“Godinnen” neemt u mee op reis door de antieke wereld. Jasmine Elmer stelt u voor aan tien godinnen, onder wie een paar oude bekenden maar vooral nieuwe gezichten, Freya, Artemis, Rangda, Inanna, Kali, Mawu-Lisa, Sedna, Hine-nui-te-pō, Huitaca en Isis. Hun fantastische verhalen draag je na het lezen voor altijd met je mee.
De Romeinse historicus Quintus Curtius Rufus tekende in de eerste eeuw n. Chr. in het Latijn een levendige en meeslepende geschiedenis op van de verovering van het Perzische Rijk door Alexander de Grote. Hij beschrijft de vele spectaculaire, gewaagde, soms overmoedige, maar bijna altijd succesvolle militaire avonturen die tussen 334 en 323 v. Chr. plaatsvonden. Daarnaast schetst hij een intrigerend beeld van de man die uiteindelijk na al zijn triomfen ten onder gaat. Alexanders gevaarlijke driftbuien, drankzucht en extreme wreedheid contrasteren met zijn vergevingsgezindheid en generositeit. Curtius beschrijft dit genuanceerd en met kritische blik. Maar ook Alexanders grote tegenstander, de Perzische koning Darius, zet hij neer met empathie.
Nauwelijks aangekomen in Londen legde Händel in 1711 de basis voor zijn ongekende operacarrière met de magische opera Rinaldo. Naast de nieuwe Italiaanse muziek werd ook het fantastische plot, dat alle mogelijkheden van het baroktheater uitbuitte, met enthousiasme ontvangen door het publiek: liefde, woede en passie te midden van sensationele scènewisselingen, vuurspuwende monsters, vliegende draken en een exotisch magisch eiland. Het libretto, gebaseerd op een episode uit Torquato Tasso’s epos Gerusalemme liberata, dat destijds populair was, vertelt het verhaal van de jonge kruisvaarder Rinaldo, die veel liever met zijn geliefde Almirena trouwt dan vecht en die de magische kunsten van de tovenares Armida – die verliefd op hem is – moet weerstaan om geluk te vinden. Twintig jaar later, in 1731, herzag Händel zijn succesvolle opera opnieuw fundamenteel. Deze zelden uitgevoerde versie is hier voor het eerst op cd te horen en beschikt over een uitstekende cast van zangers, met als hoofdrollen de Italiaanse countertenor Filippo Mineccia en Roberta Mameli en Vivica Genaux als de dames die voor hem strijden. Marco Angioloni, die ook Goffredo zingt, dirigeert het jonge ensemble Il Groviglio met verve.
In de klassieke wereld was een filosoof een leraar. Niet enkel van ideeën, maar van een manier van leven. Theorie en praktijk waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. Filosofie was geen academische discipline, maar een reis door het echte leven.
In ‘Cleopatra’ scheidt Dick Harrison feit van fictie en lukt het hem om Cleopatra, de laatste Ptolemaeïsche vorst van Egypte, dichterbij te brengen, als koningin, als politica, als moeder van vier kinderen en als vrouw. Want ondanks haar illustere reputatie is er maar weinig dat we zeker weten over Cleopatra, haar leven, haar denkwereld en haar uiterlijk. Wat we wel weten is opgetekend door Romeinse vijanden en daarmee gekleurd.
Toen Marc-Antoine Charpentier het hoogtepunt van zijn kunst had bereikt, componeerde hij zijn laatste mis, Assumpta est Maria, rond 1669. Gecomponeerd rond het thema van de Tenhemelopneming van Maria, centraal in de katholieke godsdienst, combineert dit grandioze werk Italiaanse invloeden en Franse stijl.
Dit boek uit (1819/1821) vormt een hoogtepunt in de geschiedenis van de Duitse romantische literatuur en de Europese humoristische roman. In deze dubbelroman maakt E.T.A. Hoffmann de balans van zijn leven en literaire werk op. Hoffman combineerde een gewaagde, modern aandoende vertelstructuur met een amusante, gevarieerde handeling.
Giovanni Battista Velluti, geboren in 1780, was de laatste erfgenaam van de grote Italiaanse castraten. Zijn uitzonderlijke stem, zowel krachtig als lenig, en zijn indrukwekkend vocaal meesterschap openden de deuren naar de meest prestigieuze operahuizen in Europa. Zijn talent voor zeer complexe vocale versieringen had een blijvende invloed op de stijl van vocale interpretatie in de 19de eeuw.
Tussen de publicatie van de Quatrième Livre de Pièces de Violes in 1717 en de Cinquième in 1725 bood Marin Marais zijn publiek een uitzonderlijke verzameling werken aan die zowel de viool als de viola da gamba gebruiken. Deze werken verschillen sterk van de eerdere viola da gamba-stukken, van de gebruikte instrumenten tot de formele structuren van de werken: ze omvatten een sonate geïnspireerd op Italiaanse modellen gemarkeerd “à la marésienne” (in Marais’ eigen stijl), een stuk op een drie-noten basso ostinato dat de klokken in een Parijse kerk oproept, en een verbazingwekkend monument van een stuk, La Gamme, dat Marais beschreef als een voorbeeld van een kleine opera voor instrumenten.
In de zestiende eeuw was de kwaliteit van een ‘burgerlijk gesprek’ een onderwerp van grote interesse, zowel binnen geleerde academies als in de verbale spelletjes van gezellige banketten. Toen muzikale virtuozen leerden hoe ze via hun instrumenten konden ‘spreken’, was het niet meer dan logisch dat ze ook begonnen met ‘converseren’.