Na drie solo-opnamen presenteert de virtuoze pianist Paul Wee alweer twee vergeten concerti uit de Romantiek met het Zweeds Kamerorkest onder leiding van Michael Collins. Op het programma staan het Pianoconcerto in fa-klein op. 16 van Adolf von Henselt (1814-1889), pianoleraar in Sint-Petersburg, en het Pianoconcerto in fis-klein op. 10 van Hans Bronsart von Schellendorff (1830-1913), die tot de kring van Liszt in Weimar behoorde.
De Duitse componist, pianist en pedagoog, Adolf von Henselt (foto’s) kon dankzij financiële steun van Ludwig I van Beieren, bij Johann Nepomuk Hummel studeren in Weimar. In 1832, vertrok hij naar Wenen om daar les te volgen bij Simon Sechter (de latere leraar van Anton Bruckner), en begon concerten te geven. In 1837, vestigde hij zich met zijn vrouw Rosalie Vogel in Breslau, maar reisde al snel door naar Sint Petersburg. Hij zou in Sint Petersburg blijven wonen, maar gaf nog concerten in Duitsland en Engeland. Ook werkte hij aan het Conservatorium van Sint-Petersburg, samen met Anton Rubinstein, waar hij de leraar was van Nikolaj Zverev, de latere leraar van Rachmaninov en Skjrabin. Henselt was tevens pianoleraar aan het hof van de tsaar en leefde als een prins in Rusland.
Het Concerto in F minor van Adolph von Henselt ging in première bij Clara Schumann onder leiding van Felix Mendelssohn en werd uiteindelijk gespeeld door de grootste virtuozen van de 19e en 20e eeuw. Om de een of andere onverklaarbare reden is het echter van het repertoire verdwenen, ondanks zijn overduidelijke kwaliteiten: zwevende melodieën en delicate lyriek, kleurrijke orkestratie, dramatische intensiteit en een verbazingwekkende pianoschriftuur. De vertrouwdheid tussen Henselts concerto en sommige werken van Sergei Rachmaninov kan verklaard worden door de diepgaande invloed die de Duitse componist op Rachmaninov uitoefende.
Hans Bronsart von Schellendorf of Hans von Bronsart (foto), werd geboren in een Pruisische militaire familie. Hij studeerde aan de Universiteit van Berlijn en studeerde piano bij Adolph Jullack en Siegfried Dehn. Hij ging in 1853 naar Weimar waar hij Franz Liszt ontmoette en leerde alle musici in Liszts kring kennen, o.a. Berlioz en Brahms. Ook ontmoette hij er zijn tweede vrouw, Ingeborg. Zijn nauwe band met Liszt uitte zich in het feit dat hij het was die de solopartij speelde in de eerste Weimar-uitvoering van Liszts 2de Pianoconcerto, met de componist als dirigent. Bij het verschijnen van het Concerto droeg Liszt het op aan Bronsart. 
In september 1861, huwde hij met de Fins-Duitse componiste, Ingeborg Starck (1840-1913). Na een aantal jaren door Liszt opgeleid te zijn, werkte hij als dirigent in Leipzig en Berlijn, en was vervolgens van 1867 tot 1887, algemeen directeur van het Koninklijk Theater in Hannover. Van 1887 tot zijn pensionering bekleedde hij een soortgelijke functie in Weimar. Hans von Bronsarts Concerto genoot niet dezelfde publieke bijval als het Concerto van Henselt, hoewel het afwisselend opzwepend, intiem en opwindend is. De rijkdom van de orkestratie wordt aangevuld door een ongewoon briljante pianopartij die een schoolvoorbeeld is van praktische virtuositeit. Het ademt late romantiek en vereist van een solist dat hij ongegeneerd het oververhitte romantische idioom omarmt om zijn passies op gang te brengen.
Paul Wee is advocaat, gespecialiseerd in handelsrecht, en verschijnt regelmatig voor overheden, bedrijven, financiële instellingen en particulieren. Geboren in Australië, begon hij op vierjarige leeftijd met zijn pianostudie en na een aantal vroege optredens, waaronder een concertdebuut in de Londense Royal Albert Hall op 12-jarige leeftijd, vervolgde hij zijn studie in New York City aan de Manhattan School of Music bij Nina Svetlanova. Nadat hij had besloten geen voltijds conservatoriumopleiding of een primaire carrière in de kunsten te volgen, studeerde Paul rechten aan de Universiteit van Oxford, waar hij zijn BA en BCL behaalde aan Keble College. Hij combineert zijn liefde voor de piano met een drukke internationale carrière als advocaat.
Paul Wee’s opnames voor BIS Records hebben veel lovende kritieken gekregen. Zijn debuutopname uit 2019 van Alkan’s Symfonie voor Solo Piano en Concerto voor Solo Piano stond op de shortlist voor een Gramophone Award en Limelight’s Recording of the Year in de categorie Instrumentaal, en ontving een Gramophone Editor’s Choice (november 2019) en een Diapason d’Or (januari). 2020). Zijn opname uit 2020 van Thalbergs L’art du chant kreeg soortgelijke lof en werd geselecteerd als instrumentale keuze door BBC Music Magazine (januari 2021) en als Limelight Editor’s Choice (december 2020). Zijn opname, met Liszts transcriptie van Beethovens Eroica Symfonie en Alkans transcriptie van Mozarts D mineur Pianoconcert K466, stond ook op de shortlist voor een Gramophone Award, en was ook Gramophone’s Opname van de Maand voor december 2022 en ClassicsToday’s cd van het Jaar voor 2022.
Michael Collins (1962) is een Britse klarinettist en dirigent. Als een van de belangrijkste klarinettisten van zijn generatie, was hij de aanvoerder van het Philharmonia Orchestra en London Sinfonietta. Collins heeft veel opgetreden als solist en speelde op meer dan 35 opnames op verschillende platenlabels. Hij was ook dirigent van verschillende orkesten en was van 2010 tot 2018 chef-dirigent van de City of London Sinfonia.
Henselt & Bronsart Piano Concertos Paul Wee Swedish Chamber Orchestra Michael Collins SACD BIS 2715