“André Campra, Messe de Requiem, Les Maîtres de Notre-Dame de Paris” door Sébastien Daucé en het Ensemble Correspondances, op het label Harmonia Mundi. Een ontdekking! | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

André Campra’s Requiem uit ca. 1722, kwam voort uit een muzikale traditie. Sébastien Daucé en het Ensemble Correspondances laten u daarnaast Meesters van de Notre-Dame, François Cosset, Jean Veillot, Jean Mignon en Pierre Robert, herontdekken, die hebben bijgedragen tot de ontwikkeling van de typische Franse stijl, die zo emblematisch was voor de magistrale muziek tijdens de regering van Louis XIV.

André Campra (1660-1744), afkomstig uit Aix-en-Provence, was een Franse operacomponist in de periode tussen Lully en Rameau. Hij componeerde verschillende tragédies en musique en opéra-ballets, cantates en religieuze muziek, waaronder een magnifiek Requiem. Hij werd opgeleid door Guillaume Poitevin aan de kathedraal Saint-Sauveur in Aix (foto), werd maître de musique van de kathedralen van Arles en Toulouse, en vervolgens, van 1694 tot 1700, van de Notre-Dame in Parijs.

Daar voegde hij violen toe aan de uitvoering van religieuze muziek, een controversiële innovatie in een tijdperk waarin de viool nog als een volksinstrument werd beschouwd. In 1697 begon hij te componeren voor het theater en publiceerde enkele theatercomposities onder de naam van zijn broer om zijn reputatie bij de kerkelijke autoriteiten te beschermen. In 1700 gaf hij uiteindelijk zijn functie aan de Notre-Dame op en wijdde zich aan theatermuziek.

In 1722 werd hij kort aangesteld als maître de musique door François Louis de Bourbon, de prins van Conti (foto). Na het overlijden van de regent Philippe d’Orléans in december 1723, werd Campra sous-maître van de Koninklijke Kapel in Versailles. In 1730 werd hij de inspecteur-géneral van de Opéra. Hij overleed op 83-jarige leeftijd.

Het Ensemble Correspondances werd in 2009 in Lyon opgericht. Al hun opnames getuigen van de fundamenten van het ensemble en hun ontdekkingsgeest: Marc-Antoine Charpentier, O Maria ! (2010), les Litanies de la Vierge (2013), la Pastorale de Noël en Les Grandes Antiennes Ô de l’Avent ( 2016), La descente d’Orphée aux enfers (2017), Histoires Sacrées (2019), la Messe à 4 chœurs et 4 orchestres (2020), maar ook Antoine Boësset (L’Archange et le Lys, 2011), Étienne Moulinié, Meslanges pour la Chapelle d’un Prince (2015), Henry du Mont, O Mysterium (2016), en Michel-Richard de Lalande’s Leçons de Ténèbres met Sophie Karthäuser (2015).

De Franse dirigent en musicoloog, Sébastien Daucé (°1980), afkomstig uit Rennes, volgde na een grondige opleiding als koorknaap in een religieuze maîtrise voor kinderen, gekoppeld aan een volwassenenkoor, een opleiding oude muziek aan de conservatoria van Tours en Angers, en voltooide zijn opleiding aan het Nationaal Conservatorium van Muziek en dans in Lyon. Hij is de artistiek leider en oprichter van de Ensemble Correspondances, bestaande uit oud-studenten van het Nationaal Conservatorium voor Muziek en Dans in Lyon. Sébastien Daucé werkte drie jaar aan de reconstructie van het Concert royal de la Nuit (2015) met het ensemble Correspondances, dat aanleiding gaf tot verschillende uitvoeringen in 2015, Festival de Saintes, Festival de la Chaise-Dieu en Opéra royal de Versailles. Het maakte het mogelijk om een belangrijk muzikaal moment uit de 17^de eeuw te herontdekken. Correspondances is in residentie in het Théâtre de Caen. Het is samen met de Opera en de Chapelle Royale van Versailles en La Chapelle de la Trinité verbonden met de steun van de stad Lyon.