Het “Book of Requiems” is een meerdelige reeks. Het wordt een intellectueel, hoogstaand naslagwerk voor musicologen, muziektheoretici, uitvoerders en muziekliefhebbers. Deel I behandelt de liturgische en zangachtergrond van het Requiem, het ambacht van de vroege compositie van het Requiem, en 8 van de vroegst gecomponeerde Requiems, van de gregoriaanse Requiems en de Requiems van Ockegem en de la Rue, tot deze van Richafort en Claudin de Sermisy. Deel II behandelt Requiems, gecomponeerd in de periode waarin het Requiem een bepalend kenmerk werd van het religieus toonlandschap van het katholiek doodsritueel.
De Mis en zijn toonzettingen, Introitus: Requiem aeternam, Kyrie, Graduale: Requiem aeternam, Tractus: Absolve, Domine, Sequentia: Dies Irae, Offertorium: Domine, Jesu Christe, Sanctus en Benedictus, Agnus Dei, Lux Aeterna, Pie Jesu, Libera me, en later, In Paradisum, ontlenen hun naam aan de introïtus van de liturgie, die begint met de Latijnse woorden Requiem aeternam dona eis, Domine (“Eeuwige rust schenk hen, o Heer”). Tot het einde van het Ancien Régime, was één van de belangrijkste activiteiten van componisten en een van hun belangrijkste middelen van bestaan, die van “kapelmeester”, de organisatie en de leiding van de muziek die gespeeld werd tijdens de diensten die werden bijgewoond door de leden van de prinselijke families die hen in dienst hadden. Als het meestal om gewone diensten ging, soms zelfs dagelijks, moesten deze componisten ook specifieke muziek leveren voor bepaalde soms onverwachte gebeurtenissen, zoals een militaire overwinning die gevierd zou worden met een Te Deum en ook voor het overlijden van een soeverein.
Momenteel zijn er 5594! Requiems bekend, 12 anonieme en de andere van 3294 componisten. De meeste daarvan (982) werden trouwens gecomponeerd tussen…1950 en 1999. Er zijn slechts 2 Requiems uit de Middeleeuwen en 69 uit de vroeg renaissance bekend. Het eerste polyfoon Requiem dat bewaard is gebleven, is dat van Johannes Ockeghem, waarschijnlijk gecomponeerd rond 1470. Een eerder Requiem van Guillaume Dufay is helaas niet bewaard. Recente publicaties suggereren weliswaar dat Ockeghem zijn Requiem baseerde op deze van Dufay. Antoine Brumel (ca. 1460-na 1515), de koormeester van de kathedralen van Chartres en de Notre Dame in Parijs, en vervolgens verbonden aan het hof van de hertog van Ferrara, componeerde als eerste, de sequentia, “Dies irae”, in zijn Requiem. Kenmerkend voor Renaissance-Requiems ten opzichte van andere missen uit die tijd, was de sterke gehechtheid aan het subliem, oorspronkelijk gregoriaans. Een bijzonder mooi voorbeeld hiervan, was het Requiem uit 1544, van Cristóbal de Morales, waarin de gregoriaanse melodie (vooral) in de bovenstem werd opgenomen in lange notenwaarden. Magnifiek!
Eeuwenlang werden de teksten van het Requiem gezongen op gregoriaanse melodieën. Veel vroege composities weerspiegelden de gevarieerde teksten die in gebruik waren in verschillende liturgieën in heel Europa, voor het Concilie van Trente gestandaardiseerde teksten gebruikte in liturgieën. In de vroege polyfone toonzettingen van het Requiem was er een aanzienlijk textuurcontrast binnen de composities zelf, eenvoudige akkoord- of fauxbourdon-achtige passages werden gecontrasteerd met contrapuntische complexiteit, zoals in het heel bijzonder Offertorium van Ockeghems Requiem.
In de 16de eeuw componeerden steeds meer componisten een Requiem. In tegenstelling tot de praktijk bij het toonzetten van de gewone mis, gebruikten veel van deze zettingen, een cantus-firmus-techniek, iets dat tegen het midden van de eeuw, behoorlijk archaïsch was geworden. Bovendien gebruikten deze toonzettingen minder textuurcontrast dan de vroege zettingen van Ockeghem en Brumel, hoewel de vocale bezetting vaak rijker was, bijvoorbeeld in het zesstemmig Requiem van Jean Richafort, dat hij componeerde voor de dood van Josquin des Prez. Andere componisten vóór 1550, zijn Pedro de Escobar, Antoine de Févin, Cristóbal Morales en Pierre de la Rue. Deze van de la Rue is waarschijnlijk de op één na oudste, na die van Ockeghem.
De auteurs zijn Pieter Bergé (University of Leuven), Franz Körndle (University of Augsburg), Christian Thomas Leitmeir (University of Oxford), Alison Sanders McFarland (Louisiana State University), Bernadette Nelson (CESEM-FCSH, Nova University, Lisbon), Owen Rees (University of Oxford), Stephen Rice (director of The Brabant Ensemble) en Katelijne Schiltz (University of Regensburg).
David Burn studeerde muziek aan het Merton College, Universiteit van Oxford, en behaalde als student een orgelbeurs. Onder leiding van Reinhard Strohm promoveerde hij in 2002 op Heinrich Isaacs Mispropriums. Van 2002-2003 was hij gastonderzoeker aan de Kyoto City University of Arts. Daar onderzocht hij de verbanden tussen Japan en het Westen tijdens de Japanse “Christelijke Eeuw” (1550-1650). Van 2003-2007 was hij Junior Research Fellow aan St. John’s College, University of Oxford. In 2007 vervoegde hij de Leuvense afdeling musicologie als hoofd van de onderzoeksgroep Oude Muziek.
Zijn onderzoek is gericht op de late 15de – en 16de eeuw, met bijzondere interesse voor Heinrich Isaac en zijn tijdgenoten, interacties tussen gregoriaans en polyfonie, bronnenonderzoek en oude-muziekanalyse. Hij heeft veel gepubliceerd over deze onderwerpen in toonaangevende internationale peer-reviewed tijdschriften, waaronder de Journal of Musicology, de Revue de musicology, de Archiv für Musikwissenschaft, de Journal of Music Theory en Musiktheorie. 
Recente en huidige grootschalige projecten omvatten een onderzoek naar de relaties tussen muziek en theologie in de werken van Leonhard Paminger (1495-1567), en de ontwikkeling van een oude-muziekdatabase (IDEM: An Integrated Database for Early Music). Hij is lid van de redactieraad van de boekenreeks Analysis in Context: Leuven Studies in Musicology, en is lid van de Raad van Bestuur van de Alamire Foundation. Samen met Katelijne Schiltz is hij algemeen redacteur van het Journal of the Alamire Foundation, een tijdschrift gewijd aan alle aspecten van onderzoek en uitvoering van muziek in of in verband met de Lage Landen tijdens het oude regime. In 2013 werd hij verkozen tot lid van de Academia Europaea.
Antonio Chemotti studeerde aan de Faculteit Muziekwetenschap van de Universiteit van Pavia in Cremona, waar hij in 2013 zijn masterdiploma behaalde, nadat hij een kritische editie had gemaakt van de Kyrie-zettingen in het manuscript Trent 93. Van 2013 tot 2016 bekleedde hij een functie als research fellow aan de Ludwig Maximilian Universiteit in München. Als lid van het Münchense doctoraatsprogramma MIMESIS schreef hij een proefschrift over vroegmoderne polyfone muziek voor de dodenliturgie. 
Van 2016 tot 2022 was Antonio Chemotti als postdoctoraal onderzoeker verbonden aan de Poolse Academie voor Wetenschappen in Warschau. In 2020 werd hij onderscheiden met het Andrew W. Mellon Fellowship van Harvard University Center for Italian Renaissance Studies, waardoor hij in 2020-2021 verbonden was aan de Villa I Tatti in Firenze. Momenteel vervoegt Chemotti de teams van Alamire Foundation en KBR in het project ‘From script to sound’ dat de ontsluiting en valorisatie van muzikaal erfgoed uit de middeleeuwen en de renaissance beoogt door middel van multidisciplinair en innovatief onderzoek.
Inhoud vol. 1:
Introduction
(Pieter Bergé, David J. Burn, and Antonio Chemotti)
The Plainsong Requiem Tradition
(Sarah Ann Long)
‘Lux aeterna luceat eis’: Polyphonic Craft in the Renaissance Requiem
(John Milsom)
Johannes Ockeghem (ca. 1420–1497): Missa pro defunctis
(Fabrice Fitch)
Pierre de la Rue (d. 1518): Missa pro fidelibus defunctis
(Honey Meconi)
Antoine Brumel (ca. 1460–1512/13): Missa pro defunctis
(David J. Burn)
Dionisius Prioris (ca. 1450?–1514/15): Missa pro defunctis
(Jennifer Bloxam)
Pedro de Escobar (periode 1507–1514): Missa pro defunctis
(Tess Knighton)
Antoine de Févin (d. after January 1512): Missa pro fidelibus defunctis
(Honey Meconi)
Jean Richafort (ca. 1480–ca. 1550): Missa pro defunctis
(Jennifer Bloxam)
Claudin de Sermisy (ca. 1490–1562): Missa pro defunctis
(Stephen Rice)
Inhoud vol. 2:
Introduction
(Pieter Bergé, David J. Burn, Antonio Chemotti)
Jacobus Clemens non Papa (ca. 1515–55/56): Missa pro defunctis
(Stephen Rice)
Cristóbal de Morales (ca. 1500–1553): Missa pro defunctis for four voices and Missa pro defunctis for five voices
(Alison Sanders McFarland)
Philippe de Monte (1521–1603): Missa pro defunctis
(Katelijne Schiltz)
Francisco Guerrero (1527/28–1599): Missa pro defunctis
(Owen Rees)
Jacobus de Kerle (1531/32–1591): Missa pro defunctis
(Christian Thomas Leitmeir)
Tomás Luis de Victoria (ca. 1548–1611): Missa pro defunctis for four voices and Missa pro defunctis for six voices
(Owen Rees)
Orlando di Lasso (1530/32–1594): Missa pro defunctis for four voices and Missa pro defunctis for six voices
(Franz Körndle)
Giovanni Pierluigi da Palestrina (1525/26–1594): Missa pro defunctis for five voices
(Christian Thomas Leitmeir)
Duarte Lobo (ca. 1565–1646): Missa pro defunctis for six voices and Missa pro defunctis for eight voices
(Owen Rees)
Mateo Romero (1575/76–1647): Missa de requiem
(Antonio Chemotti)
Manuel Cardoso (ca. 1566–1650): Missa pro defunctis for six voices and Missa pro defunctis for four voices
(Bernadette Nelson)
Filipe de Magalhães (ca. 1565–1652): Missa pro defunctis for six voices
(Bernadette Nelson)
Catalogue of Early Polyphonic Requiems
(Antonio Chemotti)
Primary Sources Cited
Bibliography
Contributors
David J. Burn – Antonio Chemotti (EDS) The Book of Requiems, From the Earliest Ages to the Present Period 1450-1550 Engels 208 bladz. uitg. Leuven University Press ISBN 9789462703261
David J. Burn – Antonio Chemotti (EDS) The Book of Requiems, From the Earliest Ages to the Present Period 1550-1650 Engels 274 bladz. uitg. Leuven University Press ISBN 9789462703711