Bowie (1947-2016) was dé rockster van de jaren zeventig, die tussen 1970 en 1980,een reeks grensverleggende platen maakte. Ook commercieel waren ze een schot in de roos. Maar, Bowie was in de seventies niet de enige geniale songschrijver, charismatische performer en trendsetter. Die andere hemelbestormers verwierven weliswaar een aanzienlijke cultaanhang, maar bereikten nooit het grote publiek. Stonden zij in de schaduw van de alomtegenwoordige Bowie?
Té Engels, té excentriek. In dit boek redt connaisseur Wouter Bulckaert, culthelden zoals bv. Kevin Ayers en Kevin Coyne uit de vergeetput van de Engelse rockgeschiedenis. Hij ontrafelt hun beste werk en kadert het tegen de achtergrond van de Engelse geschiedenis en de platen van Bowie in dat tijdsgewricht, dat verdacht veel lijkt op onze turbulente jaren twintig.
Kevin Ayers (1944-2013) was een musicus in de Canterbury-scene, maar was daar vrij marginaal bij betrokken. Hij begon zijn muzikale carrière in 1964-1965, als leadzanger van “The Wilde Flowers”. Ayers voelde zich sterk aangetrokken tot de ongedwongen sfeer die hing in de groep rond Robert Wyatt. Met het splitsen van “The Wilde Flowers” ging Ayers mee naar “Soft Machine”. “Soft Machine” kende meteen succes in Londen. De opkomst paste nl. precies met de opkomst van de psychedelische undergroundmuziek. Samen met Bedford, Lol Coxhill en de nog heel jonge Mike Oldfield, begon Ayers vervolgens de band “The Whole World”. De groep bracht echter maar één album uit, “Shooting at the Moon” (1970).
Kevin Coyne (1944-2004) was op zijn beurt een Brits musicus, schrijver en schilder. Coyne nam als singer-songwriter meer dan 40, grotendeels op blues geïnspireerde, albums op. Karakteristiek voor zijn teksten waren zijn maatschappijkritiek en vooral, zijn Britse humor. Vanaf 1973, volgden er acht zeer productieve jaren die begonnen bij het beroemd label Virgin. Het tweede album (na Tubular Bells van Mike Oldfield), dat Virgin uitbracht in 1973, was “Marjorie Razorblade”. Het leverde daarna nog tien langspeelplaten op. Vooral met “Millionairs and teddy bears” (1979) en “Pointing the finger” (1981) kreeg hij bekendheid. Daarnaast toerde hij door Canada, Australië, de VS en Europa. Ook werkte hij in het theater met twee zelfgeschreven musicals (onder andere “Babble”). Hierna volgde een complete inzinking, die behalve door de hectiek van de afgelopen tijd, ook te wijten zou geweest zijn aan overmatig drankgebruik. Enkele sombere albums dateren uit die periode. In 1985, vertrok Coyne voorgoed naar Neurenberg, waar hij met de Duitse “Paradise Band” een nieuwe start maakte. Zijn carrière als schrijver, schilder en singer-songwriter bloeiden in deze periode van zijn leven.
Dit moedig boek wil die culthelden uit de vergeetput van de Engelse rockgeschiedenis redden: door het punt te traceren waarop ze alles in zich hadden om door te breken, dat moment waarop ze die baanbrekende plaat afleverden die hen had kunnen opstuwen in de vaart der volkeren; door de geheimen van dat werk te ontrafelen en het te kaderen tegen de achtergrond van de Engelse geschiedenis in die periode, waarmee ze in hun werk in dialoog gaan, of net daartegen reageren; en door dat werk te positioneren tegenover dat van Bowie, die als een rode draad door de jaren zeventig loopt. Om dat te illustreren hoort bij dit boek ook de luisterlijst ‘Beter dan Bowie’ op Spotify. Dit interessant en bijgevolg, verrijkend boek, is daarenboven voorzien van illustraties van Edward Hall.
Wouter Bulckaert schreef onder andere ‘Ry Cooder. Meester in de schaduw’ (EPO, 2016) en ‘Randy Newman’ (EPO, 2021). Hij woont en werkt in Gent.
Edward Hall illustreerde Wouter Bulckaerts boek ‘JJ Cale. Troubadour in de woestijn’ (EPO, 2018). Hij woont en tekent in Northport, New York.
Wouter Bulckaert Beter dan Bowie 215 bladz. uitg. Mammoet ISBN 9789462674844