Op de cd staat de Vioolsonate in Es van Elfrida Andrée (1841-1929), de Vioolsonate in fis klein, op. 112 van Mel Bonis (1858-1937) en de Vioolsonate in la klein, op. 7 van Ethel Smyth (1858-1944). In deze frisse en vloeiende vioolsonates kan u nauwelijks de hindernissen horen waarmee hun vrouwelijke componisten te maken kregen, familieoppositie voor Mel Bonis in Frankrijk en Ethel Smyth in Engeland, en professionele onverdraagzaamheid voor Elfrida Andrée in Zweden. Maar wees gerust, deze 3 melodisch expansieve, ritmisch levendige en harmonisch warme sonates, wijzen op de muzikale rijkdom die verdere verkenning van hun oeuvre zal opleveren.
Ethel Smyth (foto) uit Surrey heeft een compositorisch oeuvre nagelaten, bestaande uit kamermuziek, madrigalen en koorwerken, opera’s en symfonieën. In 1877 ging ze voor haar compositiestudie naar Leipzig en kreeg er les van Carl Reinecke. Na iets meer dan een jaar verliet zij echter het conservatorium maar hield nauw contact met Engelbert Röntgen, de toenmalige leider van het plaatselijk Gewandhausorchester. Ze kreeg steun van het echtpaar Herzogenberg en kreeg privéles van Heinrich von Herzogenberg. In het huis van dat echtpaar nam zij intensief deel aan het rijk cultuurleven van de stad en leerde er belangrijke componisten en kunstenaars persoonlijk kennen, zoals Clara Schumann, Anton Rubinstein, Max Friedländer, Grieg en Brahms. In 1922 werd zij benoemd tot Dame Commander of the Order of the British Empire (DBE). In 1930 dirigeerde zij een politieharmonieorkest bij de uitvoering van haar “The March of Women” ter gelegenheid van de onthulling van een levensgroot standbeeld van Emmeline Pankhurst in de Victoria Tower Gardens in Londen.
De Zweeds organiste, componiste en dirigente, Elfrida Andrée (foto) was de jongere zuster van de zangeres Fredrika Stenhammar, die trouwde met een broer van Wilhelm Stenhammar. Haar nicht Elsa Stenhammar was ook organist. Ze werd opgenomen in de erelijst van Kungliga Musikaliska Akademien en werd onderscheiden met Litteris et Artibus. In 1865 werd Andrée de eerste vrouwelijke telegrafiste van Zweden. Ze kreeg ondertussen haar muzikale opleiding eerst ter plaatse van haar vader en de plaatselijke organist, maar ging verder studeren bij Ludvig Norman en Niels Gade in Denemarken. Ze was strijdster voor gelijke rechten voor man en vrouw en werd als zodanig (ook) een van de eerste vaste vrouwelijke organisten in Scandinavië. Ze werd in 1861, organiste van de Finse kerk en Franse Reformatorische kerk in Stockholm, en 6 jaar later bekleedde ze dezelfde functie in de Kathedraal van Göteborg.
Mélanie Hélène Bonis (foto), de dochter van een arts, speelde als kind reeds in haar eentje op de oude piano van haar ouders. Het lag in de lijn der verwachting dat ze naaister zou worden, maar ze ontsnapte daar aan dankzij Jacques-Hippolyte Maury, een vriend van haar ouders, die docent kornet was aan het Conservatorium van Parijs. Die stelde haar voor aan César Franck, die haar in 1876, toeliet tot de klas harmonieleer en pianobegeleiding. Ze werd ook toehoorder van zijn orgelklas. In 1877 kreeg ze een eervolle vermelding harmonieleer en pianobegeleiding. Daarna studeerde ze bij Auguste Bazille, waar ze klasgenoot was van ene Debussy… Ze behaalde in 1879 een tweede prijs voor begeleiding en in 1880 een eerste prijs voor harmonieleer. Ze was lid van de Société nationale de musique van 1899 tot 1911 en was secretaris vanaf 1910.. Als vermogend lid van de Parijse bourgeoisie kon ze zich permitteren om zich professioneel te wijden aan het componeren, maar in haar latere jaren, trok de door haar gecomponeerde muziek, steeds minder belangstelling.
Annette-Barbara Vogel wordt beschouwd als een van de beste violisten van haar generatie en staat bekend om haar “formidabele techniek, verbluffende muzikaliteit en podiumpresentatie, die zowel op het orkest als op het publiek wordt overgebracht” (Wuppertaler Zeitung; Brahms Concerto). Vogel kreeg op vierjarige leeftijd haar eerste vioollessen, werd op haar elfde aangenomen als de jongste student ooit aan de Folkwang-Hochschule Essen en een jaar later speelde ze haar concertdebuut op het podium van “Tonhalle Düsseldorf“. Zowel haar solistendiploma als haar kamermuziekstudies slaagde ze met “Highest Honours“. Vogel behaalde nog een artiestendiploma aan het College-Conservatory of Music in Cincinnati. Tot haar meest invloedrijke docenten behoorden Walter Levin, Herman Krebbers, Henry Meyer, Pieter Daniel en Dorothy Delay. Ze werd ondersteund door tal van culturele stichtingen zoals de DAAD, de “Studienstiftung des deutschen Volkes”, de Ponto-Foundation en de “Kunststiftung Nordrhein-Westfalen”, die haar aan het begin van haar carrière een viool van Lorenzo Storioni opleverden.
Durval Cesetti, die door criticus Claude Gingras (La Presse, Montreal) werd beschreven als “een pianist met een zeldzame muzikaliteit”, voltooide zijn doctoraat, master- en bachelordiploma aan de McGill University (Canada). Hij trad op als solist met orkesten zoals het Cláudio Santoro National Theatre Symphony Orchestra, het Goiânia Symphony Orchestra en het Rio Grande do Norte Symphony Orchestra, onder leiding van dirigenten André Muniz, Linus Lerner, Elena Herrera (Cuba), Kirk Trevor (Engeland), Juan Paulo Gómez (Spanje) en Jean-Michaël Lavoie (Canada). Als kamermusicus werkt hij veelvuldig samen met verschillende internationaal gerenommeerde musici en heeft hij artikelen gepubliceerd in tijdschriften als The Musical Times en Latin American Music Review.
First Ladies, Three Romantic Violin Sonatas by Elfrida Andrée, Mel Bonis and Ethel Smyth Annette-Barbara Vogel (violin), Durval Cesetti (piano) cd Toccata Classics TOCN 0013