John Cage (1912-1992) componeerde tussen 1952 en 1962, wel 85 zogenaamde ‘Number Pieces’. Hoewel de meeste van deze stukken aangaven welke instrumenten moesten worden bespeeld, evenals welke klanken moesten worden geproduceerd, boden andere stukken, enkel algemene toonbeschrijvingen of een kader om de tonen zelf te kiezen. De pianisten Steffen Schleiermachter en Josef Christof spelen hier bv. elk hun eigen versie van “One for piano solo”, uit 1987, en samen spelen ze, “’Two² for two pianos, four hands”, uit 1989. 
Wat deze stukken gemeen hadden, was de tijdorganisatie. Cage duidde de maat aan waarbinnen de tonen moesten worden gespeeld. Als men deze klankreeksen binnen het interval snel speelde, dan moest men wachten op het begin van de volgende maat om verder te gaan. Speelde men met een gelijkmatige traagheid, dan werden de afzonderlijke intervallen zonder onderbreking samengevoegd. Dus was elke uitvoering van hetzelfde stuk anders. In het ene geval was het een gelijkmatige stroom van klanken, in het andere, een pulsatie van snelle reacties, vergezeld van pauzes (inclusief alle variaties). 
Een uitzondering was “Two²”. Hier spelen de twee pianisten niet volgens een stopwatch, maar reageren ze op elkaar. Hoewel het stuk de maat aangeeft, kent het geen tempo of zelfs puls toe. Hoewel beide uitvoerders onafhankelijk van elkaar spelen, mogen ze pas door naar de volgende maat als de andere speler de zijne heeft afgemaakt. Cage besliste over het aantal tonen binnen een maat door gebruik te maken van de verfijnde regels van Japanse renga’s, korte gedichten, waarvan de delen verbonden zijn door associaties in het denken en waarbij het aantal lettergrepen per couplet is ingesteld op 5, 7, 5, 7, 7. Omdat het pedaal continu wordt ingedrukt, klinken de tonen in elkaar en blijft deze innerlijke structuur onopgemerkt.
Na zijn pianostudie bij Gerhard Erber (°1934), een lid van de “Gruppe Neue Musik Hanns Eisler” in de toenmalige DDR, en compositie bij Siegfried Thiele en Friedrich Schenker, aan de Hochschule für Musik und Theater “Felix Mendelssohn Bartholdy” in Leipzig, bleef de Duitse componist, pianist en dirigent, Steffen Schleiermacher (° 1960), geboren in Halle, daar werken als muziektheorie- en gehoortraining-assistent. Hij studeerde directie bij Günter Blumhagen (1930-1996), en van 1985 tot 1986, was hij masterstudent aan de Akademie der Künste in Berlijn bij Friedrich Goldmann (1941-2009). Daarnaast leidde hij de “Gruppe Junge Musik” en volgde hij in 1989/1990, een masteropleiding piano aan de Hochschule für Musik Köln, bij Aloys Kontarsky (1931-2017). 
In 1988 richtte hij in Leipzig, o.a. samen met het Leipziger Streichquartett, het “Ensemble Avantgarde” op, dat zich toelegde op hedendaagse (klassieke) muziek. Zijn opnames bevatten de meeste werken van Satie, Philip Glass, Morton Feldman en Arnold Schönberg en voor Musikproduktion Dabringhaus und Grimm Md&G Records, heeft hij de complete pianomuziek van John Cage opgenomen. Steffen Schleiermacher speelt ook stukken van Aziatische componisten, zoals Toshio Hosokawa en Ichiyanagi (Japan) en Slamet Abdul Sjukur, Michael Asmara en Soe Tjen Marching (Indonesië).
Early Piano Works :
Music for Piano 4-19 (1953) for Harick Schneider
Music for Piano 20 (1953) for Jimmy Curley
Music for Piano 21-36, 37-52 (1955)
Variations I (1958) for any Number of Players and any Sound Producing Means
Solo For Piano (1958) for Elaine de Kooning
Late Piano Works :
One (1987) for piano solo for Juan Allende-Blin on his 60th birthday
Two² (1989) for two pianos, four hands
One for piano solo for Juan Allende-Blin on his 60th birthdayJohn Cage Piano Works Steffen Schleiermacher cd phil.harmonie PHIL 06026