Deel 11 van de serie ‘Next Generation Mozart Soloists’ presenteert Vioolconcert nr. 5 in A majeur samen met Pianoconcerten KV 40 en KV 449. Het Pianoconcert nr. 3 is een heel vroeg werk, afgeleid van werken van andere componisten, terwijl nr. 14 in 1784 werd geschreven door een volwassen Mozart, die afstapte van functionele muziek en zijn ideeën in een meer dramatische structuur uitdrukte. Wat de twee verbindt, zegt de Zwitsers-Canadese pianist Teo Gheorghiu, is dat het beide “concerten zijn die voornamelijk vrolijk en optimistisch van uitdrukking zijn”. De Franse violist David Castro-Balbi zegt “van Mozarts vioolconcerten heeft nr. 5 het sterkste operakarakter”. Deze twee solisten worden begeleid door het Mozarteumorchester Salzburg onder leiding van Howard Griffiths.

Lees verder →

Nadat ze een “historisch geïnformeerde” visie hadden aangenomen die is gerijpt door lange studie en belangrijke samenwerkingen, pakken ze nu de sonates van Mozart aan met een aanpak die begint bij hun keuze van instrumenten: de buitengewone Stradivarius ‘Recamier’ met darmsnaren en een Paul McNulty fortepiano (kopie van Anton Walter) die Cascioli al gebruikte op zijn recente Beethoven-recital.

Lees verder →

Het liturgische repertoire van de christelijke traditie bevat prominente missen en officie’s ter herdenking van het leven van Christus en feestdagen van heiligen. Daarnaast draait een ander belangrijk repertoire om Christus en de heiligen via hun relikwieën, die worden vereerd als fysieke representaties van goddelijke aanwezigheid. Deze relikwieën variëren in betekenis, waarbij de relikwieën die direct aan Christus zijn verbonden de hoogste status hebben, gevolgd door die verbonden met de Maagd Maria, Johannes de Doper, apostelen en heilige martelaren.

Lees verder →

Alexander Agricola, eigenlijk Alexander Ackerman (1446-1506), was een zangmeester en componist uit de tweede generatie der Vlaamse polyfonisten. Ook al is hij vandaag minder bekend, toch behoorde Alexander Agricola, samen met Desprez en Isaac, tot de belangrijkste Franco-Vlaamse componisten van zijn generatie.

Lees verder →

Geflankeerd op deze opname door de Missa brevis in G, het enige voorbeeld van een ‘Pastorale’ Mis van Mozart, en de emotionele Missa brevis in F, werd de Mis in C gecomponeerd op de leeftijd van slechts 13 jaar. Het is een dramatische zetting van aanzienlijke lengte, met het Gloria en Credo zelf die de lengte hebben van een Missa brevis. De ‘Dominicus’ Mis laat Mozarts contrapuntische en harmonische taal zien, met meer avontuurlijke en memorabele melodieën voor de solisten.

Lees verder →

Natuurlijk zijn Gunar Letzbor en zijn muzikanten van Ars Antiqua Austria van nature volkomen vredelievend, en zeker de componisten van de hier gepresenteerde muzikale gevechtsschilderijen, of ze nu van algemene aard zijn of daadwerkelijk afbeeldingen van historische gevechten, waren ook geen muzikale oorlogsstokers. We moeten Letzbor en zijn ensemble hier eerder als muzikale oorlogscorrespondenten opvatten, dan biedt het luisteren naar deze even charmante als meesterlijke battaglia onvervalst luisterplezier, waarin er eigenlijk alleen maar winnaars kunnen zijn.

Lees verder →

De verzameling toccata’s Apparatus musico-organisticus, gepubliceerd in 1690, vestigde Georg Muffat onmiddellijk als een van de grootste organisten van zijn eeuw. Een ware referentie in het orgelrepertoire, gewaardeerd om zijn stilistische diversiteit, dit werk getuigt van Muffats ambitie om Europese stijlen te vermengen terwijl hij de expressieve mogelijkheden van het barokorgel verkent. Bernard Foccroulle zet een scala aan emoties in die de breedte en harmonische rijkdom van de toccata’s onderstrepen, uitgevoerd op een orgel dat emblematisch is voor de Franse stijl die hen zo goed past, waaraan de delicate Sonate a violino solo is toegevoegd, uitgevoerd met brio door Marie Rouquie.

Lees verder →

Het hier gepresenteerd programma is met name interessant vanuit het oogpunt van Henri Vieuxtemps’ Grande sonate concertante op.12, in vier delen, een zeldzaam werk geschreven tijdens de jeugd van de componist uit Verviers. Tatiana Samouil en Johan Schmidt gingen uit van het origineel manuscript om een nieuwe versie van de partituur te creëren die toegankelijker en leesbaarder is in termen van interpretatie en klank. Louis Vierne’s Sonate voor viool en piano in g mineur Op.23, een ander zeldzaam juweeltje opgedragen aan Eugene Ysaye, wordt beschouwd als zijn eerste grote kamermuziekpartituur en zijn eerste unaniem erkende meesterwerk. Het is een meesterlijk werk, vol kracht, passie en tederheid. Eencd tussen romantiek en moderniteit die de stilistische evolutie van de Franse esthetiek illustreert met zijn kenmerken van helderheid, evenwicht en elegantie.

Lees verder →

“This is the best of me” schreef Edward Elgar in 1900 aan het einde van het manuscript van The Dream of Gerontius. Deze indrukwekkende en moderne nieuwe opname van Elgars magnum opus door het Finnish Radio Symphony Orchestra en dirigent Nicholas Collon bevat naast mezzosopraan Christine Rice, tenor John Findon en bariton Roderick Williams, zangers van vijf verschillende koren: Helsinki Music Centre Choir, Cambridge University Symphony Chorus, Dominante, Helsinki Chamber Choir en Alumni van het koor van Clare College Cambridge. The Dream of Gerontius is een bewerking van fragmenten uit het gelijknamige visionaire gedicht van John Henry Newman (1801–90), een vooraanstaand theoloog en academicus aan de Universiteit van Oxford, en ook priester. Newman werd in 1879 door paus Leo XIII tot kardinaal benoemd, in 2010 zalig verklaard door Benedictus XIV en negen jaar later door paus Franciscus heilig verklaard. Hoewel Elgars briljante The Dream of Gerontius geen ongebreideld succes bleek bij de première in oktober 1900, hoorden critici en veel professionele muzikanten genoeg om te beseffen dat het een geniaal werk was. Uiteindelijk steeg The Dream of Gerontius op naar de rechtmatige plaats als een belangrijk werk van Europese kunst en een van de grootste werken die Elgar schreef.

Lees verder →

‘De wonderbaarlijke mandarijn’ (op. 19, Sz 73) was Bartóks laatste werk voor het toneel. De plot draait om prostitutie, brutaliteit, roof, moord, buitenstaander zijn, (onbeantwoorde) liefde en uiteindelijk, als catharsis, een soort liefde-dood. De muziek is lange tijd meedogenloos scherp, schreeuwerig dissonant, radicaal, waarschijnlijk de meest moderne partituur die Bartók creëerde. De première (1926) in Keulen was een schandaal en Konrad Adenauer, toenmalig burgemeester van Keulen, annuleerde de uitvoeringen onmiddellijk.

Lees verder →