonic Orchestra, de Indianapolis Symphony en de Moscow Radio Symphony.

Made in USA Gershwin Beach Barber Claire Huangci cd ALPHA1071