Emmanuel Bex (hammondorgel), Philip Catherine (gitaar) en Aldo Romano (drums) spelen al meer dan 20 jaar samen in diverse samenstellingen en ensembles. Maar, buiten een korte passage op “Bex 3”, een Pee Wee-album uit 1998, kwam het er echter niet van om samen een plaat op te nemen. Pee Wee Music was het label van tooningenieur, Vincent Mahey, dat slechts vijf jaar heeft bestaan. “We hebben onze tijd genomen, maar de tijd was rijp”, aldus Emmanuel Bex over deze unieke opname en samenwerking. Met negen betoverende nummers, waarvan zowel Bex, Catherine als Romano, er elk drie componeerden, grijpt “La Belle Vie” terug naar de aloude traditie van de jazz in zijn meest pure vorm, zuiver samenspel, in dit geval, tussen orgel, gitaar en drums.
Dit legendarisch Frans-Belgisch-Italiaans Trio werd in de jaren ’90 op een avond in de Parijse “Sunset” geboren. Ondertussen is tijdens een periode van twintig jaar, een hechte vertrouwensrelatie opgebouwd met veel concerten. Het trio had nog nooit samen opgenomen, dus besloten ze om deze opname te produceren voor “Sunset”, het jong label van de Parijse jazz club. Aldo Romano had weliswaar in 1986 reeds het album “Transparence” opgenomen met Philip Catherine. Het concept van het label “Sunset” is om muzikale, vriendelijke en historische avonturen te promoten. Eerder kenden we Philip Catherine van zijn recente samenwerking met de Italiaanse pianist Enrico Pieranunzi, bassist Hein Van de Geyn en drummer Joe LaBarbera, of in kwartet met Karel Boehlee (piano), Martijn Vink (drums) en Philippe Aerts (bas).
Met “La Belle Vie” komt daar na lang uitkijken eindelijke verandering in. De drie jazzmuzikanten ontmoetten elkaar voor het eerst begin jaren ’90 in de Sunset, de befaamde jazzclub in Parijs. Logisch dus dat het trio voor deze plaat in zee ging met het label dat groeide uit de club, Sunset Records. Het album is een eerbetoon aan de intense liefde voor jazzmuziek die Catherine, Bex en Romano met elkaar gemeen hebben, en aan het speelplezier waarin ze elkaars gelijken vonden.
Sunset/Sunside aan de rue des Lombards in Parijs, één van de toonaangevende jazzclubs in Parijs, maakte de weg vrij voor andere clubs zoals “le Duc des Lombards” en “le Baiser salé”. De club organiseert regelmatig concerten door de beste muzikanten uit de Parijse en internationale scène, organiseert daarnaast tijdelijke tentoonstellingen van fotografen, en sinds 2001, reikt ze ook de Sunside-trofeeën uit. 
Gelegen in hartje Parijs, tussen het Forum des Halles en het Centre Pompidou, werd de Sunset Jazz Club in 1983 opgericht door Michèle en Jean-Marc Portet. Het werd snel, dankzij de gezellige, intieme akoestiek en de gewelfde kelders, een populaire plek bij zowel musici als het Parijse publiek. De Sunset/Sunside dankt zijn naam aan de twee zalen boven elkaar. De eerste “Sunside” met restaurant op het gelijkvloers, is uitsluitend gewijd aan jazz, de tweede, “Sunset”, is gewijd aan meer moderne en experimentele muziek zoals electro-jazz en wereldmuziek.
“La Belle Vie” brengt de drie muzikanten samen op een hoogtepunt, nadat ze elk een exceptionele, individuele carrière uitbouwden. Philip Catherine, Belg en bevoorrechte partner van onder meer Chet Baker en Toots Tielemans, Emmanuel Bex, Fransman en beroemd van zijn samenwerkingen met onder meer Babik Reinhardt en Mônica Passos, en Aldo Romano, een Italiaan, meer dan 50 jaar op het podium en wereldwijd gelauwerd voor zijn samenspel met onder meer Joe Lovano, Carla Bley en Steve Lacy.
De fijne, Italiaanse drummer Aldo Romano werd geboren in Belluni in de Dolomieten, maar groeide op in Frankrijk. Hij was eerst gitarist, maar onder invloed van Art Taylor begon hij te drummen. Hij speelde in clubs in Parijs, met Bud Powell, Jackie McLean, Jay Jay Johnson, Stan Getz en Kenny Drew, en in jaren zestig speelde hij samen met de trompettist en multi-instrumentalist, Bernard Vitet, de pianist, François Tusques (beiden bekend van hun Free jazz), en met de trompettist, Don Cherry (met Gato Barbieri en Karl Berger). 
Donald (Don) Cherry (1936-1995) (foto) was eerst lid van het legendarisch kwartet van Ornette Coleman, speelde vervolgens met John Coltrane en Sonny Rollins, voor hij met Archie Shepp en saxofonist, John Tchicai, de “New York Contemporary Five” oprichtte. Na een gastoptreden in de band van Albert Ayler, richtte hij met Gato Barbieri, Karl Berger en een Europese ritmeband, zijn eigen kwintet op. Hij werkte tevens met Kent Carter, Michel Portal, Carla Bley en Steve Lacy, hij toerde o.a. met Dexter Gordon, speelde jazzrock met Joachim Kühn en met de in 1974 opgerichte groep “Pork Pie” (met Jasper van’t Hof, Philip Catherine en Charlie Mariano). 
In 1977 nam hij met de veel te jong overleden, Franse bassist, Jean-François (“J.F.”) Jenny-Clark uit Toulouse, het album “Divieto Di Santificazione” (foto) op, opgedragen aan de schrijver, Cesare Pavese. Vanaf 1980 werkte Aldo Romano veel samen met François Jeanneau, René Urtreger en Enrico Rava, en speelde tien jaar in een trio met Louis Sclavis en Henri Texier.
Op de cd staan zijn composities, “Elsa M.”, “Il Piacere” en “Tompkins Square”. “Elsa M.” slaat op de voornaam Elsa, achternaam Morante, de echtgenote van Alberto Moravia, de schrijver (in het bijzonder van de bestseller “La storia”), met wie Aldo Romano heerlijke avonden doorbracht in Rome. Deze compositie is zowel melancholisch als vreugdevol. “Il Piacere”, een andere titel met betrekking tot literatuur, werd geïnspireerd door het lezen van de roman “Il Piacere” van Gabriele d’Annunzio, vertaald in het Frans als “L’Enfant de Volupté”. Beide nummers hebben een gemeenschappelijke link. Zowel Elsa als d’Annunzio zijn afkomstig uit dezelfde regio in Italië, de Abruzzen. “Tompkins square” werd daarentegen geïnspireerd door de eerste reis van Aldo Romano naar New York, gekenmerkt door zijn aankomst, die toen synoniem stond voor sociale ellende en onzekerheid.
Philip Catherine componeerde “Letter from my Mother” uit dankbaarheid voor de muzikale gevoeligheid van zijn Engelse moeder, Mary Brennan. Philip zelf werd trouwens in 1942 geboren in Londen, maar groeide op in Brussel. Hij componeerde zijn “Letter” in zijn typische, vertellende, gevoelig-expressieve recitatief stijl met Bill Evans in het achterhoofd, tinten van Ray Charles en de aanslag/klank van Dinu Lipatti. “December 26th” werd gecomponeerd aan de piano na een kerstavond. “Twice a week” is eind 1972 in drie maanden geschreven aan het Berklee College of Music, als dank aan zijn leraren, Herb Pomeroy, Ray Santisi, Jackson Stark, Mick Goodrick en Jiggs Whigham, die hem een zomer “Scholarschip” aanbood.
Emmanuel Bex (°1959) uit Caen, is een organist en jazzpianist uit een familie van muzikanten, met een vader pianist en een moeder en een zuster, leraressen muzikale vorming. Hij creëerde in 1990 het kwintet “Bex’tet” met Gilles Renne (git.) Guillaume Naturel (sax), Guillaume Kervel (Steel drums) en Olivier Renne (drums), en nam in 1991 het album “Enfance” op, de eerste van een lange reeks. Hij speelde o.a. samen met Babik Reinhardt (jawel, zoon van…en vader van de gitarist, David en de violist, Markus), Christian Escoudé, Bireli Lagrene en André Ceccarelli. In 1984 ontving hij de Prijs “Sacem Composition” voor “Le Rayon Vert”, ontving ook de Django-Reinhardt-prijs in 1995, een Jazz Victory in 2002 met het “BFG Trio”, en een Djangodor (“Trophées Internationaux du Jazz”) in 2003.
Bex componeerde “La belle vie pour Maurice” voor de legendarische, Franse Jazzspecialist van het eerste uur, Maurice Cullaz (1912-2000). “Maurice was een ‘criticus’ van de jazz”, vertelt Bex. “Ik heb dit woord tussen aanhalingstekens geplaatst, want beide waren positief. Voor mij is jazz de familie van degenen die haar waarden overnemen, openen voor anderen, dans, uitvinding. Maurice was dit alles en nog veel meer. Ik koos deze titel om de vriendelijkheid van deze man te illustreren die de geschiedenis van de jazz heeft meegemaakt, maar die ook aan het einde van zijn leven, aanwezig was bij de avonturen die we met dit trio deelden”. Ray Charles riep ooit aan het begin van een concert, “Oh, Maurice is here !”…
“Tropism”. “Het is een muzikaal woord op zich, zo hoor ik het”, vervolgt Bex. “Ik dacht dat het paste bij de koppigheid van de melodie. Een melodie die een patroon van twee noten ontwikkelt! Het is een woord dat goed samen gaat met jazz!”. “”Dans la forêt” bevat een thema dat ik lang geleden schreef. Ik wilde het aan mijn partners voorstellen, omdat ik merk dat er in het geluid van het trio ruimtes zijn, zoals lange stranden en prachtige zonsondergangen. Ik ontdekte dat er zeker een plaats was voor iets, “In het bos”…”.
Deze eerste cd van dit trio is een succes, zowel op het gebied van de muziek, opname als productie. Op dit laatste punt had Stéphane Portet (de verantwoordelijke van het label) geen moeite om de energie en medeplichtigheid van het trio vast te leggen. De vertrouwensrelatie van de drie topmusici met hem was sterk, en dat is er aan te horen. Heel subtiel. Een aanrader.
La Belle Vie Bex Catherine Romano cd Sunset Records SUN025