Bijzondere “Winterreise – nach Franz Schubert”, door Stefan Hunstein (verteller), Hugo Siegmeth (saxofoons/basklarinet) en Axel Wolf (luit/theorbe), op het label Oehms. | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

Deze interpretatie van Schuberts “Winterreise” is ongebruikelijk. Er is nl. geen zanger. In plaats daarvan wordt de tekst gereciteerd. Axel Wolf en Hugo Siegmeth vergezellen verteller Stefan Hunstein op een introspectieve reis die zowel muzikaal als interpretatief nauw met elkaar verbonden is.

De muziek van “Winterreise” heeft een unieke, emotionele diepgang en intensiteit. Een jongeman, afgewezen door zijn geliefde, verlaat het huis waar hij heeft gewoond en trekt te voet door sneeuw en duisternis. Als hij het dorp achter zich laat en in het kaal winterlandschap belandt, wordt hij overspoeld door emoties van verlies, verdriet, woede en intense eenzaamheid. Deze worden afgewisseld met sprankeltjes hoop, tot het landschap dat hem omringt vervuld raakt van vervreemding en wanhoop. De intensiteit en het emotionele van de poëzie werden door Schubert zorgvuldig opgebouwd om het leed van de minnaar uit te drukken. Dit leed wordt in de loop van de cyclus bijna pathologisch ontwikkeld.Op de gereserveerde eerste ontvangst van zijn “Winterreise”, verrast als ze waren door de donkere, lugubere toon van Schuberts laatste cyclus, antwoordde Schubert, “Ik hou meer van deze liederen dan van alle andere, en binnenkort ga je er ook van houden”. De geschiedenis heeft hem gelijk gegeven. Wist u trouwens dat de eerste die liederen uit “Winterreise heeft opgenomen (in 1927), dat dat Richard Tauber was ?“Winterreise” gaat over het menselijk bestaan, over een herdefiniëring van iemands positie na een tegenslag, wanneer iemand die is afgewezen reflecteert op zijn leven, omringd door kou en duisternis.In zijn inleiding tot de Peters Edition, de “modernisierte Fassung mit modernisierter Orthographie” uit 1890-1900, met kritische herzieningen van Max Friedlaender, merkte de geleerde oriëntalist en filoloog, professor Max Müller (1823-1900), (de zoon van de dichter Wilhelm Müller), destijds op, dat Schuberts twee liedcycli, hetzelfde dramatisch effect hebben als een tragische opera. “Want, net als “Die schöne Müllerin””, ging Max Müller verder, “is Schuberts “Winterreise” niet alleen een verzameling van liederen over een verloren of onbeantwoorde liefde, maar een uitgebreide, meer dan één uur durende, dramatische monoloog”.De door de musici gearrangeerde muziek laat nog steeds de thema’s en motieven van Schubert klinken, maar behandelt ze met volledige vrijheid. Ook de instrumentale klankkleuren zijn verschillend: tenorsaxofoon, sopraansaxofoon en basklarinet wisselen met luit en theorbe. Deze opname weerspiegelt een wisselwerking tussen trouw aan het origineel en vrijheid van interpretatie, waardoor een persoonlijke wereld van “Winterreise” ontstaat die effectief lijkt op een monoloog met muziek. Heel bijzonder.