Op zijn debuutopname met het Scottish Chamber Orchestra viert de Franse hoboïst, François Leleux, zijn dubbele rol van dirigent en solist, in sprankelende uitvoeringen van muziek van Bizet en Gounod.
François Leleux blijk bijzonder geschikt voor het uitvoeren van Gounods “Petite Symphonie”, gecomponeerd voor negen van de beste blazers in Parijs. Gounod (foto) had in de jaren 1850 reeds twee symfonieën gecomponeerd, maar concentreerde zich sindsdien in het algemeen op opera, Mélodies en religieuze muziek. Op verzoek van een Parijs blazersensemble, de “Société de musique pour instruments à vent”, onder leiding van de fluitist Paul Taffanel (1844-1908) (foto), componeerde hij een nonet voor fluit, hobo’s, klarinetten, hoorns en fagotten. Het werk werd in april 1885 in première gespeeld in de Salle Pleyel in Parijs, maar de partituur werd pas in 1904 gepubliceerd.
Het blazersensemble speelde een belangrijke rol om de dominantie in de kamermuziek van strijkers en piano te doorbreken. Het presenteerde van 1879 tot 1893, elk jaar een concertreeks, waarbij klassieke werken voor blazers van Mozart, Beethoven en anderen, gecombineerd werden met recente werken van internationale componisten (bv. van Anton Rubinstein en Joachim Raff), en met stukken, gecomponeerd in opdracht van Taffanel. De meeste van die laatste hebben de geschiedenis niet overleeft, met uitzondering van Gounods Petite symphonie, hét werk van het seizoen 1885. Het ensemble speelde de Petite symphonie trouwens vijf jaar, elke keer opnieuw. In deze compositie keerde Gounod terug naar de sprankelende stijl van zijn vroege symfonieën. Hij volgde het plan van een klassieke symfonie in Haydn-stijl, met een vastberaden proloog die een levendige Allegretto opent, gevolgd door een ruim Andante cantabile of Andante (quasi Adagio), zoals de componist in de partituur toevoegde, in feite een opera-aria voor fluit om Taffanel extra onder de aandacht te brengen. Met een bruisend Scherzo in de lijn van Mendelssohn, besloot hij zijn sprankelende compositie.
Leleux, die vanaf de hobo dirigeert, voegt zich bij de hoofdrolspelers van de SCO-afdeling, die de kracht van hun kamermuziekinstinct demonstreren in een uitvoering die sprankelt van persoonlijkheid en individualiteit. Het programma bevat nl. ook Bizets magnifieke Symfonie in C, gecomponeerd in twee maanden tijd, toen de Franse componist nog maar 18 jaar oud was. De jonge, 17-jarige Georges Bizet (1838-1875) had de symfonie in C van zijn leermeester, Charles Gounod, gehoord, en besloot om eveneens een symfonie in C te componeren. De symfonie bleef echter onbekend en werd pas in 1935! gespeeld. 
De voorname weduwe van Bizet, Geneviève Halévy (1849-1926) (foto), gaf het manuscript aan Reynaldo Hahn, die het samen met andere documenten doorgaf aan de archieven van de conservatoriumbibliotheek, waar het in 1933 werd gevonden door de musicoloog, Jean Chantavoine, die ook secretaris van het Conservatoire national supérieur de musique was. Hij onthulde het bestaan van deze symfonie in het magazine, “Ménestrel”, en kort daarna toonde Bizets eerste Engelse biograaf, Douglas Charles Parker, (1885-1970), het manuscript aan de dirigent, Felix Weingartner (1863-1942) (foto). Hij dirigeerde de magnifieke symfonie met het meer dan subliem, Mahleriaans! Andante-Adagio, in februari 1935, in Bazel, in première. Weingartner was van 1927 tot 1934, chef-dirigent van het Sinfonieorchester Basel en docent aan de Musik-Akademie der Stadt Basel.
Om het programma te voltooien neemt Leleux u mee naar de opera met de eerste van de twee Suites uit Bizets “Carmen”. De suites werden na Bizets overlijden, samengesteld door zijn vriend, Ernest Guiraud (1837-1892) (foto), één van de oprichters van de Société Nationale de Musique. Guiraud componeerde overigens ook de recitatieven voor Carmen ter vervanging van de gesproken teksten, en stelde de tweede suite samen uit Bizets toneelmuziek bij “L’Arlésienne”. 
Guiraud schreef overigens ook recitatieven, en voltooide de partituur, van Jacques Offenbachs “Les contes d’Hoffmann”. I.Prélude – Aragonaise, II. Intermezzo, III. Séguedille, IV. Les dragons d’Alcala en V. Les toréadors, steken vol drama, passie en meeslepende melodieën, die deze iconische operamuziek legendarisch maakten. Schitterend! Warm aanbevolen.
François Leleux (°1971) uit Croix, de echtgenoot van de beroemde violiste, Lisa Batiashvili, begon met hobo op 7-jarige leeftijd aan het Conservatoire van Roubaix. Op 14-jarige leeftijd ging hij naar het CNSM in Parijs, waar hij unaniem de eerste prijzen voor hobo en kamermuziek behaalde bij Pierre Pierlot en Maurice Bourgue. De professionele carrière van de Franse hoboïst en dirigent, begon op 18-jarige leeftijd toen hij eerste hoboïst werd bij de Parijse Opera en vervolgens solist werd bij het Beiers Radio Symfonie Orkest. Hij is lid van het octuor à vent Paris-Bastille en leidt het ensemble, Les Vents Français. 
François Leleux staat bekend om zijn onstuitbare energie en uitbundigheid. Als dirigent zet Leleux zijn succesvolle samenwerking met het Scottish Chamber Orchestra verder en werd onlangs aangekondigd als Artistic Partner van Camerata Salzburg. Hij onderhoudt ook nauwe relaties met het Chamber Orchestra of Europe en het Saint Paul Chamber Orchestra. Het Scottish Chamber Orchestra is een wereldberoemd orkest met een uitstekende reputatie. Hun uitgebreide discografie omvat samenwerkingen met Maxim Emelyanychev, Robin Ticciati, Charles Mackerras, Joseph Swensen, Elizabeth Watts, Alexander Janiczek, Sean Shibe, Karen Cargill, Francesco Piemontesi, Andrew Manze en Ingrid Fliter.
Bizet Carmen Suite No. 1 Symphony Gounod Petite Symphonie François Leleux Scottish Chamber Orchestra cd Linn CKD624