.
Critici en uitvoerders hebben de prachtige melodieën, kleurrijke orkestraties, virtuositeit en expressie bewonderd in de pianoconcerti van Mozart sinds hij op zijn eerste uitvoeringen veel van de solopartijen improviseerde. Ze bevatten enkele van Mozarts meest innovatieve formele experimenten en ingewikkelde motivische ontwikkelingen. En, zoals alweer duidelijk is op deze cd, is elk concerto uniek.
Francesco Piemontesi, Andrew Manze en het Scottish Chamber Orchestra, presenteren het gracieus en zonnig ‘Piano Concerto No. 19 in F’ en het zacht en magnifiek ‘Piano Concerto No. 27 in B-Flat Major’, Mozarts laatste. Op de cd staat ook Mozarts Rondo voor piano en orkest in A, K386.
Het Pianoconcerto nr. 19 in F, KV 459 werd eind 1784 gecomponeerd. Volgens Mozarts eigen catalogus werd het concerto op 11 december voltooid. Het Concerto is soms bekend als het “tweede kroningsconcert” omdat Mozart het concerto speelde ter gelegenheid van de kroning van Leopold II in Frankfurt am Main in oktober 1790. Het handschrift is in het bezit van de Jagiellońska Bibliotheek (foto) in Krakau. De eerste editie werd verzorgd door Johann Andre in 1794 en in 1800 verscheen tweede editie door Breitkopf & Härtel.
Het Pianoconcerto Nr. 27 volgde in de reeks van de zeer succesvolle pianoconcerti die Mozart voor zijn eigen concerten componeerde. Op het moment van de première was Mozart niet langer een prominent uitvoerder meer voor het publiek. Het is een populaire veronderstelling dat dit pianoconcerto voor het eerst werd uitgevoerd op 4 maart 1791 in Jahn’s Hall door Mozart en door klarinettist Joseph Bähr. Alhoewel, er is absoluut geen bewijs dat Mozart dit concerto toen daadwerkelijk uitvoerde. Het werk zou weleens voor het eerst uitgevoerd kunnen zijn door Mozarts leerlinge, Barbara Ployer, ter gelegenheid van een openbaar concert op het paleis Auersperg in januari 1791. Dit was Mozarts laatste verschijning op een publiek concert. Hij werd in september 1791 ziek en overleed op 5 december van dat jaar.
Het Rondo in A, K. 386 is enkel gebleven in de vorm van een piano-arrangement van Cipriani Potter, wiens vader een leerling van Mozart was. Dit stuk werd in 1989 gereconstrueerd door de dirigent Laureaat Sir Charles Mackerras van de SCO en het is deze orkestversie die hier wordt uitgevoerd. Alom beschouwd als een van ’s werelds beste Mozart-orkesten, vindt de SCO een ideale partner in de frisheid en spontaniteit van Piemontesi’s spel.
Het spel van het Scottish Chamber Orchestra (foto) is strak en helder. Er is geen gebrek aan gepaste intimiteit en wisselwerking tussen de instrumentale groepen, en de tempi zijn allemaal oordeelkundig gekozen. De momenten die een beetje voorzichtig aanvoelen krijgen door Piemontesi telkens een harmonische wending, en zijn inspiratie wordt zijn betrokkenheid bij het samenspel.
Piemontesi, die het Allegretto in K459 en het Larghetto in K595, magnifiek, zingend cantabile speelt, vestigt zich hier opnieuw als een weergaloze Mozartiaanse stylist van de jongere generatie, terwijl Manze de gouden standaard van het SCO hooghoudt, lenig en pittig, met een vreugdevolle beheersing van het materiaal, nauwgezet in detail, fantasierijk maar niet overdreven in versiering en cadens. Manze brengt met zijn historische instrumentenexpertise op zijn beurt, een nieuw inzicht in dit geliefd repertoire. Er is een schittering door de precisie die Andrew Manze bereikt met het Scottish Chamber Orchestra, en er is nooit een onbewaakt moment. Piemontesi speelt dermate constant helder en met gratie, dat hij bijna ongedwongen lijkt te improviseren.
De Zwitserse pianist, Francesco Piemontesi (°1983) uit Locarno, studeerde bij Arie Vardie aan het Hochschule für Musik und Theater in Hannover en volgde daarna les bij Murray Perahia, Cécile Ousset en Alexis Weissenberg. Alfred Brendel was zijn mentor. In 2007 was hij 3de laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano in Brussel en van 2009 tot 2011, behoorde hij tot het BBC New Generation Artist-rooster voor jong muziektalent van de BBC. In 2012 werd hij artistiek directeur van de Settimane Musicali di Ascona.
De Engelse dirigent en violist, Andrew Manze (°1965), geboren in Beckenham, studeerde aan de universiteit van Cambridge en studeerde bij Ton Koopman (zijn dirigent in het Amsterdam Baroque Orchestra) en Simon Standage (zijn docent aan de Royal Academy of Music). Hij begon zijn muzikale carrière als specialist in oude muziek en maakte als solist opnamen voor o.a. harmonia mundi. In 1996 werd hij associate director van The Academy of Ancient Music en van 2003 tot 2007 was hij artistiek directeur van The English Concert, waarmee hij eveneens opnamen maakte voor harmonia mundi. Hij maakte daarenboven ook opnames voor Onyx en Pentatone. Manze was van september 2010 tot augustus 2014 geassocieerd gastdirigent van het BBC Scottish Symphony Orchestra (BBC SSO) en maakte met dat orkest opnamen voor Hyperion.. 
Buiten het Verenigd Koninkrijk was Manze van 2006 tot 2014 chef-dirigent en artistiek leider van het Helsingborg Symphony Orchestra. Met hen nam hij Beethovens Symfonie nr. 3 (harmonia mundi), Stenhammar Piano Concerti (Hyperion) en een cyclus van de Brahms-symfonieën (CPO) op. In september 2014 werd hij chef-dirigent van de NDR Radiophilharmonie, ondertussen verlengd tot 2023. Manze is fellow van de Royal Academy of Music en gasthoogleraar aan de Academie in Oslo, en heeft bijgedragen aan nieuwe edities van sonates en concerti van Mozart en Bach, uitgegeven door Bärenreiter en Breitkopf en Härtel. Hij geeft les, redigeert en schrijft over muziek, en zendt regelmatig uit op radio en televisie. In 2011 ontving hij de Rolf Schock-prijs voor muziek, het equivalent van de Nobel prijs. (Rolf Schock (1933-1986) was een Zweeds-Amerikaanse filosoof).
MOZART PIANO CONCERTOS NOS. 19 & 27, RONDO K. 386 Scottish Chamber Orchestra, Francesco Piemontesi, Andrew Manze cd Linn CKD622