Honderd dagen lang schreef conservator Kristof Reulens, de conservator van het Emile Van Dorenmuseum in Genk, op facebook, een ander verhaal over de geschiedenis van de kunstenaarskolonie die Genk tussen 1840 en 1940 was. De reeks werd een groot succes en de verhalen uit de vergeten kunstenaarskolonie werden samengebundeld in het magnifiek boek, “Station d’artistes Genk”.
Bergen, Domburg, Katwijk, Laren, Oosterbeek/Renkum, Ruigoord en Plasmolen in Nederland, Collioure, het vissersdorpje aan de voet van de Pyreneeën, La Ruche in Parijs, Saint-Tropez, Céret, de hoofdplaats van Vallespir in het dal van de Tech, Barbizon, Auvers-sur-Oise en Pont-Aven in Frankrijk, Worpswede, Dachau, Murnau en Schwaan (tussen Rostock en Güstrow) in Duitsland, St Ives in het Engelse Cornwall, de Noord-Deense plaats, Skagen, en Abramtsevo ten noordoosten van Moskou, het zijn maar enkele namen van de vele kunstenaarsdorpen en kunstenaarskolonies uit het verleden. In België had u Sint-Martens-Latem, de badplaats Sint-Idesbald, in de West-Vlaamse kustgemeente Koksijde, Ateliers Mommen in Brussel, Tervuren, en…de School van Genk.
Kristof Reulens neemt u in zijn bijzonder mooi boek mee op een ontdekkingsreis door de bijzondere geschiedenis van de kunstschilders in het Limburgse Genk, een boek over wel meer dan 400! Kunstenaars, die 100 jaar lang, in Genk, een inspirerende en kunstvriendelijke plek vonden. Hij legt in de verhalen een dynamiek bloot die helaas jarenlang onder het tapijt van de Belgische kunstgeschiedenis is geveegd.
Net als in Sint-Martens-Latem, werd Genk in de loop van de geschiedenis, door vier generaties landschapsschilder bezocht. Tussen 1840 en 1940 werd Genk door honderden op doek vereeuwigd. “Vele landschapsschilders hebben de eindeloze horizonten en oneindige zichten van de mooie, Limburgse Kempen op doek vereeuwigd”, schrijt Reulens. Tot de belangrijkste vertegenwoordigers van de eerste generatie (1840-1870) behoorden François Roffiaen, Louis Dubois, Edmond Tschaggeny, Willem Roelofs, Théodore Baron, Alphonse Asselbergs, Théodore T’Scharner, Edmond De Schampheleer, Frans Keelhoff, Théodore Fourmois, Jules Raeymaekers, Jacques Rosseels, Edouard Hubert, Adrien-Joseph Heymans, Euphrosine Beernaert en Jules Breton. 
Naast Joseph Coosemans, behoorden tot de tweede generatie (1870-1890) grote namen, o.a. Isidore Verheyden, Anna Boch, Eugène Boch, Théo van Rysselberghe, Evariste Carpentier, Xavier Mellery, Pierre Oyens, Jules Montigny, Hippolyte Boulenger, Franz Courtens, Louise Héger, Djef Anten en Léon Becker.
Tot de derde generatie (1890-1914) behoorden Emile Van Doren en Armand Maclot, maar vele tientallen kunstenaars die naar Genk afzakten, onder wie Emmanuel Viérin, Alfons de Clercq, Jos(eph) de Mey, Jan Habex, Edmond Verstraeten, Paul Bamps, Karel Theunissen, Paul Hermans, Valérie Pholien, Albert Sirtaine, Ludovic Janssen, Armand Jamar, Léon Jamin, Paul de Chestret de Haneffe, Jacques Ochs, Herman Richir, Elinor Barnard, Jéno Karpathy, James Riddel en Henry Taylor Wyse. 
Tot de vierde generatie (1918-1940) behoorden Jacques Hervens, Maurice Mareels, Jos Tysmans, Gaston Wallaert, Charles Wellens, Jac Douven, Etienne Fabry, Jos Geboers, Jeannot Peeters en Willy Minders (foto).
Het prachtig met tal van kleurenfoto’s geïllustreerd boek, geeft een unieke inkijk in hoe de mensen in Genk leefden en hoe het “station d’artistes”, een bijzondere kleur gaf aan de regio, hoe de kunstenaars het klein dorp op de heide internationale bekendheid gaven, en hoe deze inspirerende geschiedenis in de vergetelheid verdween met de komst van de steenkoolmijnen en de explosieve groei van de stad. U leest in het boek ook verhalen van nu, met de hernieuwde interesse voor het landschap en de kunsten. Wat honderd jaar geleden een evidentie was, wordt nu nieuw leven ingeblazen met een actieve en dynamische kijk op de hedendaagse kunsten. Het boek werd uitgegeven door MER. B & L, een imprint van Borgerhoff & Lamberigts, i.s.m. stad Genk en het Emile Van Dorenmuseum. Niet te missen!
Geïnspireerd op het historisch verhaal van het kunstenaarsoord dat Genk in de periode 1840-1940 was, het Belgisch barbizon, onderneemt het Emile Van Dorenmuseum (foto) de zoektocht naar de betekenis van landschap en kunst vandaag, o.a. in hun residentiewerking. Het huidig landschap van Genk, zowel groenste centrumstad als derde industriestad van Vlaanderen, en de omliggende regio vormt hiervoor de basis.
Op 17 december opende het Emile Van Dorenmuseum (Villa, “Le Coin perdu”) opnieuw haar deuren, met een expo over “Station d’artistes”. U ontdekt er een selectie van al deze verhalen. De heropening van het museum valt samen met de expo #geendagzonderkunst in het Molenvijverpark en in de bibliotheek van Genk, en met de lancering van dit boek.
Kristof Reulens (foto), coördinator kunst en erfgoed van de stad Genk en conservator van het Emile Van Doren Museum (foto), dook eerder, naar aanleiding van de 150ste geboortedag van de schilder, samen met een werkgroep, onder in het verhaal en werk van Emile Van Doren (1865-1949). Het resultaat was een bijzonder boek (foto) en een indrukwekkende tentoonstelling. Reulens heeft zich de afgelopen jaren verdiept in het werk van deze ‘Genkse’ schilder met Brusselse roots. Hij is tevens een kenner van de Genkse School, een opeenvolging van vier generaties schilders die van midden 19de eeuw tot de jaren 1930 naar Genk afzakten. Reulens was eveneens de curator van de tentoonstelling ‘Genk Door Schildersogen’, de openingstentoonstelling van C-mine in 2010.
Kristof Reulens Station D’Artistes Genk Verhalen uit een vergeten kunstenaarskolonie 320 bladz. geïllustreerd uitg. MER. B&L/Borgerhoff & Lamberigts ISBN 9789463933742