De helaas niet meer zo bekende Ermanno Wolf-Ferrari (1876-1948), was een Duits-Italiaans operacomponist, nog enigszins bekend om zijn opera’s, “Il gioielli della Madonna” (1911) (“De juwelen van de Madonna”) en “Il Segreto di Susanna” (1909). Ontdek hier zijn Duitstalige opera uit 1927 in 3 bedrijven, Das Himmelskleid (La veste di cielo), op een eigen libretto, naar “Peau d’Âne” van Charles Perrault. Deze opera ging in 1927 in première in het Nationaltheater in München.

Wolf-Ferrari’s eerste grote successen in het theater leidden tot een artistieke heropleving van de werken van de Venetiaanse komedieschrijver, Carlo Goldoni (foto). Ze luidden ook een fundamentele vernieuwing van de opera buffa in, die de wereldwijde faam garanderen van Wolf-Ferrari. Zijn geheel nieuwe en hoogst eigenzinnige kunst, die men zou kunnen omschrijven als het begin van het neoclassicisme, bracht het 18e-eeuws Venetië weer tot leven. In de Ouverture tot “Le donne curiose” worden we geconfronteerd met een werk dat vooruitloopt op dit soort spannende, speelse toneelscenario’s, terwijl we in “I quatro rusteghi”, iets vergelijkbaars horen in de afstandelijke uitdrukking van zowel de zacht deinende prelude als in het intermezzo.

Ermanno Wolf-Ferrari was en bleef vooral bekend om zijn komische opera’s. “Das Himmelskleid” in 1927, met zijn ‘symbolische schemerwereld, die muzikaal opsteeg tot religieuze grootheid en een wereld van dromen, was dan ook een verrassing voor de critici van toen. Das Himmelskleid bezit een verbazingwekkende gevoeligheid en gevoel voor klank en kleur die nooit zijn geëvenaard. “Ezelsvel”, een “sprookje” van Charles Perrault gaat over een koning die met zijn eigen dochter wil trouwen, waarop het meisje vlucht, vermomd in een ezelsvel. Een prins ziet het meisje in haar echte gedaante en wordt verliefd op haar. De prinses gaat in de keuken werken en laat haar ring in het deeg voor een koek voor de prins vallen. Hij wil trouwen met degene die de ring past. Hierdoor vinden ze elkaar.

Meer in detail, had een bedelaar, de koning van een klein land, als dank voor zijn goedheid en liefde voor zijn volk, een gouden ezel gegeven, die het land voor altijd materiële welvaart verzekerde. Toen de oude koning stierf, kwam zijn dochter aan de macht. De bedelaar die het geschenk eerder aan de oude koning had gegeven, stelde de jonge prinses, die in haar leven alleen rijkdom en welvaart had gekend, op de proef. Echt geluk zou haar alleen worden geschonken als ze de kleding van de koning in haar bezit had, nl. wind, de maan en de zon. De ambitieuze prinses liet verkondigen dat ze alleen een prins als man zou nemen die haar deze kledingstukken zou geven. Veel prinsen reisden daarheen en legden aan de voeten van de prinses de kostbaarste gewaden, maar ze werden allen afgewezen…

Tot zijn grote teleurstelling, behaalde dit meesterwerk, bij zijn eerste opvoering in München in 1927, ondanks een briljante vertolking (Knappertsbusch dirigeerde en Fritz Krauss en Luise Willer zongen de hoofdrollen), geen succes. Dit kwam zeker niet door de geniale muziek. Mogelijks had het publiek iets anders verwacht of bevatte de tekst te veel symboliek. Er kwam in ieder geval niet de gebruikelijke reactie en Wolf-Ferrari sprak zijn ongenoegen uit, “Vijandigheid kan men verdragen, maar geen onverschilligheid”. In mei 1995, werd “Das Himmelskleid” nieuw leven ingeblazen in het Theater Hagen, dat bekend staat om zijn herontdekkingen, in een productie die veel aandacht trok. Onder de muzikale leiding van Gerhard Markson, de algemeen muziekdirecteur van het theater Hagen, in een regie van de jonge regisseur, Anette Leistenschneider, en decors van Gerd Friedrich, werd de opera positief onthaald door publiek en pers. Uit deze productie ontstond het idee van deze opname, die hopelijk zal bijdragen om het meesterwerk van Wolf-Ferrari naar een breder publiek te brengen.

Gerhard Markson studeerde aan de Muziekacademie van Frankfurt. In de jaren zeventig nam hij regelmatig deel aan de internationale directielessen van Igor Markevitch in Monte Carlo en studeerde hij bij Franco Ferrara in Rome. Na te hebben gewerkt als opera- en symfoniedirigent in de operahuizen van Augsburg, Oldenburg en Freiburg, werd hij van 1991 tot 1998 muziekdirecteur van het Hagen Theater. In die tijd werd hij uitgenodigd in gerenommeerde operahuizen als de Bayerische Staatsoper in München, de Staatsopera van Hamburg en de Noorse Staatsopera in Oslo. Hij heeft met meer dan 100 orkesten over de hele wereld gewerkt, waaronder het St. Cecilia Orkest in Rome, RAI Turino, Monte Carlo Philharmonic, Symfonieorkest van Bournemouth, Symfonieorkest van de Noorse Radio, Symfonieorkest van de Zwitserse Radio in Bazel en het Symfonieorkest van de Poolse Radio in Katowice. Markson trad op op festivals als de Berlin Festival Weeks, het Colorado Music Festival, het Hong Kong Festival en het Seoul Festival. In september 2001 nam Gerhard Markson de rol van chef-dirigent van het Ierse RTÉ National Symphony Orchestra op zich. Hij dirigeerde vele werken waaronder Gustav Mahler’s Symfonie nr. 8, Carl Orff’s Carmina Burana. Evenals de beroemdste werken van Mozart, Ludwig van Beethoven en Strauss. Hij was dirigent van vele Naxos-opnames. In mei 2009 eindigde Marksons termijn als chef-dirigent. Hij is echter klaar om terug te keren als gastdirigent.

Rolverdeling:

Angelina Ruzzafante, sopraan, de prinses

Sibrand Basa, tenor, de prins

Reinhard Leisenheimer, de kanselier, tenor

Stefan Adam, prins Korbinian, bariton

Sergio Gómez, prins Gudolin/de bedelaar, bas

Peer-Martin Sturm, prins Fridolin, tenor

Michael Kurz, prins Pippin, tenor

Anna-Maria Dur, de maanfee, mezzosopraan

Opernchor Theater Hagen, Philharmonisches Orchester Hagen, Gerhard

Wolf-Ferrari Das Himmelskleid (“The Garment of Heaven”) Ruzzafante, Basa, Leisenheimer, Adam, Gómez, Sturm, Kurz, Dur, Hagen Opera Chorus Hagen Philharmonic Orchestra Gerhard Markson 3 cd Naxos 8.660518-20