Isabelle Faust en Alexander Melnikov presenteren het derde volumu van hun complete reeks sonates op historische instrumenten. Op deze cd staan Mozarts Vioolsonaten nr. 19 in Es, K302, nr. 27 in G, K379, nr. 25 in F, K377 en nr. 32 in Bes, K454. 
Vioolsonaten waren in de eerste plaats pianosonaten met toevoeging van een (begeleidend) solo-instrument, dat grotendeels de rechterhand van de pianopartij volgde. Pas later groeide het genre uit tot volwaardige kamermuziek met een muzikaal, Hegeliaanse, dialectische wisselwerking en dialoog tussen twee even belangrijke partijen. In zijn vioolsonates volgde Beethoven, Mozart, die als eerste begon met het ontwikkelen van de viool van een eerder begeleidende naar een gelijkwaardige partner van de piano.
De Vioolsonate nr. 19 in Es (K 302/293b) werd gecomponeerd in maart 1778 in Mannheim, en werd voor het eerst gepubliceerd in hetzelfde jaar als onderdeel van Mozarts Opus 1-collectie, die was opgedragen aan Maria Auguste Elisabeth (1721-1794 (foto), keurvorstin van de Palts, de echtgenote van Karl IV. Theodor, en die daarom bekend staan als de 6 “Palatijnse Sonates”, K. 301-306. De Vioolsonate nr. 27 in G (K. 379/373a) met een thema en variaties, en de Sonate nr. 25 in F, K377 werden beide gecomponeerd in 1781 en voor het eerst gepubliceerd in hetzelfde jaar. De Vioolsonate nr. 32 in Bes (K. 454) werd gecomponeerd in Wenen in 1784. Ze werd samen met de pianosonates K. 284 en K. 333 uitgegeven door Christoph Torricella, als een groep van drie sonates.
Deze sonate werd gecomponeerd voor de Italiaanse vioolvirtuoze, Regina Strinasacchi (ca. 1761-1839) uit Mantua, een gewezen leerlinge van Vivaldi’s Ospedale della Pietà in Venetië, om door haar, samen met Mozart, te worden uitgevoerd tijdens een concert in het Kärntnerthor Theater in Wenen op 29 april 1784. Hoewel Mozart de pianopartij in zijn hoofd had, had hij niet genoeg tijd om de partij uit te schrijven, en dus werd het uitgevoerd met een blad blanco muziekpapier voor zich… Volgens Mozarts weduwe Constanze, zag keizer Jozef II de lege bladmuziek door zijn operabril en liet hij de componist komen met zijn “manuscript”, waarna Mozart de waarheid moest bekennen. Het spel van beide solisten, zowel individueel als samen, dat blijk geeft van grote elegantie en uiterste nauwkeurigheid, wordt ook op dit 3de volume, gekenmerkt door transparantie en een tedere en delicate expressiviteit met uitzonderlijk subtiele nuances.
De Duitse violiste, Isabelle Faust (°1972), kreeg haar eerste vioollessen op initiatief van haar vader toen zij vijf jaar oud was. Ook haar broer Boris, had talent en werd later professioneel altviolist. Isabelle Faust kreeg les van Christoph Poppen en Dénes Zsigmondy, en nadat zij als eerste Duitse violiste de Premio Paganini had gewonnen, woonde ze 9 jaar in Frankrijk, waar zij haar echtgenoot ontmoette, met wie zij een zoon kreeg. In 2004 werd zij benoemd tot hoogleraar viool aan Universiteit voor de Kunsten in Berlijn. Faust woont ook in Berlijn.
Sinds 1996 bespeelt ze een fenomenale Stradivariusviool die de “Bella Addormentata” of “Sleeping Beauty” genoemd wordt. Deze uitzonderlijke viool, die uit 1704 stamt, heeft Faust te leen gekregen van de Landesbank Baden-Württemberg. Overigens treedt ze ook op met barokviolen en bijbehorende strijkstokken. Alexander Melnikov is haar vaste kamermuziekpartner. Ze maakte reeds talrijke cd-opnamen met hem, waaronder de vioolsonates van Brahms en Beethoven.
Alexander Melnikov (°1973) studeerde af aan het conservatorium van Moskou bij Lev Naumov. Zijn meest vormende muzikale momenten in Moskou zijn zijn vroege ontmoeting met Sviatoslav Richter, die hem daarna regelmatig uitnodigde voor festivals in Rusland en Frankrijk. Hij ontving prijzen op wedstrijden als de Robert Schumann International Competition for Pianists and Singers in Zwickau (1989) en de Koningin Elisabethwedstrijd (5e in 1991). Bekend om zijn vaak ongebruikelijke muzikale en programmatische beslissingen, ontdekte Melnikov al op jonge leeftijd een lange carrière in historische uitvoeringspraktijken. 
Zijn belangrijkste invloeden op dit gebied zijn klavecinisten Andreas Staier en Alexei Lubimov, met wie hij samenwerkte aan tal van projecten.Melnikov treedt regelmatig op met historische ensembles als Concerto Köln en de Akademie für Alte Musik Berlin. Samen met Staier ontwikkelde Melnikov een programma dat fragmenten uit Bachs Das Wohltemperierte Clavier contrasteert met Shostakovich’s 24 preludes en fuga’s. In de kamermuziek werkte hij samen met cellisten Alexander Rudin en Jean-Guihen Queyras, en bariton Georg Nigl. Melnikovs associatie met het label Harmonia Mundi ontstond door zijn vaste recitalpartner, violiste Isabelle Faust, en in 2010 won hun volledige opname van de Beethoven-sonates voor viool en piano zowel een Gramophone Award als de Duitse ECHO Klassik Prijs. In 2014 bracht hij samen met Jean-Guihen Queyras een album uit van het complete werk van Beethoven voor cello en piano op het harmonia mundi-label.
Wolfgang Amadeus Mozart Sonatas for fortepiano & violin Vol. 3 K302, K379, K377 & K454 Isabelle Faust Alexander Melnikov cd harmonia mundi HMM902362
Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.
Michel Dutrieue.
