“Rebelle” Eva Zaïcik (mezzosopraan) Orchestre National de Lille o.l.v. Pierre Dumoussaud op het label Alpha. | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

Ter gelegenheid van de 150ste sterfdag van Georges Bizet en de première van zijn immens populaire opera, “Carmen”, brengen Alpha Classics en Le Palazzetto Bru Zane nu een eerbetoon aan Célestine Galli-Marié (1840-1905), de mezzosopraan die in 1875, de titelrol creëerde.

Als een opmerkelijke actrice en zangeres, creëerde Célestine Galli-Marié (foto) wel zestien rollen in vijftien jaar bij de Opéra-Comique, waaronder Ambroise Thomas’ Mignon en Jacques Offenbachs Fantasio. Eva Zaicik is verheugd om de rollen op zich te nemen die door zo’n kleurrijke kunstenares werden gecreëerd: “Celestine belichaamde een bepaald idee van artistieke en vrouwelijke rebellie. Haar stem, charisma en unieke theatrale benadering brachten personages tot leven die vrij, complex waren en vaak worstelden met de normen van hun tijd”. Met de voortreffelijke ondersteuning van Pierre Dumoussaud en het Orchestre National de Lille vertolkt de Franse mezzo niet alleen op briljante wijze de personages van Bizet, Massenet, Offenbach en Thomas, maar blaast ze ook nieuw leven in aria’s van Paladilhe, Poise, Deffes, Masse, Guiraud, Cohen en Grisar.

Op het programma staat werk van Ferdinand Poise (1818-1892), Ambroise Thomas (1811-1896), Georges Bizet (1838-1875), Louis Deffes (1819-1900), Jacques Offenbach (1819-1880), Victor Masse (1822-1884), Ernest Guiraud (1837-1892), Emile Paladilhe (1844-1926), Jules Massenet (1842-1912), Albert Grisar (1808-1869) en Jules Cohen (1835-1901).

Eva Zaïcik werd al vroeg opgemerkt vanwege de schoonheid en lengte van haar stem, waarvan de volheid en flexibiliteit haar in staat stellen om zowel Monteverdi als Berlioz, Rossini of Tsjaikovski te zingen. Ze heeft zichzelf gevestigd als een van de meest opmerkelijke zangeressen van haar generatie. Bovendien cultiveert ze een muzikale diversiteit die de meest gedurfde verkenningen naast toonaangevende muzikanten bevoordeelt.

In 2018, toen de mezzosopraan de tweede prijs won op de Koningin Elisabethwedstrijd, werd ze ook geëerd als een Lyrische Revelatie op de Victoires de la Musique Classique en met een tweede prijs op de Voix Nouvelles-wedstrijd. Deze onderscheidingen bevestigden slechts een reeds aanzienlijke carrière, waarin ze samenwerkte met eersteklas dirigenten, om er maar een paar te noemen: William Christie (ze was lid van de Jardin des Voix 2017), Thomas Hengelbrock, Vincent Dumestre, Hervé Niquet, Christophe Rousset, Julien Chauvin, en niet te vergeten Philippe Herreweghe, Laurence Equilbey, Emmanuelle Haïm, René Jacobs en Alain Altinoglu.

Pierre Dumoussaud (foto), bereikte de internationale operascène, dankzij de prijs die hij in 2017 won op het Concours International de Chefs d’Orchestre d’Opéra, georganiseerd door de Opéra Royal de Wallonie. Hij raakte als fagottist gefascineerd door het symfonisch repertoire en volgde een opleiding tot orkestdirigent aan het Conservatoire de Paris tot 2014, toen hij de eerste prijs won op de “Talents Chefs d’Orchestre” van ADAMI. Het jaar daarop, toen hij 25 werd, verving hij op het laatste moment Alain Lombard voor een televisieconcert met het Orchestre National Bordeaux Aquitaine. Hij heeft een bijzondere band met deze instelling onderhouden en werd assistent-dirigent, waarna hij aan het hoofd stond van verschillende operaproducties en balletten.

Hij werd uitgenodigd om het orkest van het Festival de Pâques de Deauville te dirigeren en werkte nauw samen met Renaud Capuçon, Bertrand Chamayou en Nicholas Angelich. “Helder en modern, maar ook welsprekend en levendig”, om Christian Merlin (Le Figaro) te citeren, wordt Pierre Dumoussaud zowel door instrumentalisten als door zangers en dansers gewaardeerd. De jonge dirigent trad trouwens voor het eerst op in de Opéra National de Paris in mei 2021, in de productie, “Hommage à Roland Petit”. “Zijn dirigeren roept niets dan lof op, waarbij hij een fijn evenwicht vindt tussen analytische helderheid en het theatrale leven, terwijl hij tegelijkertijd de buitengewone moderniteit van deze bedwelmende muziek naar voren brengt”, schreef Christian Merlin nog in Le Figaro.